امروز كه دل ها در مظلوميت امير مؤمنان و برترين خلق خدا بعد از پيامبر مصطفي، به سوگ نشسته اند، اين ستون را به قطعه اي از تاريخ آن زمان كه درس آموز و عبرت انگيز است اختصاص مي دهيم؛
نقل است كه در جريان جنگ صفين، «مالك» به «عمار» گفت «كاش مي توانستيم علي(ع) را به دوراني ببريم كه مردمانش قدر او را بدانند و از ژرفاي دل با او بمانند» و عمار در پاسخ به آرزوي مالك و فرمانده سپاه اميرالمومنين عليه السلام گفته بود «اي مالك! خاطر آسوده دار كه تا دنيا باقي است چشم فرزندان آدم به دنبال علي(ع) مي گردد»...و انگار علي(ع) نيز دلتنگ همان روزگار بود كه در گفت وگوي مالك و عمار آمده بود و خطاب به مردم آن روزگار فرموده بود «زود است كه بعد از رفتنم، حضور دوباره ام را آرزو كنيد» و در خلوت يكي از شب ها، نشاني ياراني كه در انتظارشان بود را به كميل داده و بعد از وصف ايمان و پاكبازي و فداكاري آنان فرموده بود «آه كه چه شوقي به ديدن آنها دارم»...
آيا، امروز، همان روز و مردم ايران اسلامي همان مردمي نيستند كه مولايمان خبر داده بود؟