حدیثی به زبان فارسی از امام صادق علیه السلام:
هر كه درم اندوزد، جزايش دوزخ باشد
آنچه اسلام با آن مخالف است فرهنگ ثروت اندوزی است. فرهنگ لوکس گرایی و
اشرافیت است. اینکه کسی که ده برابر قشر فقیر جامعه درآمد دارد پولش را
سوار پورشه سواری کند و عده ای نان نداشته باشند بخورند را اسلام مخالف
است.
اسلام به آن ثروتمند می گوید آن چه نیاز داری را استفاده کن و آنچه نیاز
نداری را به کار انداز. تویی که پورشه سوار می شود احتمالا سمند برایت
کافیست. سوار سمند بشو و مابه التفاوت آن را برای تولید اشتغال به کار
بینداز. یا به براداران مسلمانت قرض الحسنه بده. یا انفاق کن. اما حق
نداری ثروت را را راکد نگاه داری.
این مساله مهمی است که خیلی ها متوجه نیستند و خیال می کنند اسلام با خود
درآمد زیاد داشتن مشکل دارد! در حالی اسلام خودش مشوق تولید ثروت است.
امام علی علیه السلام الگوی یک سرمایه دار مسلمان است. او با کار تلاش
خودش از ثروتمندترین مردان زمان خودش بود. یکبار درآمد سالانه اش را در
کیسه های جمع کرد و روی آنها نشست و به طلحه و زبیر گفت اینها صد هزار
درهم است که همه اش حلال است و احدی حقی در آن ندارد . اما این درآمد چه
می شد؟ همه صرف می شد یا برای توسعه فعالیتهای جدید یا وقف می شد و یا
انفاق. این فرهنگ اسلام است. مبارزه با راکد ماندن ثروت و مصرف گرایی. نه
با تولید گرایی و تولید ثروت.
می بینید که این همان جمله مشهور منتسب به امام علی علیه السلام است که
هیچ کاخی برافراشته نمی شود مگر آنکه عده زیادی بواسطه آن فقیر می شوند.
برای همین است که خدا خطاب به ثروت اندوزان می گوید:"
«والذین یکنزون الذهب و الفضه و لا ینفقونها فی سبیل الله فبشرهم بعذاب
الیم. یوم یحمی علیها فی نار جهنم فتکوی بها جباههم و جنوبهم و ظهورهم
هذا ما کنزتم لانفسکم فذوقوا ما کنتم تکنزون»(توبه:۳۵-۳۴)