آزمایش انجام شده بسیار ساده و اولیه بوده است و رفلکس پلک زدن را در موش تحریک می کرده است. به این صورت که یک چیپ الکترونیک به مغز متصل و اطلاعات مربوط به بخش شنوایی موش را دریافت می کرده است. هر زمان که موش «صدایی» را می شنیده، این چیپ دستور پلک زدن را صادر می کرده است. (دریافت دستور از بخش شنوایی و تبدیل آنها به رفلکس پلک زدن توسط چیپ الکترونیکی) آنها برای اینکه از صحت کار چیپ الکترونی شان اطمینان داشته باشند مخچه واقعی موش ها را با مواد بی حسی از کار می انداخته اند.
این یک قدم اولیه است. در مرحله بعد هدف توسعه این چیپ هوشمند است تا بتواند بخش های بزرگ تری از مخچه را مدل سازی کند و حرکات بیشتری را یاد بگیرد. حالا که واقعا موش سایبرگ درست شده است، می توانیم یک گام خودمان را هم به «انسان ماشینی» نزدیک تر ببینیم. تصورش را بکنید بتوانیم یک حافظه اضافی برای خودمان نصب کنیم یا چند چشم اضافه داشته باشیم!
