به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «هوشنگ رستمی» چهارم خردادماه سال ۱۳۱۹ در روستای «قلعه منصور» بیرانشهر از توابع شهرستان خرم‌آباد، به دنیا آمد.

وی روزگار را در جمع خانواده‌ای با محبت و روستانشین گذراند تا به سن هفت سالگی رسید و تحصیل را در همان روستای محل تولدش آغاز کرد.

هوشنگ علاقه زیادی به کسب علم داشت، همین عامل سبب شد تا ۲ پایه تحصیلی را در یک سال با موفقیت پشت سر بگذارد.

وی پس از پایان دوره ابتدایی به «خرم‌آباد» هجرت کرد تا تحصیل را ادامه دهد، تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی در رشته علوم و فنون نظامی ادامه داد و در کسوت نظامی‌گری وارد ارتش شد و پس از طی دوره تکاوری و چتربازی، خدمت خود را در تیپ ۵۵ هوابرد آغاز کرد.

هوشنگ در جریان نا آرامی‌های داخلی کشور که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی شروع شد، تا پایان جنگ تحمیلی در تیپ ۵۵ هوابرد در سمت‌های مختلف از جمله فرماندهی گروهان و گردان پیاده نقش‌آفرینی کرده و شجاعت و دلیری وی زبان‌زد عام و خاص بود.

عملکرد رستمی در دفاع از مرزها به ویژه «سومارو»، «نفت‌شهر» و نظارت بر احداث جاده مرزی در این ناحیه در زیر دید و تیر دشمن، تحسین شاهدان را برانگیخت.

وی در جریان عملیات‌های آفندی و پدافندی پنج بار مجروح شد که یک‌بار در نبردی نزدیک، صورت وسینه‌اش مورد اصابت تیر مستقیم کلاشینکف دشمن قرار گرفت، اما به لحاظ بنیه قوی و اراده و ایمان پایدارش، این جراحت‌ها را تحمل کرد.

رستمی در جریان تهاجم سراسری ارتش عراق در ۶۷/۰۴/۳۱ با گروه کوچکی در مقابل تهاجم وحشیانه دشمن ایستاد و با انهدام اولین تانک متجاوز در محور سومار - ایوان، در نقطه‌ای به نام «دره شیطان» ستون عظیم زرهی دشمن را متوقف و ناچار به عقب نشینی کرد.

وی مردی با استعداد و علاقه‌مند به فرهنگ و ادب بود و به لحاظ حسن خلق، روابط صمیمانه، گذشت و کرامت نیز دارای جاذبه و محبوبیتی کم‌نظیر در بین دوستان، بستگان و آشنایان بود.

سرانجام «هوشنگ رستمی» در ۲۰ آذرماه سال ۱۳۶۹، هنگامی که در سمت معاونت لشکر ۸۴ انجام وظیفه می‌کرد، به منظور کمک به مجروحی که در میان میدان مین دشمن واقع در نقطه مرزی «کانی شیخ» بر زمین افتاده بود و نیاز فوری به امدادرسانی داشت، بدون توجه به خطر میدان مین وسیع و متراکم دشمن، وارد آن محل شد و خود نیز در اثر برخورد با مین و انفجار شدید آن به درجه رفیع شهادت نائل آمد.