به گزارش مشرق، حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان درباره دوگانه ساختگی آرمان - واقعیت و نسبت انقلابیگری با مصلحت اندیشی معتقد است: انقلابی‌گری با مصلحت‌اندیشی چه تعارضی دارد که جوانان نباید مصلحت را بشناسند و یا مسئولین بخواهند تنها به مصلحت‌اندیشی رو بیاورند و از انقلابی‌گری فاصله بگیرند؟ این‌گونه حرف‌ها عوام‌زدگی و سطحی‌نگری است.

مصلحت اگر صحیح و بجا باشد، تمام جوانان انقلابی باید آن را بشناسند و پاس بدارند، انقلابی‌گری هم اگر به مصلحت است که هست، تمام مسئولین باید انقلابی باشند، و الا در دام ضد‌انقلاب می‌افتند.

 این تقسیم که جوانان انقلابی باشند و مسئولان مصلحت‌اندیش، تقسیم‌کار غلطی است و جامعه را به قهقرا می‌برد. امام که الگو و درس‌آموز جوانان در انقلابی‌گری بود، مگر از مسئولین نبود؟ امام در اوج انقلابی بودن، مصلحت‌های لازم را هم تماماً رعایت می‌فرمودند. جالب این است که جوانان انقلابی هم آن را می‌فهمیدند و همراهی می‌کردند.

اساساً این تصور غلطی است که بعضی‌ها انقلابی‌گری را با رفتار خلاف عقلانیت و غیرقابل کنترل، یکی می‌دانند. یک انقلابی به‌دلیل آرمان‌خواهی، بیش از همه واقع‌بین است و بهتر از همه می‌تواند مصلحت‌ها را بفهمد.

آرمان‌گرایی و انقلابی‌گری معنای دقیقش واقع‌بینی، منفعت‌گرایی و عقلانیت است. آن‌هم دیدن همۀ واقعیت‌ها و منفعت‌ها، خصوصاً منافعی که در بلندمدت به آنها نیاز داریم. در مقابل، انقلابی نبودن یعنی ادعای واقع‌بینی و منفعت‌گرایی داشتن، و با خیالبافی و حماقت به توجیه ضررها و ضعف‌ها پرداختن.