به گزارش مشرق روزنامه وطن امروز در یادداشتی به قلم محمدحسین نظری نوشت: «پناه می‌برم به خدا از بستن دهان منتقدان». عبارتی که تا امروز تحققی پارادوکسیکال داشته است. همین چند روز پیش بود که مدیرمسؤول «وطن‌امروز» و «حسین قدیانی» به خاطر نقد توافقنامه مقدس «برجام» و نقد «نقض برجام» و امثالهم به دادگاه رفتند که این نه نخستین‌بار برای او بود، نه برای روزنامه «وطن‌امروز». این دعاوی به دفعات و به بهانه‌های کودکانه و مضحک بارها علیه روزنامه اقامه شده و کار را به دادگاه و دادسرا کشانده است. شاید باور نکنید که حتی برای یک گزارش اقتصادی با عنوان «سقوط آزاد بورس» هم مواخذه شدیم. به گمانم اینها در راستای همان ورزش پیاده‌روی و «دو» است که رئیس‌جمهور تاکید دارند در هوای سالم پسابرجام انجام گیرد به جای بحث و نقد و این‌جور خزعبلات ضدوحدت. دوندگی از روزنامه تا دادگاه و در دادگاه هم از این اتاق به آن اتاق. چه؛ قبلا هم حضرت‌شان تاکید کرده بودند «عقل سالم در بدن سالم»! بویژه برای ما «اقلیت‌های ناچیز» که هم «بیسوادیم» و هم «ترسو»!
باری! شخصا حیرتم از تناقض‌گویی آشکار رئیس‌جمهور است. از طرفی منتقدان و معترضان را با الفاظی چند که با هتاکی قرابتی انکارناپذیر دارد می‌نوازند و ایشان را به جهنم حواله می‌دهند و از سوی دیگر اظهار می‌دارند که «نقادی هنر است نه هتاکی». خب! جناب رئیس‌جمهور بفرمایند مصداق نقادی چیست؟ مگر داریم هتاکی بالاتر از بستن دهان منتقد و گشودن زبان تهدید در قبال روشنگری و تنویر اذهان عمومی؟ تنویری که از قضا چون خلاف منافع شخصی ذخایر نظام است و جیب‌شان به خطر می‌افتد به‌زعم شما ایجاد یاس و ناامیدی و تشویش اذهان عمومی است.
طبعا رسانه مطلوب از منظر دولت امنیتی جناب رئیس‌جمهور رسانه‌ای است که چشم بر روی فساد‌ها و اختلاس‌ها و ارتشا‌های مدیران دولت ببندد و به قول حضرت‌شان «فساد‌ها را زیر و رو نکند» و فقط در وصف دستاوردهای موهوم «برجام» شعر بسراید. رسانه‌ای که نه از کرسنت و معاهدات فاشیستی نفتی حرفی بزند و نه در قبال هتاکی‌های عربستان و نقض آشکار حقوق‌بشر سخن بگوید که اگر بگوید به جرم نقض امنیت ملی مواخذه می‌شود. اگر هم مقابل این ادعا که «تحریم‌ها» برداشته شده بپرسیم کدام تحریم‌ها؟ یا از دلواپسانیم یا از کاسبان تحریم.
از زمانی که دولت تدبیر و امید بر سر کار آمده است چنان فضای امنیتی بر رسانه‌های منتقد حاکم شده که در اکثر موارد انفعال این رسانه‌ها را در پی داشته است. صداوسیمای جمهوری اسلامی حق پخش کردن یک گزارش اقتصادی را هم ندارد که مبادا یأس و ناامیدی به جامعه منتقل شود. برنامه‌هایی مثل «ثریا» که توسط عده‌ای جوان دغدغه‌مند و بی‌ادعا اداره می‌شود در برهه‌هایی به تعطیلی کشانده و بسیاری از گفت‌وگوها به بهانه نقض برجام لغو شد. به بهانه‌های واهی خبر 20:30 از سوی دولت تحت فشار قرار گرفت و تا مرز تعطیلی پیش رفت.
روزنامه‌ها و خبرگزاری‌های منتقد و غیرهمسو با دولت هم که همواره یک پایشان دادگاه مطبوعات بود و درگیر رفع توقیف و پرداخت جریمه. حذف مکرر خبرنگاران منتقد از نشست‌های خبری را هم که به این لیست اضافه کنیم، نمی‌دانم آزادی رسانه‌ها از کجای اینها درمی‌آید؟ این تنها چند نمونه از موارد متعددی است که دولت با زبان تهدید نسبت به رسانه‌ها هتاکی کرده و نفس‌شان را در این هوای مطبوع پسابرجام گرفته است. «نشکنیم قلم‌ها را به بهانه واهی، نبندیم دهان‌ها را با بهانه‌های غیراساسی، بگذاریم در این جامعه آزادی باشد». مع‌الاسف باید به عرض آقای رئیس‌جمهور برسانم که «با حلوا حلوا کردن، دهان شیرین نمی‌شود» یا به قول شما «با شعر و شاعری چیزی درست نمی‌شود»، چرا که اتفاقا هم قلم‌ها را شکستید و هم دهان‌ها را بستید، متاسفانه آن هم به بهانه‌های بسیار واهی و غیرمنصفانه.
اگرچه حق این است که به صورت مجزا و در فرصتی بهتر به‌طور مبسوط به این ادعای عجیب و غریب بپردازم، عجالتا اشارتی در این باب هم خالی از لطف نیست. آقای رئیس‌جمهور اگر می‌خواهند انقلابی نباشند، خب نباشند.
کمااینکه احدی تصور نمی‌کند اعضای دولت و اساسا گفتمان دولت، «انقلابی» است. لکن مرحمت فرموده «انقلابی» بودن را با قرائت شخصی و گفتمانی‌شان از اخلاق و اسلام گره نزنند و آن را مصادره به مطلوب نکنند. تجربه نشان می‌دهد ایشان در چنین مواردی دچار نقض غرض می‌شوند و تفسیر به رای را در دستور کار قرار می‌دهند. نمونه‌اش «کربلا»ی امام حسین(ع) است که مظهر «مقاومت» را دستمایه «سازش» خویش کرده و از آن «درس مذاکره» گرفتند. علی‌ای‌حال؛ اگر به اخلاق و اسلام هم باشد، نه حقوق‌های نجومی، اخلاقی است و نه فساد 8 هزار میلیاردی، اسلامی.
