به گزارش مشرق به نقل از ايرنا، زمزمه راه‌اندازي تلويزيون در ايران به اوايل دهه 1330 باز مي‌گردد؛ در آن زمان به دليل هزينه هنگفتي كه راه اندازي يك فرستنده تلويزيوني دولت وقت در راه‌اندازي آن مردد بود.
گفته مي‌شود كه فردي به نام كازروني براي نخستين بار پيشنهاد تاسيس يك فرستنده تلويزيوني را به دولت داد اما با آن موافقت نشد.
سرانجام 'حبيب‌الله ثابت پاسال' كه از بازرگانان معتمد دربار به شمار مي‌رفت، موفق شد تا نظر دربار و دولت را در براي راه‌اندازي يك تلويزيون خصوصي جلب كند.
به گواه اسناد ساواك، پاسال از اعضاي فرقه ضاله بهايت بود و از تاسيس تلويزيون اهدافي از جمله ايجاد كار براي جمعي از بهاييان و نشر افكار اين فرقه را دنبال مي‌كرد و در اين راستا مذاكراتي با انگليسي‌ها درباره جلب كمك‌هاي آنان انجام داده بود.
سرانجام پيشنهاد پاسال، راهي مجلس شوراي ملي شد تا اين كار رنگ قانوني به خود گيرد؛ نمايندگان مجلس در تيرماه 1337 با راه‌اندازي يك فرستنده تلويزيوني زير پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران موافقت كردند.
اين فرستنده ابتدا با عنوان 'تلويزيون ايران' فعاليت خود را با پخش چهار ساعت برنامه در روز از ساعت 18 تا 22 آغاز كرد و سپس فعاليت‌هاي خود را توسعه داد و در مدت يك سال به پنج ساعت برنامه و ايجاد فرستنده‌هاي تقويتي در شهرهاي ديگر از جمله آبادان و اهواز اقدام كرد.
سرانجام در سال 43 دولت وقت يك گروه فرانسوي را مامور بررسي و راه‌اندازي يك شبكه تلويزيوني و سراسري در ايران كرد كه نتيجه آن تصويب طرح ايجاد ' تلويزيون ملي ايران' بود و به اين ترتيب دوران فعاليت پاسال در كسوت هدايت يك رسانه تصويري به پايان رسيد و راديو و تلويزيون در ايران ملي شد.
تلويزيون ملي ايران دو سال بعد در 29 اسفند 1345 با پخش برنامه‌هاي آزمايشي متولد شد؛ در آن زمان تلويزيون دو شبكه داشت: شبكه يك كه سراسري بود و شبكه دو كه تنها تهران و مناطق اطراف را تحت پوشش قرار مي‌داد.
اين دو شبكه در ساختمان الوند مستقر بودند و پخش برنامه‌هاي آنان در ساختمان جام جم در خيابان ولي‌عصر انجام مي‌شد.
هرچند اين رسانه در ابتداي كار با امكانات محدود وارد عرصه اطلاع‌رساني و تفريح شهروندان ايراني شد اما در مدت كوتاهي اقدام به راه‌اندازي مراكز تلويزيوني در ديگر شهرهاي كشور كرد و توانست جاي خود را به مثابه يك عضو خانواده در بين ايرانيان بگشايد.
با پيروزي انقلاب اسلامي تلويزيون ملي ايران نيز به صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران تغيير نام داد و به دليل اهميت اين رسانه، يكي از بندهاي قانون اساسي نيز به چگونگي تشكيل و اداره اين رسانه و نيز تاكيد بر انحصار در اين حوزه اختصاص يافت.
صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران فعاليت خود را با دو شبكه تا ابتداي دهه 70 خورشيدي ادامه داد، با پايان جنگ تحميلي به فكر توسعه شبكه‌هاي تلويزيوني افتاد و به اين ترتيب شبكه‌هاي تخصصي سيما يكي پس از ديگري تولد يافتند.
پس از آن بود كه موضوع راه‌اندازي شبكه‌هاي استاني در سيما مطرح شد تا اقدامي براي حفظ تنوع قومي و فرهنگي و جذب اعتماد عمومي مخاطبان مختلف اين رسانه باشد.
اين رسانه اكنون علاوه بر شبكه‌هاي سراسري و استاني، در حوزه بين‌الملل نيز فعاليت خود را توسعه بخشيده و شبكه‌هاي الكوثر، سحر، جام جم، پرس تي وي، العالم، آي فيلم تاسيس كرده است.
تلويزيون در ششمين دهه از فعاليت خود، راه‌اندازي شبكه‌هاي تخصصي از جمله فيلم و سريال، پويانمايي، ورزش و بازار را در دستور كار خود قرار داده است.
از سوي ديگر با توجه به توسعه روز افزون شبكه‌هاي ديجيتال در دنيا و الزام ايران از سوي اتحاديه جهاني مخابرات مبني بر تغيير فرستاده‌هاي خود از سيستم آنالوگ به ديجيتال تلاش دارد تا در چند سال آينده تمامي شبكه‌هاي داخلي را به ديجيتال تبديل كند.
انتظار مي‌رود اين رسانه در دهه ششم فعاليت خود همانطور كه بنيانگذار انقلاب اسلامي امام خميني (ره) انتظار داشت به يك دانشگاه فراگير تبديل، اسلام را معرفي، فلسفه انقلاب را به نسل جوان جديد بفهماند و مفهوم استقلال و آزادي را بيش از پيش نهادينه كند. مردمي باشد و با توجه به حقوق همه طبقه‌هاي اجتماعي، نظر آنان را در اين رسانه بازتاب دهد.
53 سال پيش بود كه مجلس شوراي ملي به تشكيل ايستگاه تلويزيوني در ايران راي داد و نخستين فرستنده تلويزيوني ايران پنج بعداز ظهر يازدهم مهر ماه 1337 فعاليت خود را آغاز كرد.
