ترومای سرخ، ماجرای زنی در نوسان زندگی است که می‌خواهد همه چیز را درست سر جایش قرار دهد. می‌خواهد ارتباط خانوادگی و دوستانش را در کنار هم حفظ کند. او دو بار ازدواج کرده؛ بار اول با مردی به نام فرزین و فرزندی از او دارد به نام کاوه (مهرداد صدیقیان). بعد از مرگ فرزین، با ایرج (رضا کیانیان) ازدواج می‌کند؛ ازدواجی با عشق. او فرزین را دوست داشت اما پس ‌از مرگ او، عشق را با ایرج تجربه می‌کند.

نگار داستان می‌خواهد هم زنی بالغ باشد در نقش معشوقه برای همسرش و هم مادری دلسوز برای فرزندش. او در تلاش است تا تلفیق این نقش‌ها را به خوبی ایفا کند. دغدغه‌های فکری مداوم ذهنش را مشغول کرده است. به عنوان یک زن، از سویی نگران ارتباطش با همسرش است و از سوی دیگر نگران نوع رابطه با پسرش، چراکه نمی‌خواهد محبت و توجه او را از دست بدهد. می‌خواهد هم مادر باشد و هم همسر، هم به مادرش توجه کند و هم گوشه‌چشمی‌ به کارش داشته باشد. در این میان، ذهن مخاطب نیز درگیر مشکلات و چالش‌های او می‌شود.



در مجموع «ترومای سرخ» آن‌طور که باید و شاید مخاطب را به خود جذب نمی‌کند. در سکانس‌های اول، مخاطب با نگار داستان همراه می‌شود و دائم به دنبال ادامه داستان و شخصیت‌های جدید است اما تا آخر فیلم، خبری از هیجان نیست. ریتم فیلم در بسیاری از سکانس‌ها کند است. استفاده زیاد از تلفن همراه و وسایل ارتباطی، بیش از حد تکرار شده و همین امر تماشاچی را از دیدن ادامه فیلم مأیوس می‌کند. درحالی‌که میهن‌دوست تکرار زیاد از حد فضای ماشین و تلفن‌های پشت سر هم و مکرر را ویژگی فیلم می‌داند اما باید به صراحت گفت، همین ویژگی نقطه ضعف داستان محسوب می‌شود.  

درگیری زنان در جامعه، نشان دادن نقش آن‌ها در ارتباطات خانوادگی و ایفای نقش‌های متفاوت در حوزه‌های مختلف، همیشه حائز اهمیت بوده است. پس نباید تم فیلمنامه ترومای سرخ را نادیده گرفت ولی اگر میهن‌دوست با طرحی بهتر و پرداختی قوی‌تر در فیلم ظاهر می‌شد، می‌توانست، مخاطبان را به خود جلب کند؛ درحالی‌که متأسفانه پرداخت ضعیف به این فیلم، سبب عدم استقبال مخاطبان خواهد شد.