سرویس جهان مشرق - وقتی در ۱۶ ژانویه ۲۰۱۸، این خبر در رسانه‌های انگلستان منتشر شد که نخست وزیر این کشور، «وزیر تنهایی» را در کابینه منصوب کرده است، بسیاری از مردم در سایر کشورها، ناباورانه این خبر را نوعی «شوخی» رسانه‌ای تصور کردند.

 ۹ میلیون نفر از جامعه ۶۵ میلیون نفری بریتانیا به طور معمول یا همیشه گرفتار احساس تنهایی هستند

اما واقعیت این است که در ۱۶ ژانویه سال جاری میلادی، ترزا می، نخست وزیر بریتانیا، یکی از اعضای کابینه را به عنوان وزیر امور تنهایی منصوب کرد. این تصمیم خانم می، تصمیمی یک‌شبه نبود، بلکه کمیسیونی متشکل از نمایندگان پارلمان انگلستان از هر دو حزب اصلی، ماه‌ها روی مساله «تنهایی» در جامعه بریتانیا کار کردند و نتایج تلخ و غمبار تحقیقات این کمیسیون، نخست وزیر را واداشت که فردی را در سطح وزیر مامور رسیدگی به این بحران کند.

طبق اطلاعیه دفتر نخست وزیر بریتانیا، خانم «تریسی کراچ»، وزیر ورزش و جامعه مدنی کابینه این کشور، از سوی ترزا می با حفظ سمت، مسوول رسیدگی به مسایل مربوط به بحران تنهایی در جامعه انگلستان شد.

همزمان با این انتصاب، دولت اعلام کرد که یک راهبرد گسترده را برای مواجهه با این بحران طراحی خواهد کرد تا اولا با جمع‌آوری اطلاعات و شواهد، عمق و شدت بحران مشخص شود، و بعد متناسب با آن، برای گروه‌های مدنی که قرار است نقش اصلی را در رسیدگی به این بحران داشته باشند، بودجه و امکانات تخصیص خواهد یافت.

این اقدامات دولت، در پی انتشار گزارش کمیسیونی در پارلمان این کشور انجام گرفته که به یاد نماینده پیشین پارلمان از حزب کارگر، خانم «جو کاکس»، که تا پیش از کشته شدن با چاقوی یک فرد نژادپرست در سال ۲۰۱۶، روی موضوع تنهایی در جامعه انگلستان کار می کرد، با نام «کمیسیون جو کاکس» شناخته می شود.

ترزا می اعلام کرد که بسیاری از پیشنهادات ذکر شده در گزارش کمیسیون مذکور را در «استراتژی تنهایی» دولت لحاظ خواهد کرد.

گاردین: حلقه‌ای از صاحبان شرکت‌های فناوری که شبکه‌های اجتماعی را ایجاد کرده‌اند، واقعیت را از زندگی ما دزدیده‌اند و ماهیت تعامل انسان‌ها را تغییر داده‌اند

کمیسیون جو کاکس که توسط یک نماینده خانم از حزب کارگر و یک نماینده خانم از حزب محافظه‌کار اداره می شد، در سال ۲۰۱۷ با نمایندگان چندین خیریه فعال در امور مدنی انگلستان جلسات متعددی برگزار کرد تا به تصویر روشن‌تری درباره بحران فوق دست یابد.

خانم ترزا می در سخنانی که بعد از اعلام خبر انتصاب «وزیر تنهایی» در کابینه خود، ایراد کرد، با اشاره به آمار گزارش کمیسیون، گفت:

دست کم ۹ میلیون نفر از جامعه ۶۵ میلیون نفری بریتانیا به طور معمول یا همیشه گرفتار احساس تنهایی هستند.

نخست وزیر انگلستان گفت:

" برای بخش بزرگی از مردم ما، تنهایی واقعیت تلخ زندگی مدرن است. من می خواهم با این چالش بزرگ در جامعه و در زندگی همه ما مواجه شوم و اقدامی برای تنهایی بزرگی انجام دهم  که سالخوردگان، پرستاران خانگی و کسانی که عزیزان خود را از دست داه‌اند، تحمل می کنند- کسانی که هیچ کس را برای صحبت کردن و به اشتراک گذاشتن افکار و تجربیات خود ندارند."

روسای کمیسیون جو کاکس هم در بیانیه‌ای بعد از انتشار گزارش نهایی آن کمیسیون نوشتند:

" جو کاکس فقید می گفت: چه پیر، چه جوان، تنهایی سن و سال نمی شناسد. در سال ۲۰۱۷، اعضای کمیسیون از والدین جوان، کودکان، افراد ناتوان جسمی، پرستاران خانگی، پناهجویان و سالخوردگان، چیزهای زیادی از تجربیات تنهایی آن‌ها شنیدند."

خانم «تریسی کراچ» در اولین اظهارنظر عمومی خود بعد از انتصاب به عنوان «وزیر تنهایی»، گفت:

" من یقین دارم که با کمک داوطلبان، گروه‌های مدنی و صاحبان کسب و کار و همکاران نماینده من در پارلمان از هر دو حزب، می توانیم در زمینه شکست دادن چالش تنهایی به پیشرفت‌های چشمگیر برسیم."

