سرویس ورزش مشرق – شب گذشته و انتشار خبر خط خوردن رامین رضاییان از اردوی تیم پرسپولیس خیلی سریع بین اهالی فوتبال منتشر شد. اتفاقی که در آستانه بازی این تیم با نماینده امارات موجی از نگرانی برای هواداران پرسپولیس را به همراه داشت.
بر اساس این گزارش و از همان ساعات اولیه بعد از اینکه برانکو دستور داد هر دو بازیکن اردوی پرسپولیس را ترک کرده و به تهران برگردند بسیاری از پیشکسوتان و بازیکنان پرسپولیس تلاش کردند تا با مصلحت اندیشی در این باره از برانکو بخواهند قید این موضوع را بزند اما برانکو هرگز از تصمیمش برنگشت.
حتی صبح امروز گزارش های مبسوط دیگری در این باره منتشر شده که این تنها درگیری رضاییان در روز گذشته با یکی از هم تیم هایش نبوده و ظاهرا این بازیکن با محسن مسلمان و یکی دیگر از بازیکنان هم دسته ای اش هم جدل لفظی پیدا کرده بود.
امیر حاج رضایی در گفت و گو با مشرق، در این باره به تحلیل این اتفاق و اثرگذاری آن روی پرسپولیس، مربیان فوتبال و بازیکنان این رشته پرداخت.
امیر حاج رضایی در گفت و گو با مشرق، در این باره به تحلیل این اتفاق و اثرگذاری آن روی پرسپولیس، مربیان فوتبال و بازیکنان این رشته پرداخت.
متن کامل صحبت های وی در ادامه می آید:
*برانکو تن به قانون شکنی نداد
ما از جزییات آگاهی نداریم که شدّت و حدّت این قضیه تا چه اندازه بوده است بنابراین قضاوت کردن بر اساس فرضیات خواهد بود. ولی ظاهرا در برخی سایت ها هم نوشته شده که این رفتار در روز وقوع (دیروز) اکران های دیگری هم در اردو داشته ولی علیرغم بازی حساسی که پرسپولیس دارد برانکو تشخیص داده به اینکه در بازی فردا هر نتیجه ای می خواهد رقم بخورد بهتر است تا اینکه تن بدهند به این تمرّدها و قانون شکنی ها. با این همه متأسفانه این قبیل مسایل در فوتبال ایران در حال طبیعی و عادی شدن است و دلیلش هم بی ظرفیتی جامعه فوتبال است.
*بی ظرفیتی مالی و فرهنگی دلیل این رفتارهاست
جامعه فوتبال به شدت از نظر پولی متورّم شده و به نوعی اشباع شدگی رسیده است. همین امر منجر به این می شود که چون برخی از اهالی آن ظرفیت فرهنگی و مالی ندارند دچار این اقدامات می شوند. البته این رفتارها فقط در پرسپولیس و استقلال دیده می شود که بیشتر زیر ذره بین هستند ولی در خیلی جاها که توجهی به آنها نمی شود بیش از این اتفاقات رخ می دهد. با این همه باید دید که چه اتفاقی رخ داده که برانکو پیروزی احتمالی تیمش را قربانی این تنبیه اخلاقی کرده تا نظم را در تیمش برقرار کند.
**باج دادن به بازیکن ذلّت مربی است
به تفکیک کردن مربیان ایرانی و خارجی اعتقادی ندارم چون نمی خواهم موجب تخریب مربیان ایرانی بشوم. در واقع نمی خواهم یک مربی خارجی را بر اساس ملیّتش ارجح بدانم اما من معتقدم کسانی که چه ایرانی و چه خارجی با این باج خواهی بازیکنشان مماشات می کنند و تن می دهند اصلا مربی نیستند و به نوعی می توان گفت به هر طریقی روی یک نیمکت نشسته اند و نمی خواهند حتی با ذلّت آن را از دست بدهند.
*به یک مربی گفتم استعفا کن اما گفت هنوز طلب دارم!
