تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج / سزد اگر همه دلبران دهندت باج / فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی / کمینه ذره خاک در تو بودی کاج

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن / که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت / سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم / که جان را نسخه​ای باشد ز لوح خال هندویت / تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی / صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت / و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی / برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت / من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی​حاصل / من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت / زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی / نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت