به گزارش مشرق، قهرمانان پارالمپیکی دیروز به واسطه ثبت نامشان در گینس (کتاب رکوردهای جهان) بار دیگر خبرساز شدند و نگاه‌ها را به سمت خودشان جلب کردند، قهرمانان بی‌ادعایی که در سخت‌ترین شرایط و کم‌توجهی‌ها و تبعیض‌هایی که گذاشته می‌شود، افتخارات زیادی را برای کشورمان به ارمغان آورده‌اند. طبق اعلام سایت کمیته پارالمپیک، نام چهار ورزشکار پارالمپیکی و تیم والیبال نشسته ایران در کتاب گینس ثبت شده است. سیامند رحمان، قهرمان پارالمپیک ریو، مجید فرزین، قهرمان وزنه‌بردار دسته ۸۰- کیلوگرم پارالمپیک ریو، زهرا نعمتی، بانوی کماندار ایران، مرتضی مهرزاد و تیم والیبال نشسته مردان ایران به عنوان برترین تیم والیبال نشسته تمام ادوار پارالمپیک نام‌هایی هستند که در کتاب رکوردهای جهان گینس ثبت شده است.
به همین بهانه با مرتضی مهرزاد، عضو تیم ملی والیبال نشسته کشورمان و دارنده مدال طلای پارالمپیک ریو که با بلندی قامت ۲ متر و ۴۶ سانتی‌متر به عنوان بلندقدترین ورزشکار تاریخ بازی‌های پارالمپیک نامش در کتاب گینس ثبت شده است، صحبت کرده‌ایم، قهرمانی که برای اولین‌بار در برنامه ماه عسل سال 88 چهره شد.
نام مرتضی مهرزاد به عنوان بلندقامت‌ترین ورزشکار تاریخ پارالمپیک در کتاب گینس ثبت شد، چه احساسی دارید؟
خوشحالم از اینکه نامم به عنوان بلندقامت‌ترین ورزشکار تاریخ پارالمپیک در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده، این افتخار برای من تنها نیست و متعلق به تمام جامعه ورزش کشور است و نام من مهم نیست، بلکه نام ایران است که در این کتاب ثبت شده و این مایه غرور است.
روزی که ورزش را شروع کردید، پیش‌بینی این افتخارات را می‌کردید؟
ورزش اول برای من به عنوان یک سرگرمی و تفریحی مطرح بود و کم‌کم بود که ورزش را به صورت حرفه‌ای دنبال کردم و حالا به دنبال این هستم تا با ادامه ورزش حرفه‌ای در کنار سایر بچه‌های والیبال نشسته از مقام قهرمانی ایران در پارالمپیک توکیو دفاع کنیم. حضورم در ورزش تأثیر زیادی در تغییر شرایط من و خانواده‌ام داشته و سبب شده تا نسبت به قبل از اینکه وارد ورزش حرفه‌ای شوم، شرایط بهتر و مناسب‌تری از همه نظر، هم برای خودم و هم خانواده‌ام شکل بگیرد که آن‌را مدیون ورزش هستم و همین‌طور بر روحیه و حضورم در اجتماع تأثیر زیادی گذاشته است.
توصیه‌تان به جامعه معلولان به عنوان یک‌چهره موفق چیست؟
البته من کوچک‌تر از آن هستم که بخواهم توصیه‌ای داشته باشم، اما به عنوان یک‌دوست کوچک‌تر به کسانی که از معلولیتی رنج می‌برند، می‌خواهم بگویم با نشستن آنها در خانه کاری از پیش برده نمی‌شود. به همین خاطر باید در جامعه فعال باشند و ورزش یکی از چیزهایی است که می‌تواند به معلولان برای تغییر روحیه و حضورشان در جامعه کمک کند. به طور قطع می‌توانند موفق هم باشند و این مسئله روی روند زندگی‌شان مؤثر باشد. البته معلولیت، محدودیت‌هایی را شاید در ظاهر برای یک‌نفر ایجاد کند، اما او می‌تواند با اراده‌ای که دارد بر این مسئله غلبه کند و با حضور در بخش‌های مختلف مانند ورزش یا هنر، توانایی‌هایش را به بقیه ثابت کند.
در چند وقت اخیر برخی قهرمانان پارالمپیکی از بی‌توجهی مسئولان گلایه کرده‌اند، در این رابطه صحبت می‌کنید؟
متأسفانه فرق‌هایی بین المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها گذاشته می‌شود که نمونه آن در اهدای پاداش‌ها بود. در استان خودمان یعنی مازندران، مسئولان از المپیکی‌ها تقدیر کردند، اما از بچه‌هایی که در پارالمپیک مدال و افتخار کسب کرده بودند، تجلیل نکردند. این در حالی است که مردم عادی در سطح جامعه بین یک قهرمان المپیکی و پارالمپیکی هیچ فرقی نمی‌گذارند، اما متأسفانه در استان خودمان این فرق را گذاشتند و این وجهه خوبی ندارد. امیدوارم که در جاهای دیگر این رویه دیده نشود.
این مسئله در روحیه شما و سایر ورزشکاران به طور قطع تأثیر منفی می‌گذارد.
به هر حال اینکه فرق می‌گذارند، اسم یک‌نفر را می‌برند و از یک‌نفر دیگر نامی نمی‌برند، تأثیر خوبی ندارد و آدم را دلسرد می‌کند. بچه‌های پارالمپیکی هم مانند بقیه ورزشکاران زحمت می‌کشند و این حقشان نیست که مسئولان تبعیض قائل شوند. البته در فدراسیون مسئولان زحمت زیادی می‌کشند که امکانات مناسبی را در اختیار بچه‌ها قرار داده‌اند.
وعده‌هایی که داده‌اند عملی شده‌است؟
اسفند بود که حواله سکه‌های پاداش پارالمپیک را به ما دادند، اما معلوم نیست چه زمانی بتوانیم این حواله‌ها را نقد کنیم. از مسئولان انتظار داریم به قولی که می‌دهند سر وقت عمل کنند و تبعیض‌هایی که به خصوص در استان مازندران بین ورزشکاران گذاشته می‌شود، برطرف شود. امیدوارم روزی برسد که فرقی بین ورزشکار المپیکی و پارالمپیکی گذاشته نشود.
منبع: روزنامه جوان
۰۸:۴۴ - ۱۳۹۶/۰۱/۱۷