روزنامه بریتانیایی «گاردین» در گزارشی به تاریخ ۲۳ ژانویه ۲۰۱۸، درباره این بحران مبتلا به جامعه انگلستان، تصویری ترسناک ارایه داد:

" تنهایی فقط مشکل سال‌های پایانی عمر نیست، بلکه یک بیماری همه‌گیر است که به همه سنین سرایت می کند. چند عامل در ایجاد این بیماری نقش دارند: از بین رفتن «اجتماعات»، تبدیل «شهروند» به «مصرف کننده»، همه گیر شدن حس حسادت و همچشمی نسبت به زندگی دیگران. ما دیگر با هم وقت نمی گذرانیم و زندگی خانوادگی مدتی است که در حال فروپاشی است. از دهه ۱۹۸۰ به این طرف، ما تبدیل به ماشین‌های خرید و فروش شده‌ایم. میادین عمومی شهرها که محل تجمع آدم‌ها بودند، خصوصی شده اند و ما زندگی‌های سلولی و جدای از هم داریم؛ زندگی‌هایی در پشت درهای بسته و در املاک حفاظت شده. ما دیگر حتی برای خرید کردن هم بیرون نمی رویم و همه چیز را در خانه تحویل می گیریم و حتی غذای خود را از رستوران می خریم تا به خانه ببریم و در تنهایی بخوریم. ما کم‌کم در حال از دست دادن تماس خود با هم و با واقعیت هستیم. ما همه در حال آلوده شدن به ویروس «دیجیتال» هستیم. جامعه «واقعی» در حال محو شدن است و جامعه «مجازی» جای آن را می گیرد. حلقه‌ای از صاحبان شرکت‌های فناوری که شبکه‌های اجتماعی را ایجاد کرده‌اند، واقعیت را از زندگی ما دزدیده‌اند و ماهیت تعامل انسان‌ها را تغییر داده‌اند. این وضعیت، جمع‌گرایی انسان‌ها را که در طول تاریخ موجب تبدیل خانواده به جوامع بشری شده است، تهدید می کند."

خانم «رِیچل ریوز»، نماینده پارلمان از حزب کارگر و یکی از دو رییس کمیسیون جو کاکس، در سخنرانی خود در اندیشکده «پالیسی اکسچنج» در لندن گفت که " تضعیف اتحادیه‌های کارگری، کلیسا، انجمن‌های محلی و روابط محل کار از جامعه‌ی بریتانیا یک جامعه‌ی بی‌ارتباط ساخته است."

او در توصیف این وضعیت افزود:

" وقتی فرهنگ و انجمن‌ها که زمانی ما را به هم پیوند می دادند، از بین بروند، آن‌گاه ما تبدیل به موجودات رهاشده و بریده از جامعه می شویم؛ این یک بیماری اجتماعی واگیردار و نوین است."

«بحران تنهایی»، آسیبی به روان و جسم شهروندان می زند که از ضرر چاقی یا مصرف ۱۵ نخ سیگار در روز بیشتر است

او سپس بیماری وخیم تنهایی را در جامعه بریتانیا چنین ترسیم کرد:" در یکی دو دهه گذشته، تنهایی از یک مصیبت شخصی به یک بیماری اجتماعی همه‌گیر تبدیل شده است. روز به روز زندگی‌های بیشتری تنهایی را تجربه می کنند. نسبت به ده سال پیش، ما زمان بیشتری را در خانه کار می کنیم و از این رو بسیار تنهاتر از گذشته شده‌ایم. گاهی احساس می کنیم بهترین دوست ما، گوشی هوشمند ماست."

خانم جو کاکس که کمیسیون تنهایی به نام او نام‌گذاری شده بود، در زمان حیات خود در مصاحبه‌های متعدد خود گفته بود که تنهایی یک «بحران شوک‌آور» در انگلستان است که باید دولت فکری عاجل برای مواجهه با آن بکند.

ریچل ریوز و همکارش سیما کندی، روسای کمیسیون جو کاکس، در جزوه‌ای که برای هشدار به مسوولان حکومتی در بریتانیا منتشر کردند، نوشتند که «بحران تنهایی»، آسیبی به روان و جسم شهروندان می زند که از ضرر چاقی یا مصرف ۱۵ نخ سیگار در روز بیشتر است. طبق برآورد آن‌ها، مجموع ضرر مالی سالانه که عوارض تنهایی بر جامعه انگلستان تحمیل می کند، سالانه بالغ بر ۳۲ میلیارد پوند است.

پروفسور «جِین کامینگز»، رییس انجمن پرستاری بریتانیا، درباره بحران تنهایی گفت:

" انزوای اجتماعی نه تنها می تواند اثرات ویرانگری بر سلامت جسم و روان مردم داشته باشد، که می تواند افزایش خطر مرگ زودرس یک‌سوم جمعیت بریتانیا را به دنبال داشته باشد."