به گزارش مشرق، بازی اصلاح طلبان با اعتدالیون  که از انتخابات ریاست جمهوری 92 و با کنار زدن آمرانه عارف و حمایت تمام قد از حسن روحانی راست گرا آغاز شده تاکنون با فراز و نشیب های متعددی روبه رو بوده است.
 
پیوند اصلاح طلبان با اعتدالیون که براساس تقسیم قدرت صورت گرفته همواره در معرض آسیب های جدی  نیز قرار داشته است.
 
اصلاح طلبان از دولت روحانی سهمیه های ویژه در کابینه و ساختار قدرت دولت می خواهند و این مساله یکی از مهم ترین نقاط اختلاف آنها با اعتدالیون بوده است.
 
این در حالیست که اصلاح طلبان معتقدند سرمایه رای دولت متعلق به آنها بوده و حسن روحانی باید در همین تراز با آنها وارد معامله سیاسی شود.
 
از سوی دیگر اعتدالیون گرچه به اتحاد با اصلاح طلبان نیازمند هستند ولی معتقدند این اتحاد به معنای واگذاری بخش زیادی از ساختار قدرت به آنها نیست و اساسا اعتدالیون بوده اند که یکبار دیگر فرصت عرض اندام و تاثیر گذاری اصلاح طلبان در حاکمیت را فرآهم کرده اند و اینک آنها باید ممنون و سپاسگزار باشند و نه سهم خواه.
ضمن اینکه اعتدالیون هم تلاش کرده اند در چند سال اخیر به نوعی از طریق ایجاد کارنامه ای همچون برجام در افکار عمومی، سبد رای مستقل برای خود شکل بدهند و میزان وابستگی خود به اصلاح طلبان را نیز مرتبا تنظیم و گاها تعدیل کنند.
 
در این میان اصلاح طلبان با حمایت از اعتدالیون راستگرا در سال 92 اینک خود را ابزار سیاسی و زیرمجموعه آنها می بینند، بنابراین از این وضعیت راضی نبوده و معتقدند باید فضاهای جدید سیاسی و مستقلی برای خود فرآهم بیاورند تا بتوانند یکبار دیگر احیا بشوند.
 
طرح آشتی ملی یکی از همین راهکارها برای اصلاح طلبان بود که هم به نوعی دوباره با هویت مستقل تر خود به عرصه سیاسی بازگردند و هم در آینده از اعتدالیون راحتر عبور کنند.
 
البته اعتدالیون نیز دست آنها را خوانده اند و به همین دلیل در اخبار نیز مشاهده می شود که حسن روحانی تمایل چندانی به همکاری برای طرح آشتی ملی از خود نشان نداده است.
 
با این وجود اصلاح طلبان با توجه به شرایط موجود و ادامه محدودیت های خودخواسته خود از سال 88 به بعد، درگیری با اعتدالیون را به صلاح خود نمی دانند و زمان باقی مانده تا انتخابات را هم وقت مناسبی برای گسستن اتحاد و وحدت با اعتدالیون ارزیابی نمی کنند.
 
اصلاح طلبان به خوبی می دانند که اولا گزینه دلخواهی برای انتخابات آتی ندارند و دوم نیز اینکه اعتدالیون می توانند ضربات سنگین سیاسی به آنها به علت خیانت در وحدت وارد کنند!
 
اما با وجود همه بی اعتمادی که میان اصلاح طلبان و اعتدالیون وجود دارد با این حال حسن روحانی گزینه نهایی آنها اجبارا برای انتخابات ریاست جمهوری آینده دوباره خواهد بود.
 
بنابراین اصلاح طلبان هم اگر در هفته های اخیر سخن از کاندیدای مستقل یا در سایه به میان می آورند بیشتر به خاطر گرفتن بازخورد از آخرین وزن سیاسی خود و همچنین ترساندن اعتدالیون برای دادن بیشتر امتیاز در دولت آینده است.
 
همچنانکه طی هفته های اخیر نام افرادی چون جهانگیری و به خصوص پزشکیان و حتی مطهری برای گزینه های سایه و به تعبییر دقیق تر ضربه گیر برای روحانی از طرف محافل اصلاح طلب مطرح شده است.
 
این گزینه ها را عموما اصلاح طلبان مطرح کرده و گفته اند که نقش ضربه گیر برای روحانی خواهند داشت و البته اگر شرایط دیگری برای روحانی رقم خورد آنها نیز بدون گزینه باقی نمانند!
 
اما در واقعیت پیش بینی می شود که گزینه های ضربه گیر به نوعی عارف 92 برای انتخابات ریاست جمهوری 96 باید باشند.
 
این در حالیست که اتفاقات سیاسی که در چند ماه گذشته برای عارف افتاد نشان داد که آینده سیاسی عارف بیشتر قربانی رئیس جمهور شدن روحانی شد و عاید سیاسی چندانی برایش از سال 92 نمانده است.
 
عارف در دولت تدبیر و امید به سهم قابل توجهی نرسید و در مجلس نیز نه تنها به ریاست نرسید بلکه اینک مدیریتش برای ریاست کمیسیون امید نیز از طرف دوستان اصلاح طلبش زیر سوال رفته است.
 
سرنوشت عارف سبب می شود که گزینه های که اصلاح طلبان به سراغشان برای ریاست جمهوری می روند همواره نگران آینده سیاسی خود نیز باشند. به خصوص که الان جمع بندی اصلاح طلبان هم به این سمت است که گزینه آنها باید نقشی شبیه عارف 92 را پیدا کند.
 
روزهای آتی اصلاح طلبان تلاش می کنند عارف جدید خود را بیابند ولی اینبار چه کسی داوطلب چنین نقشی خواهد شد؟!