به گزارش مشرق، آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد اخیراً در دیدار با عادل الجبیر وزیر امور خارجه سعودی در ریاض تأکید کرده بود که سعودی «پایه ثبات در منطقه است». این ادعای دبیر کل سازمان ملل متحد به اندازه‌ای خنده‌دار است که احتمالاً خود سعودیها نیز چنین نقشی را برای ریاض در منطقه قائل نیستند.
رخداد طنزآمیز پیش از آن اهدای مدال «جرج تنت» به «محمد بن نایف عبدالعزیز» ولی عهد عربستان به دلیل «مبارزه با تروریسم» از سوی «مایکل پومپئو» مدیر سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) بود. با این اظهارات و تعریف‌ها به نظر می‌رسد که هر بازیگری که دست به اقدام تروریستی و بی‌ثبات کننده می‌زند، مورد تشویق سازمان‌های بین‌المللی و آمریکایی قرار می‌گیرد.
حال سؤالی که به ذهن هر ناظر منصف بیرونی می‌رسد، عبارت است از اینکه چرا غربی‌ها تلاش دارند چهره سعودیها را موجه نشان دهند؟ آیا آنها به فروپاشی نظام سعودی اعتقادی ندارند؟
به نظر می‌رسد که رفتار غربی‌ها خصوصاً آمریکایی‌ها کاملاً منافقانه است و در عین علم به واقعیات بسیاری در رابطه با رو به اتمام بودن عمر شوم نظام‌های دیکتاتور چون سعودیها، دست به حمایت از آنها می‌زنند. با این توصیف غربی‌ها تا چه زمانی می‌توانند به رفتار منافقانه خود تداوم بخشند؟
به قطع و یقین آمریکایی‌ها علاقه‌مند به از دست دادن همیشگی متحدان منطقه‌ای خود از جمله سعودیها نیستند و اگر شرایط حمایت ممکن باشد، به کمک‌های خود ادامه می‌بخشند؛ اما بی‌شک زمانی که فروپاشی نظام‌هایی چون سعودیها در راستای منافع واشنگتن باشد، لحظه‌ای در قبال نابودی آل سعود درنگ نمی‌کنند و حتی کاتالیزورهای لازم برای تسریع زوال آنها را فراهم می‌آورند.
ترامپ در رقابت‌های انتخاباتی خود به درستی اشاره کرده بود که سعودیها نقش گاوهای شیرده برای آمریکا دارند و زمانی که لازم باشد، سر آنها را می‌برد. بر این اساس هنوز زمان سربریدن سعودیها نرسیده است؛ چراکه ریاض در حال شیردهی به واشنگتن است. حال اگر آمریکایی‌ها برای افزایش منافع خود در ریاض و کشورهای عربی حوزه خلیج‌فارس انجام اقداماتی را لازم ببینند، اقدام به آن خواهند کرد.
یکی از اقدامات مورد نیاز آمریکا در کشورهای عربی همچون عربستان، اطمینان دهی به این کشورها است. کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس نگرانی‌های جدی از آینده مناسبات خود با دولت ترامپ دارند؛ لذا دولت جدید آمریکا در چنین شرایطی اقدام به اطمینان بخشی می‌کند.
اهدای مدال «جرج تنت» به ولی عهد عربستان در حقیقت آویختن افسار به گردن گاوهای سعودی است که آنها مطمئن باشند که سرشان در آخور غربی‌ها است. چنین اطمینانی شیردهی این گاوها به واشنگتن را تضمین می‌کند و اجازه رم کردن به آنها نمی‌دهد.
تعریف آنتونیو گوترش از ریاض نیز در قالب گفته شده قرار دارد. دبیر کل سازمان ملل متحد در ماه‌های نخست مسئولیت خود به دنبال دلارهای سعودی است که مشکلات مالی احتمالی این سازمان را برطرف سازد. البته ذکر این نکته ضروری است که گاو شیرده سعودی در ازای شیر خود علوفه درخواست می‌کند؛ لذا واشنگتن نیز فعلاً سر سعودیها را در آخور اصطبل خود مشغول کرده است. گرچه علوفه آمریکایی‌ها به سعودیها گران تمام می‌شود؛ اما ریاض چاره‌ای جز پذیرش این واقعیت ندارد. همان‌طور که بیان شد، غربی‌ها هم‌زمان افسار این گاوها را نیز در دست گرفته‌اند که منافع خود را تضمین کنند.