ما چند دسته مربی داریم. یک دسته هستند که به فوتبال خدمت می کنند. یک دسته هستند که به فوتبال و خودشان خدمت می کنند و گروه سوم فقط به خودشان خدمت می کنند! ما خیلی مربیان را دیده ایم که در باشگاه شان به کرّات تحقیر شده اند ولی ایستاده اند که البته ایرانی هایش بیشتر بودند. ایستادگی بیشتر به خاطر نیمکت و جایگاه شان! یک مربی در درجه اول باید شخصیت داشته باشد. این شخصیت می شود زیر بنای تفکرش و روبنای آن توانایی فنی، مدیریت، علم و دانشش است که روی بنا قرار می گیرد. اگر همه آن روبنا ها را داشته باشد ولی ساختمانی نباشد که پِیِ محکمی نداشته باشد فرو می ریزد. من خودم هم تجربه زنده اینچنینی داشته ام. مربی بوده که به ایشان علاقه هم داشتم. در مقطعی بیرون از لباسکَنی به ایشان گفتم اگر الان استعفا بدهی شخصیتت را حفظ کرده ای ولی قبول نکرد. دلیلش هم این بود که دستمزد بالایی داشتند و بخش عمده ای از دستمزدشان باقی مانده بود. البته ما نمی توانیم به جای مردم تصمیم بگیریم و بیانیه صادر کنیم و شعار بدهیم. افراد باید در موقعیت قرار بگیرند و در آن موقعیت تصمیم بگیرند.
*اینها همه از بی فرهنگی در فوتبال است
فوتبال ایران از بی فرهنگی و بی شخصیتی ضربه می خورد و یک اقلیتی هستند که در این هنگامه اکثریت صدای شان به جایی نمی رسد و این است که این اتفاقات روز به روز می افتد و اشکال مختلفی دارد و به هر حال چیزی که می توان در یک کلام گفت اینکه قابل تأسف است.
به تفکیک کردن مربیان ایرانی و خارجی اعتقادی ندارم چون نمی خواهم موجب تخریب مربیان ایرانی بشوم. در واقع نمی خواهم یک مربی خارجی را بر اساس ملیّتش ارجح بدانم اما من معتقدم کسانی که چه ایرانی و چه خارجی با این باج خواهی بازیکنشان مماشات می کنند و تن می دهند اصلا مربی نیستند و به نوعی می توان گفت به هر طریقی روی یک نیمکت نشسته اند و نمی خواهند حتی با ذلّت آن را از دست بدهند.
*به یک مربی گفتم استعفا کن اما گفت هنوز طلب دارم!
ما چند دسته مربی داریم. یک دسته هستند که به فوتبال خدمت می کنند. یک دسته هستند که به فوتبال و خودشان خدمت می کنند و گروه سوم فقط به خودشان خدمت می کنند! ما خیلی مربیان را دیده ایم که در باشگاه شان به کرّات تحقیر شده اند ولی ایستاده اند که البته ایرانی هایش بیشتر بودند. ایستادگی بیشتر به خاطر نیمکت و جایگاه شان! یک مربی در درجه اول باید شخصیت داشته باشد. این شخصیت می شود زیر بنای تفکرش و روبنای آن توانایی فنی، مدیریت، علم و دانشش است که روی بنا قرار می گیرد. اگر همه آن روبنا ها را داشته باشد ولی ساختمانی نباشد که پِیِ محکمی نداشته باشد فرو می ریزد. من خودم هم تجربه زنده اینچنینی داشته ام. مربی بوده که به ایشان علاقه هم داشتم. در مقطعی بیرون از لباسکَنی به ایشان گفتم اگر الان استعفا بدهی شخصیتت را حفظ کرده ای ولی قبول نکرد. دلیلش هم این بود که دستمزد بالایی داشتند و بخش عمده ای از دستمزدشان باقی مانده بود. البته ما نمی توانیم به جای مردم تصمیم بگیریم و بیانیه صادر کنیم و شعار بدهیم. افراد باید در موقعیت قرار بگیرند و در آن موقعیت تصمیم بگیرند.
