سرویس ورزشی مشرق - شاید برای ورزش ایران تلخ تر از این ممکن نبود که تاماش آیان، دشمن دیرینه وزنه برداری ما بتواند بار دیگر بر مسند قدرت فدراسیون جهانی تکیه بزند. همین هم موجب ایجاد کمپینی برای اصلاحات در این ورزش شد که از گوشه و کنار جهان نیز همراهانی داشت که در مجمع فدراسیون جهانی، رقمی معادل 40 درصد را به خود اختصاص داد.

این کمپین دیروز نتوانست بر دشمنه دیرینه غلبه کند و آیان به همراه جلود، توچه عراقی و کارنابلدش به پیروزی رسید تا بسیاری به این قطعیت برسند که این مجموعه روند نابودی را آغاز کرده است. تیم آیان که در سال های اخیر وزنه برداری را به ورزشی درجه چندم و بی اهمیت تبدیل کرده، همچنان در این مجموعه ماند تا بسیاری از کارشناسان از پایان این ورزش بگویند. اتفاقی که با مدیریت ناکارآمد، غیرشفاف، پر از ابهام و در موارد بسیاری آلوده، چندان دور از ذهن نیست.

* دشمنان ایران و ائتلاف علیه ما

به جرات می توان گفت که تاماش آیان خصومتی دیرینه با ایران و وزنه برداری آن داشته است. او در هیچ مقطعی، قائل به نقش آفرینی بین المللی ما نبوده و تا توانسته در جهت محدودسازی آن حرکت کرده؛ مگر در دورانی که احساس می کرد افرادی بر مسند هستند که می تواند آنها را مدیریت کند، البته هر کدام را با ابزاری!

وقتی نیز احساس می کرد وزنه برداری ایران قصد دارد به جایگاه متناسب با ظرفیت خود دست یابد، شاهد اتفاقات عجیب و غریب بودیم. هنوز خاطره دوپینگ ناگهانی چندین ملی پوش ایرانی از یاد نرفته است! او همواره از ابزار دوپینگ علیه کشورهای منتقد خود بهره می برد و آن را به ابزاری برای مدیریت تبدیل کرده است. اما ماجرا جایی جالب می شود که بدانیم، این فدراسیون بیشترین میزان ابتلا به این پدیده را دارد و آقای مجار فقط نظاره گر و مشوق است.

آخرین ضربه او به وزنه برداری ایران را هم حتما به یاد دارید که با افرادش مانع از کسب مدال طلای ایران شد. ماجرا آنقدر عیان بود که به یک تراژدی تاسف برانگیز از واقعیت های این فدراسیون تبدیل شد و کام ملت ایران را تلخ کرد. او در هر فرصتی، علیه منافع ملی ما کار کرده و اکنون نیز بر همین منوال است. حال، تلاش شده تا ایران به عنوان یکی از قدرت های بلامنازع این ورزش، در قامت گروهی که تلاش دارد اصلاحاتی اساسی را در این مجموعه ایجاد کند، وارد میدانی رقابتی شود که البته ابزارهای طرف مقابل قابل قیاس با ایران نبود.

* شکستی که باید مورد بررسی باشد

وزنه برداری ایران مقابل دشمن دیرینه خود که این روزها تیغ را از رو کشیده، وارد کارزار شد و با وجود تلاش های صورت گرفته، نتوانست به نتیجه ای که می خواست، دست یابد. البته، جمع آوری آرای حدود 40 درصد مجمع، نشان از آن داشت که آیان با تمام هزینه ها و لابی ها برای حفظ قدرت، مخالفانی جدی دارد و حرف ما نیز مورد توجه است. او حتی به دبیرکل چینی خود هم رحم نکرد و یک عراقی را انتخاب کرد که حکایت از عمق وضعیت نابه سامان و بحرانی این ورزش است.

به هر حال، این انتخابات به اتمام رسیده و باید توجه داشت که آیا موضوعی مانند حضور در راس هرم تصمیم گیری یک فدراسیون جهانی به درستی در ورزش کشور درک شده است. آیا وزارت ورزش در این میدان حضور موثری داشت؟ کمیته ملی المپیک که بازوی بین المللی ورزش است، چه کرد؟ و ده ها نکته دیگر که می تواند این تجربه را به مدلی تبدیل کند که در آینده، ورزش ایران آنقدر منفعل نباشد که در جایگاه های تصمیم سازی حضوری جدی نداشته باشد.

اکنون، تاماش آیان با کارنامه تاریک و پر از ابهام در وزنه برداری جهان، بار دیگر بر مسند ریاست تکیه زد و باید انتظار تغییری نیز نداشته باشیم. او دشمن وزنه برداری و ورزش ماست و از هر فرصتی برای ضربه زدن استفاده می کند. ما باید با تکیه بر رای خوبی که به عنوان منتقدان وضع کنونی داریم، در ادامه، به عنوان یک جریان منتقد، با قدرت و با یک برنامه جامع وارد میدان شده و بازیگردانی کنیم. شکست دیروز، می تواند اول راه تغییر باشد.