پیشنهادهای ترامپ به ملک سلمان در مورد یمن و سوریه نیز از نقاط انحرافی است که در رابطه با زمین بازی سعودی مطرح شده است؛ اما دولت جدید آمریکا در حالی از سوریه و یمن حرف به میان می‌آورد که از نقش واشنگتن روز به روز در تحولات آنها کاسته می‌شود. حال چگونه به سعودیها رهنمون می‌شود؟
رخداد طنزآمیز پیش از آن اهدای مدال «جرج تنت» به «محمد بن نایف عبدالعزیز» ولی عهد عربستان به دلیل «مبارزه با تروریسم» از سوی «مایکل پومپئو» مدیر سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) بود. با این اظهارات و تعریف‌ها به نظر می‌رسد که هر بازیگری که دست به اقدام تروریستی و بی‌ثبات کننده می‌زند، مورد تشویق سازمان‌های بین‌المللی و آمریکایی قرار می‌گیرد.
حال سؤالی که به ذهن هر ناظر منصف بیرونی می‌رسد، عبارت است از اینکه چرا غربی‌ها تلاش دارند چهره سعودیها را موجه نشان دهند؟ آیا آنها به فروپاشی نظام سعودی اعتقادی ندارند؟
به نظر می‌رسد که رفتار غربی‌ها خصوصاً آمریکایی‌ها کاملاً منافقانه است و در عین علم به واقعیات بسیاری در رابطه با رو به اتمام بودن عمر شوم نظام‌های دیکتاتور چون سعودیها، دست به حمایت از آنها می‌زنند. با این توصیف غربی‌ها تا چه زمانی می‌توانند به رفتار منافقانه خود تداوم بخشند؟
به قطع و یقین آمریکایی‌ها علاقه‌مند به از دست دادن همیشگی متحدان منطقه‌ای خود از جمله سعودیها نیستند و اگر شرایط حمایت ممکن باشد، به کمک‌های خود ادامه می‌بخشند؛ اما بی‌شک زمانی که فروپاشی نظام‌هایی چون سعودیها در راستای منافع واشنگتن باشد، لحظه‌ای در قبال نابودی آل سعود درنگ نمی‌کنند و حتی کاتالیزورهای لازم برای تسریع زوال آنها را فراهم می‌آورند.
ترامپ در رقابت‌های انتخاباتی خود به درستی اشاره کرده بود که سعودیها نقش گاوهای شیرده برای آمریکا دارند و زمانی که لازم باشد، سر آنها را می‌برد. بر این اساس هنوز زمان سربریدن سعودیها نرسیده است؛ چراکه ریاض در حال شیردهی به واشنگتن است. حال اگر آمریکایی‌ها برای افزایش منافع خود در ریاض و کشورهای عربی حوزه خلیج‌فارس انجام اقداماتی را لازم ببینند، اقدام به آن خواهند کرد.
یکی از اقدامات مورد نیاز آمریکا در کشورهای عربی همچون عربستان، اطمینان دهی به این کشورها است. کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس نگرانی‌های جدی از آینده مناسبات خود با دولت ترامپ دارند؛ لذا دولت جدید آمریکا در چنین شرایطی اقدام به اطمینان بخشی می‌کند.
اهدای مدال «جرج تنت» به ولی عهد عربستان در حقیقت آویختن افسار به گردن گاوهای سعودی است که آنها مطمئن باشند که سرشان در آخور غربی‌ها است. چنین اطمینانی شیردهی این گاوها به واشنگتن را تضمین می‌کند و اجازه رم کردن به آنها نمی‌دهد.
تعریف آنتونیو گوترش از ریاض نیز در قالب گفته شده قرار دارد. دبیر کل سازمان ملل متحد در ماه‌های نخست مسئولیت خود به دنبال دلارهای سعودی است که مشکلات مالی احتمالی این سازمان را برطرف سازد. البته ذکر این نکته ضروری است که گاو شیرده سعودی در ازای شیر خود علوفه درخواست می‌کند؛ لذا واشنگتن نیز فعلاً سر سعودیها را در آخور اصطبل خود مشغول کرده است. گرچه علوفه آمریکایی‌ها به سعودیها گران تمام می‌شود؛ اما ریاض چاره‌ای جز پذیرش این واقعیت ندارد. همان‌طور که بیان شد، غربی‌ها هم‌زمان افسار این گاوها را نیز در دست گرفته‌اند که منافع خود را تضمین کنند.
پیشنهادهای ترامپ به ملک سلمان در مورد یمن و سوریه نیز از نقاط انحرافی است که در رابطه با زمین بازی سعودی مطرح شده است؛ اما دولت جدید آمریکا در حالی از سوریه و یمن حرف به میان می‌آورد که از نقش واشنگتن روز به روز در تحولات آنها کاسته می‌شود. حال چگونه به سعودیها رهنمون می‌شود؟
رامین ولیزاده میدانی
