به گزارش مشرق، عبدالله شهبازی در صفحه شخصی خود نوشت: گزارش نیویورک تایمز ۱۴ آوریل ۲۰۱۴ غم‌انگیز است. عنوانش هست «بهای مرگ‌بار فشن». «فشن» همان طراحی لباس است که صرفنظر از جنبه هنری آن «بیزنس» یا «صنعتی» بسیار خشن است. بهره‌گیری وحشتناک صاحبان برندهای نامدار در منهتن نیویورک از کارگران بنگلادشی را بیان می‌کند. در منهتن بارها پلیس کارگاه‌های زیرزمینی را در خیابان هفدهم، معروف به «فشن اونیو»، مورد حمله قرار داده است که در آن کارگرانی از مهاجران غیرقانونی زن در وضعی شبیه به بردگان در ازای دستمزدی بسیار حقیر با بی‌رحمی عجیب به کار گرفته می‌شوند. این کارگاه‌های دخمه‌گونه به کمپانی‌های مهم دارای برندهای نامدار تعلق دارند. «جهان فشن» در ظاهر بسیار آراسته و زیبا، و شاید «شیک‌ترین» بیزنس، است و در باطن بسیار سیاه و غیرانسانی. آنان که برندهای مشهور به تن می‌کنند، شاید هیچ‌گاه برای‌شان قابل تصور نباشد که در پس این ظاهر زیبا و آراسته اقیانوسی از استثمار بی‌رحمانه کارگران غیرقانونی زن نهفته است. مجله وگ پاریس Vogue magazine و سردبیر متنفد آن، خانم آنا وینتور Anna Wintour، که الهام‌بخش شخصیت میراندا پریستلی در فیلم «شیطان در لباس پرادا» The Devil Wears Prada است، رابطه نزدیک با بارون گی دو روچیلد، رئیس وقت خاندان روچیلد فرانسه، داشت. این مجله «فرمانروای مطلق» و تعیین‌کننده سرنوشت جهان فشن است. اگر بخواهد به سادگی استعدادهای متوسط را در میان طراحان لباس (دیزاینرها) به اوج شهرت و ثروت می‌رساند و استعدادهای برجسته را تا پایان عمر کارمندانی ساده می‌کند. مجله وگ و مجله ونیتی فیر را کمپانی انتشاراتی کونده نست منتشر می‌کند. کونده نست (۱۸۷۳-۱۹۴۲) فرزند دلالی نیویورکی بود و دخترش با جرالد واربورگ، از خانواده ثروتمند بانکدار واربورگ، ازدواج کرد. واربورگ همان خاندانی است که در صعود هیتلر به قدرت نقش مهم ایفا کرد. فیلم «شیطان در لباس پرادا»، هر چند برای مخاطبان عام و به دور از مفاهیم سیاسی است، ولی سلطه وگ و ونیتی فیر را بر دنیای فشن نشان می‌دهد.