*اینها همه از بی فرهنگی در فوتبال است
فوتبال ایران از بی فرهنگی و بی شخصیتی ضربه می خورد و یک اقلیتی هستند که در این هنگامه اکثریت صدای شان به جایی نمی رسد و این است که این اتفاقات روز به روز می افتد و اشکال مختلفی دارد و به هر حال چیزی که می توان در یک کلام گفت اینکه قابل تأسف است.
*بازیکنان از این تنبیه درس بگیرند!
اگر بازیکنان فوتبال آموزنده خوبی باشند باید متوجه بشوند که این قبیل رفتارها نمی تواند راه به جایی ببرد و بایداز این تنبیه درس گرفت. مصداق جهانی آن " ماریو بالوتلی" است . چند باشگاه عوض کرده ولی درست نشده است. الان هم در تیم "نیس" به زبان فرانسوی به داور فحاشی کرده است. مدیر برنامه اش گفته تنها کاری که ما می توانیم بکنیم این است که زبانش را بِبُرّیم(!) ولی این انجام شدنی نیست. بازیکنی که سوپر ماریو لقب گرفت ببینید حالا چه سرنوشتی پیدا کرده است. از تیم های بزرگ به تیم های پایین رسیده و این علی رغم توانایی های بالایی بوده که داشته است. البته نمونه های ایرانی هم خیلی خیلی داریم.
*رضاییان و علیپور آینده شان را خراب کردند
این بازیکنان خودشان درک صحیحی از مسایل ندارند ولی باید مشاوران خوبی داشته باشند. بطور مثال ما برای یک موضوع حقوقی نمی توانیم تصمیم بگیریم و باید از یک وکیل یا حقوقدان مشاوره بگیریم. اینها در فوتبال ایران گم شده است و چه زمانی ما بخواهیم به آن برسیم را نمی دانم. من هم وقتی این موضوع را شنیدم متأسف شدم و طبیعتا خود بازیکن ها هم به آینده شان لطمه زدند و هیچ چیزی عایدشان نخواهد شد.
*برانکو ببازد هم ابداً مهم نیست
در یکی از اظهاراتم گفتم اگر قرار باشد به ما یعنی به مردم ایران و جامعه فوتبال توهین شود و به جام جهانی برویم آن جام جهانی پشیزی ارزش ندارد. اصلا ارزشی ندارد. بنابراین اگر آنجا اتفاق خیلی بدی رخ داده که ما از آن خبر نداریم و برانکو چنین اقدامی را صلاح دانسته از حیثیت خودش، تیمش و جامعه فوتبال دفاع کرده و به اعتقاد من اگر هم ببازد اصلا و ابدا مهم نیست. باخت یعنی اینکه مربی تن بدهد به رفتار ناشایستی که هر بازیکنی هر کاری دلش خواست انجام بدهد. این شکست بارز و بزرگ است.
اگر بازیکنان فوتبال آموزنده خوبی باشند باید متوجه بشوند که این قبیل رفتارها نمی تواند راه به جایی ببرد و بایداز این تنبیه درس گرفت. مصداق جهانی آن " ماریو بالوتلی" است . چند باشگاه عوض کرده ولی درست نشده است. الان هم در تیم "نیس" به زبان فرانسوی به داور فحاشی کرده است. مدیر برنامه اش گفته تنها کاری که ما می توانیم بکنیم این است که زبانش را بِبُرّیم(!) ولی این انجام شدنی نیست. بازیکنی که سوپر ماریو لقب گرفت ببینید حالا چه سرنوشتی پیدا کرده است. از تیم های بزرگ به تیم های پایین رسیده و این علی رغم توانایی های بالایی بوده که داشته است. البته نمونه های ایرانی هم خیلی خیلی داریم.
*رضاییان و علیپور آینده شان را خراب کردند
این بازیکنان خودشان درک صحیحی از مسایل ندارند ولی باید مشاوران خوبی داشته باشند. بطور مثال ما برای یک موضوع حقوقی نمی توانیم تصمیم بگیریم و باید از یک وکیل یا حقوقدان مشاوره بگیریم. اینها در فوتبال ایران گم شده است و چه زمانی ما بخواهیم به آن برسیم را نمی دانم. من هم وقتی این موضوع را شنیدم متأسف شدم و طبیعتا خود بازیکن ها هم به آینده شان لطمه زدند و هیچ چیزی عایدشان نخواهد شد.
