به گزارش مشرق، تیم ملی شمشیربازی کشورمان در آخرین رقابت خود در مسابقات جام جهانی ایتالیا توسط مجتبی عابدینی به مدال نقره انفرادی و مقام چهارم تیمی دست یافت، نتایجی که باعث شد در رنکینگ انفرادی و تیمی صعود داشته باشیم. نایب قهرمانی‌ای که با انگشت شکسته به نام ایران و عابدینی ثبت شد.
شمشیربازان اسلحه سابر ایران این روزها در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کنند، بدون مدال به کشور باز نمی گردند؛ فرقی هم ندارد، آسیایی باشد یا جهانی. در المپیک هم که بزرگترین رویداد ورزشی است عملکرد مجتبی عابدینی ارزش یکی از سه مدال طلا، نقره و برنز را داشت که متاسفانه با ناداوری به حقش نرسید.
اما نکته مهم اینکه با این قهرمانی‌ها و افتخار آفرینی‌ها تا چه اندازه به آنها توجه شده است؟ تا چه اندازه تلاش شده که آنها از لحاظ مادی تامین باشند و یک سالن خوب و مجهز تمرینی در اختیارشان قرار داده شود؟ شمشیربازی ایران به جایگاهی که لیاقتش را داشته رسیده، حتی زودتر از آنچه تصورش را می‌کردیم و حالا نوبت مسئولانی است که پای کار بیایند و حمایت کنند.
بعد از المپیک 2016 ریو همه مردم و ورزش دوستان معتقد بودند که باید حداقل پاداش برنز به عابدینی پرداخت شود، درخواستی که بعد از روی کار آمدن سلطانی‌فر به عنوان وزارت ورزش با آن موافقت شد و باید دید چه زمانی پرداخت می‌شود.
باقرزاده رئیس فدراسیون تا جای که توانسته تلاش خود را برای حمایت از این ملی پوشان و کادرفنی انجام داده، اما مسلما کافی نیست. شمشیربازی رشته‌ای است که درآمد ورزشکاران آن بسیار ناچیز بوده و حتی شاید درآمد یک سال قهرمان جهان مانند عابدینی از یک ماه یک فوتبالیست دسته اول هم کمتر باشد.
مجتبی عابدینی مثال خوبی برای برای این ماجرا است. او که با عملکرد خیره کنده خود دنیا را حیرت زده کرده، اما باورکردنی نیست که قرارداد باشگاهی او برای یک سال حدود 25 میلیون تومان است!
مسلما مهمترین عامل برای موفقیت یک ورزشکار انگیزه است، شمشیربازان هم تا اینجای کار، با تمام کمی و کاستی‌هایی که داشته‌اند، با انگیزه بالایی که داشتند، فراتر از انتظار ظاهر شده‌‌اند، اما مشخص نیست با کم توجهی‌هایی که از سوی مسئولان ارشد ورزش کشور به این رشته می‌شود آیا این روند ادامه پیدا کند یا خیر...
امیدواریم اتفاقاتی که در رشته‌های دیگر در مورد قهرمانان و مربیان نامی آنها رخ داد، برای شمشیربازی تکرار نشود، چون در این صورت در وهله اول ورزش کشور است که ضرر خواهد کرد.
شمشیربازان اسلحه سابر ایران این روزها در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کنند، بدون مدال به کشور باز نمی گردند؛ فرقی هم ندارد، آسیایی باشد یا جهانی. در المپیک هم که بزرگترین رویداد ورزشی است عملکرد مجتبی عابدینی ارزش یکی از سه مدال طلا، نقره و برنز را داشت که متاسفانه با ناداوری به حقش نرسید.
اما نکته مهم اینکه با این قهرمانی‌ها و افتخار آفرینی‌ها تا چه اندازه به آنها توجه شده است؟ تا چه اندازه تلاش شده که آنها از لحاظ مادی تامین باشند و یک سالن خوب و مجهز تمرینی در اختیارشان قرار داده شود؟ شمشیربازی ایران به جایگاهی که لیاقتش را داشته رسیده، حتی زودتر از آنچه تصورش را می‌کردیم و حالا نوبت مسئولانی است که پای کار بیایند و حمایت کنند.
بعد از المپیک 2016 ریو همه مردم و ورزش دوستان معتقد بودند که باید حداقل پاداش برنز به عابدینی پرداخت شود، درخواستی که بعد از روی کار آمدن سلطانی‌فر به عنوان وزارت ورزش با آن موافقت شد و باید دید چه زمانی پرداخت می‌شود.
باقرزاده رئیس فدراسیون تا جای که توانسته تلاش خود را برای حمایت از این ملی پوشان و کادرفنی انجام داده، اما مسلما کافی نیست. شمشیربازی رشته‌ای است که درآمد ورزشکاران آن بسیار ناچیز بوده و حتی شاید درآمد یک سال قهرمان جهان مانند عابدینی از یک ماه یک فوتبالیست دسته اول هم کمتر باشد.
مجتبی عابدینی مثال خوبی برای برای این ماجرا است. او که با عملکرد خیره کنده خود دنیا را حیرت زده کرده، اما باورکردنی نیست که قرارداد باشگاهی او برای یک سال حدود 25 میلیون تومان است!
مسلما مهمترین عامل برای موفقیت یک ورزشکار انگیزه است، شمشیربازان هم تا اینجای کار، با تمام کمی و کاستی‌هایی که داشته‌اند، با انگیزه بالایی که داشتند، فراتر از انتظار ظاهر شده‌‌اند، اما مشخص نیست با کم توجهی‌هایی که از سوی مسئولان ارشد ورزش کشور به این رشته می‌شود آیا این روند ادامه پیدا کند یا خیر...
امیدواریم اتفاقاتی که در رشته‌های دیگر در مورد قهرمانان و مربیان نامی آنها رخ داد، برای شمشیربازی تکرار نشود، چون در این صورت در وهله اول ورزش کشور است که ضرر خواهد کرد.
