به گزارش مشرق، از زمانی که پای مربیان بزرگ خارجی به لیگ برتر باز شد، چهره‌های مهمی به ایران آمدند. بعضی از آن‌ها مثل مانوئل ژوزه، خارج از ایران فوق العاده بودند و در کشورمان موفق نشدند و بعضی دیگر مثل برانکو، کلکسیون جام‌های‌شان در کرواسی و چین را در ایران کامل کردند.
از بین مربیان بزرگی که به ایران آمده‌اند، هیچکدام مثل جان توشاک سرمربی رئال مادرید نبوده و قهرمان لالیگا نشده‌اند، با این حال بعضی‌های‌شان تعداد جام‌های بیشتری از سرمربی تراکتورسازی دارند. بررسی ۱۰ مربی بزرگی که تیم‌های لیگ برتری جذب‌شان کرده‌اند، می‌تواند نشان دهد چه کسی پرافتخارترین انتخاب تیم‌های لیگ برتری بوده و چه تیمی، بهترین انتخاب‌ها را داشته است.
مصطفی دنیزلی
اولین مربی سرشناسی بود که با افتخارات زیاد، مسافر لیگ برتر ایران شد. دنیزلی قبل از انتخاب به عنوان مربی پاس روی نیمکت فنرباغچه و گالاتاسرای نشسته بود و با هر دو تیم، سابقه قهرمانی در سوپرلیگ ترکیه را داشت. او بار دومی که برای هدایت پرسپولیس به ایران آمد، بشیکتاش را هم قهرمان سوپرلیگ ترکیه کرده بود تا کارنامه‌ای افسانه‌ای در کشورش ثبت کند.
آری هان
در دوران بازی، عضوی از هلند نایب قهرمان جهان بود و مربیگری موفقی هم داشت. آری‌هان قبل حضور در پرسپولیس، سابقه مربیگری اندرلخت و فاینورد را داشت، قهرمان لیگ بلژیک شده بود و با اشتوتگارت به فینال جام یوفا رسید. آری‌هان در پرسپولیس بحران زده هم کارنامه نسبتا قابل قبولی بدست آورد.
نلو وینگادا
بعد جدایی غافلگیرانه قطبی، پرسپولیسی‌ها سراغ نلو وینگادا رفتند. مربی که با عربستان، قهرمان آسیا شده بود و سابقه هدایت تیم ملی پرتغال را داشت. او در مصر هم توانسته بود الزمالک را قهرمان لیگ این کشور و سوپرجام قاره آفریقا کند. وینگادا در ایران زیاد موفق نبود اما بعدها، روی نیمکت تیم امید هم نشست.
زلاتکو کرانچار
مربی بزرگ بعدی را هم پرسپولیس به ایران آورد. کرانچار، دو تیم مختلف کرواسی را قهرمان لیگ این کشور کرده بود و در جام جهانی ۲۰۰۶، روی نیمکت کرواسی نشست. او در ایران هم موفق بود. پرسپولیس بی ستاره را در رده سوم تحویل دایی داد و با سپاهان، به قهرمانی لیگ و جام حذفی رسید. پرسپولیس پس از اخراج کرانچار و انتخاب دایی، به رده چهارم سقوط کرد و چند سال طول کشید تا دوباره به سه تیم اول جدول برگردد.
میروسلاو بلاژویچ
رساندن کرواسی به مقام سوم جهان، بزرگترین افتخار این کشور پیش از جام جهانی ۲۰۱۸ بود که توسط چیرو رقم خورد. او بعد از کرواسی سرمربی تیم ملی ایران شد و لیگ یازدهم، برای هدایت مس کرمان به کشورمان برگشت. چیرو زمانی که یوگوسلاوی هنوز یک کشور متحد بود، دیناموزاگرب را به قهرمانی این کشور رساند و وقتی کرواسی مستقل شد، این تیم را دو بار قهرمان کرواسی کرد. بعد گراس‌هاپر را به قهرمانی سوئیس رساند و بزرگترین افتخارش رساندن کرواسی به مدال برنز جهان بود. او دو سال پیش از حضور در مس، بخاطر عملکرد موفق در تیم ملی بوسنی، مربی سال این کشور هم شد.
تونی اولیویرا
سال‌ها حضور در بنفیکا و رساندن این تیم به قهرمانی لیگ پرتغال، کارنامه موفقی برای تونی پیش از حضور در تراکتورسازی محسوب می‌شد. او سابقه قهرمان کردن بوردو در جام اینترتوتو را هم داشت. البته اولیویرا، این افتخارات را حدود دو دهه پیش از حضور در ایران بدست آورد و با قهرمانی جام حذفی، تراکتورسازی را به اولین جامش در سطح اول فوتبال ایران رساند.
مانوئل ژوزه
پرسپولیس برای تیم کهکشانی‌اش، یک مربی کهکشانی انتخاب کرد. کسی که با الاهلی ۶ قهرمانی مصر، ۴ قهرمانی جام باشگاه‌های آفریقا و یک سومی جام باشگاه‌های جهان را داشت. کارنامه ژوزه در ایران اما، افتضاح مطلق بود. او تیم را بعد از یک نیم فصل پرحاشیه، در رده دوازدهم تحویل گل‌محمدی داد و با شکایت از سرخپوشان، غرامت سنگینی از آن‌ها گرفت.
برانکو ایوانکوویچ
دوره اولی که سرمربی تیم ملی شد، به عنوان سرمربی هیچ افتخار و حتی کارنامه قابل دفاعی نداشت اما وقتی به پرسپولیس برگشت، یکی از پرافتخارترین انتخاب‌های این باشگاه بود. برانکو پس از دوران موفق با تیم ملی و هدایت ایران در جام جهانی، با دیناموزاگرب دوگانه داخلی را برد و در سوپرلیگ چین قهرمان شد. او در پرسپولیس هم دورانی افسانه‌ای را تجربه می‌کند.
وینفرد شفر
در کارنامه باشگاهیش، فقط یک قهرمانی لیگ داشت اما کامرون را به جام جهانی رسانده بود و با جامائیکا، قهرمانی جام کارائیب را داشت و به فینال گلد کاپ رسید. مهمترین افتخارش البته، قهرمان کردن کامرون در جام ملت‌های آفریقاست. او در استقلال هم فعلا موفق بوده و این تیم را به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا رسانده است.
جان توشاک
حدود سه دهه قبل، مربی بزرگی در فوتبال اروپا بود. کسی که سوسیداد را قهرمان کوپا دل ری کرد و رئال مادرید را به قهرمانی لالیگا رساند. خودش هم دو سال پیاپی، به عنوان مربی برتر لالیگا انتخاب شد. با این حال دوران طلایی‌اش، ادامه پیدا نکرد و فقط سال ۹۵ توانست دیپورتیوو را قهرمان سوپرجام اسپانیا کند. پس از سال‌ها حضور در سطوح مختلف اروپا و نشستن روی نیمکت تیم ملی ولز و مقدونیه، سرانجام سال ۲۰۱۵ در مراکش به قهرمانی یک لیگ معتبر رسید. حالا او به تراکتورسازی آمده تا پس از قهرمانی در اروپا و آفریقا، در آسیا هم یک قهرمانی لیگ به کارنامه‌اش اضافه کند.