*برانکو ببازد هم ابداً مهم نیست
در یکی از اظهاراتم گفتم اگر قرار باشد به ما یعنی به مردم ایران و جامعه فوتبال توهین شود و به جام جهانی برویم آن جام جهانی پشیزی ارزش ندارد. اصلا ارزشی ندارد. بنابراین اگر آنجا اتفاق خیلی بدی رخ داده که ما از آن خبر نداریم و برانکو چنین اقدامی را صلاح دانسته از حیثیت خودش، تیمش و جامعه فوتبال دفاع کرده و به اعتقاد من اگر هم ببازد اصلا و ابدا مهم نیست. باخت یعنی اینکه مربی تن بدهد به رفتار ناشایستی که هر بازیکنی هر کاری دلش خواست انجام بدهد. این شکست بارز و بزرگ است.
*فوتبالیست ها زرنگ شده اند
بازیکنان در این دوره خیلی زرنگ شده اند. به محض اینکه متوجه می شوند کلاه یک مربی پشم ندارد و می توانند یک کارهایی را انجام بدهند بیکار نمی نشینند. ولی در دنیا با این رفتارها برخورد مستقیم می شود و فکر می کنم اتفاقی که در دوبی رخ داده و خیلی بد بوده و کار برانکو کاملا صحیح بوده تا از شخصیت خودش و تیمش دفاع کند البته با ذکر این نکته که ما از جزییات بی خبریم و نمی توانیم قضاوت نهایی بکنیم.
* قضاوتی درباره دخالت کی روش در این ماجرا نمی کنم
اینکه این موضوع ربطی هم به شایعات اخیر داشته که ممکن است رضاییان تحت تأثیر خط خوردن پرسپولیسی ها از تیم ملی از دست برانکو عصبی بوده یا این اقدام را به خواست کی روش انجام داده تا اردوی تیم برانکو را برهم بریزد همه و همه شایعات نادرستی است که بدون ادلّه کافی دست به دست می شود. همیشه در جامعه ما شایعه و شائبه وجود داشته که هر کسی از ظن خودش نظر می دهد. فقط می توانم این نکته را بگویم که این قضاوت کردن در فرهنگ ماست و چیز خوبی نیست. چون یک قاضی با ادلّه مناسب و شهود فراوان گاهی نمی تواند به حقیقت پی ببرد. چطور می شود از ایران قضاوت درستی از اتفاقات دوبی در این باره داشت؟
بازیکنان در این دوره خیلی زرنگ شده اند. به محض اینکه متوجه می شوند کلاه یک مربی پشم ندارد و می توانند یک کارهایی را انجام بدهند بیکار نمی نشینند. ولی در دنیا با این رفتارها برخورد مستقیم می شود و فکر می کنم اتفاقی که در دوبی رخ داده و خیلی بد بوده و کار برانکو کاملا صحیح بوده تا از شخصیت خودش و تیمش دفاع کند البته با ذکر این نکته که ما از جزییات بی خبریم و نمی توانیم قضاوت نهایی بکنیم.
* قضاوتی درباره دخالت کی روش در این ماجرا نمی کنم
اینکه این موضوع ربطی هم به شایعات اخیر داشته که ممکن است رضاییان تحت تأثیر خط خوردن پرسپولیسی ها از تیم ملی از دست برانکو عصبی بوده یا این اقدام را به خواست کی روش انجام داده تا اردوی تیم برانکو را برهم بریزد همه و همه شایعات نادرستی است که بدون ادلّه کافی دست به دست می شود. همیشه در جامعه ما شایعه و شائبه وجود داشته که هر کسی از ظن خودش نظر می دهد. فقط می توانم این نکته را بگویم که این قضاوت کردن در فرهنگ ماست و چیز خوبی نیست. چون یک قاضی با ادلّه مناسب و شهود فراوان گاهی نمی تواند به حقیقت پی ببرد. چطور می شود از ایران قضاوت درستی از اتفاقات دوبی در این باره داشت؟
