دیروز «صبح‌نو» تیتری داشت درباب افزایش بی‌سابقه نرخ ارز؛ این موضوع (غیر از تذکر رسمی) با دو واکنش متفاوت روبه‌رو شد که یک دسته از دوستان دلسوز و دغدغه‌مند آن‌را مضر به حال انقلاب و شرایط کنونی کشور می‌دانستند و تیتر را بر سبیل سیاه‌نمایی تشبیه می‌کردند و دسته دیگری که از تیتر موردنظر برداشت مطالبه از دولت برای اصلاح وضع کنونی و حضور مثبت و فعال‌تر بانک مرکزی برای هدایت بازار را داشتند.

فرض این بوده و هست که دولت می‌تواند وضعیت شکننده بازار ارز را تحت کنترل خود در بیاورد و درثانی چرا به چنین فعالیت سرنوشت‌سازی بی‌توجه است و اقدام درخوری انجام نمی‌دهد؛ در این میان، نوع نظارت دولت و بانک مرکزی به نحوی ضعیف است که حتی صرافی‌ها به خود اجازه می‌دهند که دلار نفروشند و این در حالی است که مردم برای احتیاجات واقعی خود این روزها در مراجعه به صرافی‌ها با در بسته مواجه می‌شوند، در حالی‌که دولت به عنوان عرضه کننده ارز، باید شرایط را به نحوی پیش برد که متقاضیان با عدم فروش صرافی‌ها مواجه نشوند.  مراد و غایت روزنامه از پرداختن مداوم به چنین مقوله‌ای، بلندکردن زنگ خطر بزرگی است که می‌تواند به موج‌سواری بیگانگان، افزایش شکاف‌های طبقاتی و پایین‌تر آمدن قدرت خرید مردم منجر شود.

اگر این مهم از محل اطلاع‌رسانی تأمین نمی‌شود، پس چه ساز و کاری می‌توان برای آن فراهم آورد، در حالی‌که چند ماه است به نظر می‌آید بانک مرکزی به بهانه تک نرخی کردن ارز،  عامدانه افزایش نرخ دلار را دنبال می‌کند و با کاهش عرضه دلار به بازار به دنبال تحقق کسری درآمد دولت از این محل است؛ به همین منظور بی ضابطه و بر اساس هیجانات بازار، قیمت افزایش یافته را به جامعه تحمیل می‌کند. اگر رسانه در جایگاه‌ مناسب خود نایستد، آیا این فرصت برای بدخواهان فراهم نخواهد شد که اهداف شوم خویش را در جریان‌سازی به‌کار ببندند؛ دوستانی که منتقد تیتر «صبح‌نو» بوده‌اند، از این زاویه دوم هم به پدیده بنگرند و این احتمال را بدهند که ممکن است ما نیز دغدغه‌مند حل مشکلات کنونی هستیم، فارغ از مجادلات سیاسی.