سرویس فرهنگ و هنر مشرق - در سينماي اغلب دولتي ايران، برگزاري جشنواره فجر با وجود همه اين فيلم‌هاي رانتي و بدون رقيب، باز بهترين گزينه است و...

در سينماي اغلب دولتي ايران، برگزاري جشنواره فجر با وجود همه اين فيلم‌هاي رانتي و بدون رقيب، باز بهترين گزينه است و تا زماني که قرار است اوضاع فرهنگ، غيرمردمي باشد، بودن‌ اين جشنواره، بهتر از نبودنش است.

جشنواره فيلم فجر با تمام محدوديت‌هايش، مهم‌ترين موقعيتي است که حاکميت را با طبقه متوسط در طول سال پيوند مي‌دهد و جايگاهش فرمايشي و ستادي و آيين‌نامه‌اي نيست، اما درباره کيفيت اين جشنواره راستش، تا زماني که سينماي دولتي ايران، بدون رقيب فيلم مي‌سازد، وضعيت همين است و ماجراي برگزاري جشنواره همين روال را خواهد داشت.

شايد يک سال اتفاقي بيفتد و فيلم خوبي به جشنواره راه پيدا کند، مثل سال قبل. يا امسال که شايد بدترين دوره برگزاري جشنواره فجر بود. به هر حال هر دو دوره را يک گروه از مديران برگزار کردند. پس مشکل از جاي ديگري است، و نه جشنواره فجر. تا زماني که سينماي ايران، نتواند مشروعيتش را از گروه‌هاي مختلف مردم بگيرد، حالا چه قشر دانشگاهي يا خانم‌هاي خانه‌دار و آثار مختلفي از سوي کمپاني‌هاي تجاري مستقل براي کسب درآمد از جيب مردم ساخته نشود، اوضاع به همين منوال خواهد بود. مسئولان در اتاق‌هاي دربسته خواهند نشست و درباره چگونگي تقسيم منابع مملکت تصميم خواهند گرفت.

تنها تفاوت اينجاست که يک سال هيئت انتخاب و داوري قوي‌تر است و فيلم‌هاي بهتري را براي دريافت جايزه انتخاب مي‌کند و سال بعد، گروه ضعيف‌تري هستند و همه چيز بيش از پيش افت مي‌کند. ‎