گودرزی را باید آخرین وزیر دولت یازدهم دانست که توانست از مجلس رای اعتماد بگیرد و شاید هم آخرین داشته دولت بود که به مجلس معرفی شد. پیش از او افرادی مانند صالحی امیری، سلطانی‌فر و نصرالله سجادی راهی مجلس شدند اما رای اعتماد مجلس را جلب نکردند تا بالاخره قرعه به نام گودرزی زده شد.

در این 35 ماه حضور گودرزی در وزارت ورزش بارها زمزمه‌های اختلاف دولت و برخی معاونان روحانی با وی و انتقاد از عملکرد او به گوش رسید اما بعد از مدتی به نظر رسید که وی توانسته با دولت به تعامل برسد و در وزارتخانه ماندگار شود اما این ماندگاری چندان دوام نداشت و خبر احتمال جدایی گودرزی از وزارت ورزش پیش از المپیک به اوج خود رسید. بسیاری از کارشناسان ورزش معتقدند بودند که دولت در آستانه المپیک ورزش را دچار چالش نخواهد کرد و باید بعد از المپیک منتظر این تغییرات بود.

بالاخره شایعات رنگ واقعیت گرفت و عصر امروز گودرزی استعفای خود را تقدیم روحانی کرد. جدا از اینکه این استعفا پذیرفته شود یا نه، مهم‌ترین دستاورد گودرزی برای ورزش ایران عدم اعتماد دولت یازدهم و مطمئنا دولت‌های آتی به ورزشی‌ها است چرا که می‌توان گفت بر خلاف ادعای بسیاری از خبرگان ورزشی که مدعی بودند با حضور ورزشی‌ها ورزش متحول خواهد شد، کارنامه افراد سیاسی در این حوزه پر بارتر بوده است.

گودرزی به عنوان نماینده دانشگاهیان نتوانست استراتژی‌ها و برنامه‌های تئوری موجود در دانشگاه و کتاب‌ها در عمل به خوبی پیاده کند. همچنین برخلاف ادعای روزهای نخست در ایجاد تعامل با رسانه‌ها نیز موفق نبود. وی همچنین خواسته‌های دولت در عرصه سیاسی ورزش را نیز برآورده نکرد و با توجه به دراختیار داشتن بخش مهمی مانند ورزش و جوانان و مخاطبان عام و بی شمار این بخش نتوانست از پتانسیل‌های سیاسی آن برای دولت بهره ببرد که البته این ضعف در بخش جوانان بیش از ورزش خود را نشان داد.

در شرایطی که 8 ماه تا انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم باقی مانده است شاید حضور یک فرد سیاسی بیشتر بتواند برای دولت راهگشا باشد و بیش از پیش بتوانند از پتانسیل این بخش بهره ببرند.حالا باید منتظر ماند و دید دولت چه کسی را به عنوان سرپرست این وزارتخانه به مجلس معرفی خواهد کرد و چه سرنوشتی در انتظار ورزش کشور است.