به گزارش مشرق، غلامحسن رشوند در یادداشت روزنامه جوان نوشت:
تردیدی نیست که انتخابات مهم‌ترین سر فصل نظام سیاسی و عامل استمرار و بقای هر واحد سیاسی است و این مهم در شرایطی که یک نظام سیاسی از بستر انقلابی مردمی شکل گرفته باشد از اهمیت و ضرورتی دو چندان بهره‌مند است. از همین رو حضرت امام(ره) و رهبر معظم انقلاب مکرر در باب نقش مردم در تعیین سرنوشت خود در بستر انتخابات تأکید داشته‌اند و مردم را ضامن بقای انقلاب و نظام سیاسی را بر آمده از آن دانسته‌اند.
امام راحل می‌فرمایند: «بدانید که انتخابات از اموری است که در سرنوشت شما و در سرنوشت ما نقش مهم دارد و بالاترین نقش است واین انتخابات است که همه امور کشور را چه در داخل و چه در خارج باید بگذراند. » یا رهبر معظم انقلاب علاوه بر تأکیدات پیش گفته در خصوص نقش مردم در تعیین سرنوشت خود و کشور، در خصوص انتخابات پیش رو در جمع کارگران می‌فرمایند: «مردم عزیز ما باید بدانند که حضور آنها در عرصه‌های مختلف تعیین‌کننده است؛ اگر مردم در صحنه حضور داشته باشند، کشور در امنیت خواهد بود. اینکه می‌بینید گردن‌کلفت‌ها در مقابل جمهوری اسلامی از هر عمل سختی اجتناب می‌کنند، به خاطر حضور مردم است؛ از مردم می‌ترسند. اینها تحلیل نیست واقعیاتی است که مستندات آنها جزو مسلمات است. وقتی ملت حضور پیدا می‌کند دشمنی که می‌خواهد با این نظام مبارزه کند مجبور می‌شود عقب بنشیند و تعرض نکند. وقتی بین ملت و نظام فاصله ایجاد شد و ملت در صحنه حضور پیدا نکرد، آن وقت هر کاری بخواهند می‌توانند انجام دهند. »
دو نکته اساسی درباره اهمیت و نقش مردم در استمرار و بقای نظام سیاسی وجود دارد که همواره مورد تأکید حضرت امام(ره) و رهبری انقلاب بوده است که عبارتند: ۱- تا زمانی که ملتی از نظام خود حمایت و پشتیبانی کند هیچ قدرتی توان مقابله با آنها را نداشته و نمی‌تواند حیات مادی و معنوی او را با خطر مواجه نماید.
این قاعده حتی برای نظام‌های سیاسی که با چالش‌های جدی اقتصادی و سیاسی مواجهند صدق می‌کند. در طول سال‌های گذشته مصادیق آشکار آن را بارها دیده‌ایم که از آن جمله می‌توان به ترس امریکا از ورود به جنگ با ملت یمن که با وجود قرار داشتن این کشور در سخت‌ترین شرایط اقتصادی، هنوز امریکا را متقاعد به تعرض به این کشور نکرده است. و برعکس، عدم پشتیبانی مردم عراق از حکومت بعث باعث اقدام نظامی امریکا در این کشور شد و درست بر عکس دز زمانی که دولت مردمی در عراق شکل گرفت با وجود تهدیدات آشکار منافع آنها در عراق، مقامات امریکایی نتوانستند کوچک‌ترین اقدامی را علیه داعشی که حتی دولت عراق خواهان سرنگونی آنها بود، بدون هماهنگی دولت عراق در فلوجه یا شمال عراق انجام دهند.
حضور مردم در صحنه‌هایی همچون انتخابات ضامن اجرای برنامه‌های درست رئیس‌جمهور و مانع جدی از عدم انحراف برنامه‌های او خواهد بود.
اکنون که مدیریت چهارساله دولت تدبیر آقای روحانی را ملت ایران تجربه کرده‌اند، می‌توانند تمییز دهند که آیا با بی تفاوتی نسبت به آینده باز هم رئیس دولتی را انتخاب کنند که در همان فضای چهار سال گذشته طی طریق کند یا با یک حضور جدی‌تر تحول جدیدی را آغاز کند و ضمن تحرک بخشی به بدنه مدیریتی کشور و شتاب در عرصه پیشرفت کشور، دشمن را که تصور می‌کند با به نتیجه رسیدن مقصود خود پس از برجام باعث عقب نشینی ملت ایران از آرمان‌های خود شده است، مأیوس و ناامید سازد.
نباید فراموش شود که دشمن در یک برنامه هدفمند، چند سالی است که به‌جد به‌دنبال سناریوی از پیش طراحی شده خود است؛ سناریویی که چهار مرحله تغییر باورها، تغییرافکار، تغییر رفتار و در نهایت تغییر ساختار را در پی داشته باشد. برای حرکت در این مسیر نیز همزمان دو گام را بر می‌دارد.
اول آنکه با درگیر‌سازی ذهنی مردم و دادن آدرس غلط به جامعه ایران در باور مردم به حقانیت نظام اسلامی و تغییر ذائقه مردم از ارزش‌های انقلابی و دینی و گرایش آنها به آموزه‌ها و اندیشه‌های لیبرالیسم و حرکت در مسیر سبک زندگی غربی و مدرنیزم وارداتی، تردید این باورهای غلط، رفتار مورد انتظار خود را در کمترین زمان حاصل نماید و طبیعی است که با طی شدن این سه گام، تغییر ساختار نظام دور از ذهن نخواهد بود.
اما آنچه تسهیل‌کننده برای تغییر ساختار نظام خواهد بود تغییر محاسبه در مسئولینی است که قرار است سکان اجرایی و هدایت جامعه را بر عهده گیرند.
کسانی که بدون توجه به ظرفیت بی نظیر ملت ایران کنار نیامدن با کدخدا را موجب بازگشت سایه جنگ بر سر کشور بدانند و بر اساس داده‌های دشمن معادله اداره کشور را محاسبه کنند این همان اشتباه محاسباتی بودکه در مقاطع مختلف شاهد بودیم که دولت مستقر فعلی گرفتار آن بود.
ملت ایران هر گاه می‌دیدند مسئولانشان با این خطای محاسباتی مواجه هستند با حضور خود، دشمن را از رسیدن به آرزوهای خود ناامید می‌کرد و حتماً در این انتخابات نیز به نقش کلیدی خود عمل خواهد کرد.
