از خواب که بيدار مي‌شوي هنوز بچه ها در حال سير و سياحت ملک پادشاه هفتم هستند، کمي پنجره را باز مي کني، منظره عجيبي است، نور سرخ غروب بر روي ساختمان هاي يک دست خاکي رنگ افتاده و حس غريبي را در تو زنده مي کند. دوربين عکاسي را آماده مي کني که ثبتش کني اما نور آنقدر سريع افت مي‌کند که ديگر فرصتي نمي ماند. در فکري که اين صحنه را کجا ديده اي که صداي وحيد از پشت سر پاسخت را مي دهد،"موگاديشو"! اشاره وحيد به صحنه هاي غروب آفتاب در شهر موگاديشو در فيلم "سقوط بلک هاوک" اثر ريدلي اسکات است. صداي اذان فضاي اتاق را پر مي کند.

دقایقی از غروب گذشته که بچه ها خودشان را پیدا می کنند. وسایل را جابجا می کنیم و بعد از خواندن نماز منتظر می مانیم تا محمود برای جلسه به هتل بیاید. محمود یا همان "مجول"- اسم خودمانی او- که می آید، یک سودانی را هم به همراه خودش آورده، در لابی هتل می نشینیم و صحبت ها اولیه به میان می آید. او رئیس خبرگزاری رسمی سودان است و قرار است با هماهنگی هایی که انجام می دهد کار ما سریع تر راه بیفتد.

سودان هنوز برای ما کشوری ناشناخته است، همه چیز با آنچه در گزارش ها می خوانی یا از اخبار می شنوی و یا از همه در تصاویر می بینی تا حد زیادی متفاوت است؛ حتی برای من همه که قبلاً سفری دیگر به آفریقا داشته ام چیزهایی فرق می کند.

 

آفریقایی ها به شکل خاصی راه می روند، به عبارتی برای خودشان در راه رفتن و قدم برداشتن سبک خاصی دارند، این را قبلاً در کاپالا- پایتخت اوگاندا- دیده ام، اما اینجا راه رفتن مردم اگرچه در سرعتش شباهت هایی دارد اما شکل خاص خودش را نیز دارا است.

 

به هر حال همه چیز برایمان تازگی دارد، به همین چیزها فکر می کنم و در عین حال با مجول در مورد کم و کیف قرارها و هماهنگی ها هم بحث می کنیم و سرانجام قرار می گذاریم تا از فردا ساعت هشت و نیم صبح راننده به دنبالمان بیاید، روزی 100 دلار برای یک راننده که نقش راهنما داشته باشد و البته و خودرویش باید بپردازیم؛ قرار بر این می شود که فردا برای اخذ مجوزهای لازم برای تصویر برداری و کارت شناسایی و همچنین و از همه مهم تر برای گرفتن بلیط هواپیما به مقصد عمق قاره آفريقا و جنوب سودان، جایی که به خاطر اتفاقی که در ان در جریان است به این کشور آمده ایم؛ یعنی همه پرسي که برای تجزیه سودان در این منطقه در حال برگزاری است و تقریباً همان روزها این آغاز شده بود.

 

مجول و دوست سودانی اش که می روند تصمیم می گیریم تا به همراه وحید برای خرید سری به خیابان نزدیک به هتل بزنیم، محسن در هتل می ماند و با وحید فرجی با همراهی شاگرد هتل، به سمت مغازه هایی که یکی دو خیابان آن طرف تر هستند حرکت می کنیم. در خیابان اصلی بیشتر مغازه ها باز هستند، مغازه هایی که سیم کارت موبایل می فروشند یا کتاب یا بعضی چیزهای دیگری که به کار ما نمی آیند، ما به دنبال کمی خوراکی و میوه به اینجا آمده ایم به یک خیابان فرعی می رسیم، کمی فاصله مان با شاگرد هتل زیاد شده است، قدم تند می کنیم تا به او برسیم، این خیابان خاکی و البته خیلی تاریک است، آدم هایی که در سایه و تاریکی می لولند و ناگهان بدون هیچ سر و صدایی از کنارت رد می شوند توی دلت را خالی می کنند و هر لحظه آماده ای تا یکی از آنها واکنشی نشان دهد که تو منتظرش نباشی.

کمی جلو تر سه چهار مرد در میانه راه سبز می شوند، در آن هوای گرم، پالتو های بلندی پوشیده اند و کلاه بر سر دارند، آرام راه می روند و هر از چندی سر به اطراف بر می گردانند، مانند شبح حرکت می کنند؛ در آن شرایط این ترسناک ترین صحنه ای بود که می شد در آن تاریکی دید. شبح ها مستقیم به سمت ما می آمدند، سه نفر بودند که با فاصله ای حدود نیم متر از هم اما در یک ردیف پیش می آمدند، پسرک کاملاً از ما دور شده بود، البته می دیدیمش اما فاصله داشت، فقط فرصتی پیش آمد که نگاهی به چهره وحید بیندازم، که او هم دست کمی از من نداشت، انها نزدیک شدند و از میان ما گذشت؛ همه چیز فقط چند ثانیه طول کشید اما به اندازه یک ساعت بر ما گذشت؛ معنای این حرف را زمانی می توانی بفهمی که دیاری غریب به چنین صحنه هایی برخورد کنی در حالی که نمی دانی چه اتفاقی برایت خواهد افتاد، به همه این ها اضافه کنید، تمام حرف و حدیث های پیش از سفر را، درباره وضعیت سودان و وضعیت امنیتی اش و...

مقداری از دلارهایی را که به همراه آورده بودیم به ارز سودانی که از زمان استعمار انگلیس در این منطقه هنوز "پوند سودان" نامیده می شود تبدیل کرده بودیم؛ کمی میوه خریدیم و مقداری لیموترش که بسیار در سفر مصرفش اهمیت دارد. بعد از روبرو شدن با آن شبح های پالتوپوش که بعدها فهمیدیم پلیس های گشت سودانی بودند؛ دیگر ترسمان ریخته بود و حالا با مقداری میوه و کیسه هایی که شامل موز و لیمو هم می شد به سمت هتل برمی گشتیم.