به گزارش مشرق به نقل از مهر، در سال 1294 هجری قمری در محله حرم شهر قم و در منزل مردی پارسا به نام محمدرضا کودکی دیده به جهان گشود. او را "عباس" نام نهادند تا در میدان علم و تقوا گام نهد و همچون حضرت عباس (ع) دلیر و شجاع و خدمتگزاری پرتلاش برای اسلام باشد.

عباس در کودکی با واژه های قرآنی آشنا می شد و با صوت دلنشین و زمزمه قرآن به خواب می رفت. صدای تلاوت قرآن، فضای زندگی او را نورانی و معطر کرده بود. خانه پدر بیشتر یک مکتب بود تا یک منزل مسکونی. دوران کودکی و نوجوانی شیخ عباس قمی در زادگاهش، شهر قم، سپری شد.

پدر حاج شیخ عباس، مردی صالح بود که به خوبی و نیک نامی معروف بود. مردم او را مردی با تقوا، پرهیزکار و آشنا به مسائل دینی می شناختند و برای یادگیری احکام دین به نزد وی می رفتند. نام مادرش زینب بود. درباره مادر شیخ عباس گفته اند: «مادرشان هم از زنان نمونه بود. یادم هست یک بار با آن مرحومه سر سفره بودم. یک دستم را روی نان گذاشتم و با دست دیگر تکه ای را از آن جدا کردم. ایشان فرمودند: این کار جسارت است که دست روی نان بگذاری. نان را دو دستی بلند کن و یک تکه از آن را جدا کن. ایشان به این ریزه کاری ها توجه داشت.»

شیخ عباس تحصیلات ابتدایی را در آن شهر فرا گرفت. سپس در1316 قمری به نجف رفت مرحوم حاج شیخ عباس قمی پس از ورود به حوزه علمیه نجف، در حلقه اساتید و بزرگان آن دوره شرکت جست. شیخ عباس قمی، معروف به محدث قمی، تحت تأثیر ملکات فاضله و صفات برجسته و علم سرشار استادش حاجی نوری و نیز شایستگی ذاتی و آمادگی بالای خود، به مقامات چشمگیری از علم و عمل رسید. شیخ به مدت چهار سال از محضر این استاد عالی قدر بهره گرفت.

همکاری در تأسیس حوزه علمیه قم

مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری وقتی که حوزه علمیه قم را تأسیس نمود و به آن رونق بخشید برای پربار نمودن بنیه علمی و فکری طلاب، از علما و بزرگان دینی دعوت به همکاری کرد. یکی از کسانی که بیش از همه به وجود او نیاز داشت و به عنوان بازوی توانمند او محسوب می‏شد، حاج شیخ عباس قمی بود.

شیخ آقا بزرگ تهرانی در این باره می‏فرماید: "هنگامی که حاج شیخ عبدالکریم حائری، مؤسس حوزه علمیه، وارد قم شد و علمای قم از ایشان در خواست کردند در آن شهر اقامت کند و سروسامانی به حوزه و آن مرکز دینی بدهد. حاج شیخ عباس یکی از معاونان و یاوران او بود. با اینکه آن موقع در مشهد زندگی می‏کرد، سهم زیادی در این کار داشت و یکی از بزرگترین مروجان حاج شیخ عبدالکریم به شمار می‏رفت و با دست و زبان او را تأیید می‏کرد."

آثار و تألیفات

در چنین شرایطى حاج شیخ عباس همچون یک عالم متعهد وارد صحنه شد و مانند یک طبیب روح و قلب مسلمین را آرامش بخشید. او با نگارش کتاب جاوید مفاتیح الجنان و منازل الاخره مردم را به سوى دعا و معنویت دعوت کرد و با تألیف فوائد الرضویه و تحفةالاحباب و الکنى و الالقاب و هدیة الاحباب، بزرگان دین و دانشمندان وارسته شیعى را به جوانان مسلمان معرفى کرد.

سفینة البحار، منتهى الامال، الانوار البهیه، تتمه المنتهى، منازل الاخرة، الفوائد الرضویه، تحفةالاحباب،  چهل حدیث  والفوائد الرجبیبه برخی دیگر از آثار شیخ عباس هستند .

رحلت

شیخ عباس قمی 23 ذیحجه( بنا به برخی روایات نیز 22 ذیحجه)  سال 1359 هجری قمری، حالش منقلب گردید و پی در پی نام ائمه اطهار علیه‏السلام را بر زبان جاری می‏ساخت. آن شب به علت کسالت فراوان نمازهایش را نشسته خواند و نیمه شب دعوت حق را لبیک گفت و در سن شصت و پنج سالگی به لقاءاللّه‏ پیوست.