به گزارش مشرق، مامان بزرگ خیلی خوشحال است. آخه امروز   آخرین روز   سال است. همه دور هم جمع شدیم. مامان بزرگ به نوه ها می گوید:« الهی قربونتون برم، از اون شکلات ها زیاد بردارید، واسه شماها خریدم.» راه می رود و خدا را شکر می کند. به سمت طاقچه می رود و یک قرآن بر می دارد. به قرآن که نگاه می کنم می بینم کلی هزارتومانی نو داخل قرآن گذاشته است. بعد دوباره می رود و یک دسته ۱۰هزارتومانی می گذارد روی دسته صندلی. همه بچه ها یک دفعه بلند داد می زنند: «آخ جون عیدی».  پسرخاله ام به داداشش می گوید:« کاشکی مامانی ۲ تا ۱۰ هزارتومنی به من بده. می خوام سی دی کارتون بخرم، آخه مامانم فقط با پول جایزه ها و عیدی ها می گذارد کارتون بخرم ». دختر دایی ام که سنش از بقیه بیشتر است آرام و با خنده می گوید: «ما که بزرگ شدیم. عیدی ما فقط تو قرآنه. بقیه اش هم محفوظه واسه روز عروسیمون». مامان بزرگ همینطور می خندد و نزدیک سفره هفت سین می رود تا مطمئن شود هیچ چیزی کم نیست. یک دفعه مامانم می گوید: «سریع همه بیاین دور میز، چند دقیقه دیگه سال تحویل میشه». همه دور سفره هفت سین جمع می شویم. مامان بزرگ می گوید: «بچه ها چشماتون رو ببندین و دعا کنین.» همینطور که چشمامون بسته است صدای "یا مقلب القلوب و الابصار" بلند میشه. همه شروع می کنند به روبوسی کردن. پسر دایی ام بلند می گوید:" حالا وقت عیدیه" مامان بزرگ قرآن رو باز می کنه و میگه:« این هزارتومنی ها رو بهشون یاسین خوندم. بیندازید تو قلک هاتون تا پول هاتون برکت کنه.» بعد به همه فامیل یک هزارتومانی می دهد و می رود سراغ بسته ده هزارتومانی. مامان بزرگ می گوید:« اون هزارتومنی ها که پولی نیست. فقط واسه برکته، این ده هزارتومنی ها واسه نوه های گلم که با بقیه عیدی هاشون جمع کنن یک چیزی واسه خودشون بخرن.»

من و همسرم هر دو شاغل هستیم. هردو نفر ما نیز درآمد خوبی داریم. گاهی اوقات همسرم برای مسافرت ها یا تفریحاتی که هزینه زیادی دارد به من می‌گوید که بهتر است بخشی از هزینه سفر را من تقبل کنم، در حالی که من حاضر به این کار نیستم. من تمام درآمد خودم را برای خودم خرج می کنم و درآمد شوهرم را در زندگی مشترکمان خرج می کنیم. همیشه به او می گویم که کار کردن برای من واجب نیست، من پول اضافی برای زندگی ام به دست می آورم پس باید برای خودم خرج کنم. به او می‌گویم که تو باید طور دیگری نگاه کنی. اگر من درآمدی نداشتم پول همین خرج های اضافه را هم از تو می گرفتم. به او می‌گویم که در هر صورت باری از روی دوش تو برداشته شده است. فکر می کنم هر دو نفر ما دچار حساب ذهنی شده ایم.

زمانی که پدرم به رحمت خدا رفت، ارثی را برای ما باقی گذاشت. در آن زمان تمام بزرگان فامیل به من گوشزد کردند که همین پول را سرمایه گذاری بلند مدت کن و برای آینده ات از آن استفاده کن. از آن جایی که سن کمی هم داشتم با پول ارث برای خودم ماشین خریدم و بر روی سرمایه گذاری های پرخطر و پر ریسک هزینه کردم. بعد از گذشت حدود 10 سال متوجه شدم که پولم از دست رفته است. شاید اگر از همان اول به ارث، به چشم درآمدی نگاه می کردم که برای آن زحمت کشیده ام طور دیگری، آن را سرمایه گذاری می کردم.

در تمام این سال ها که عیدی دریافت کرده ام، چه در دوران کودکی که از بزرگتر های فامیل عیدی می گرفتم و چه حالا که کارمند هستم و عیدی می گیرم، پول این عیدی ها را برای خریدن وسایل غیر ضروری اما مورد علاقه ام کنار گذاشته ام و تجربه شخصی من از این مسئله این بوده که اگر صد هزار تومان از حقوقم را صرف خرید لباس های غیر ضروری ام می کردم عذاب وجدان می گرفتم اما این حس را در مورد پول های عیدی ام نداشتم. من دچار حساب ذهنی شده ام اما به نظرم اگر طبق برنامه ریزی پول عیدی مان را برای خریدهای غیر ضروری مان کنار بگذاریم به جای اینکه بخشی از حقوقمان را به آن اختصاص دهیم، درست است که از لحاظ منطقی پول یکسان است اما از لحاظ حسی، احساس رضایت بیشتری خواهیم داشت.