به گزارش مشرق، در سال های گذشته، همواره آنقدر که توجه به زرق و برق ظاهری فوتبال داشته‌ایم و اسیر هیاهوی فوتبال کشور شده‌ایم، چاره اساسی برای آینده آن نیندیشیده‌ایم.

هیاهو برای هیچ. حذف باشگاه های ایرانی در رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا زنگ خطر بزرگی بود که گویا فوتبال ایران صدای آن را نشنیده است. این زنگ خطر یک پیام و مفهوم دارد: فوتبال ایران رو به زوال است.

«انگین فیرات» گفته بود که بازیکنان ایرانی خوب هستند اما برای کار با آنها باید از صفر فوتبال یادشان داد.

توجه کنید: باید از صفر فوتبال یادشان داد.

این نکته دردآوری است که باید از زبان یک مربی خارجی به زبان بیاید. کسی که در تیم های سایپا، سپاهان و تیم ملی ایران هم کار کرده است.

فوتبال یورو ۲۰۱۶ به تازگی تمام شده و رشد قابل توجه تیم هایی مثل ایسلند و ولز نشان داده که برای موفق بودن در فوتبال فقط استعداد و هیجان کافی نیست، فوتبال نیاز به آموزش و مدیریت دارد.

فوتبال، باید در خون بازیکن باشد اما نمی توان از نقش آموزش هم گذشت. برزیلی ها چند صباحی است که دیگر حکمران فوتبال جهان نیستند و دور، دور اروپایی هاست. ایتالیا در سال ۲۰۰۶، اسپانیا در سال ۲۰۱۰ و آلمان در سال ۲۰۱۴ قهرمان جام جهانی شده اند. این به چه معناست؟

اکنون از متولیان فوتبال ایران بپرسید برای آموزش چه برنامه هایی دارند؟ خود باشگاه ها چقدر در زمینه آکادمیک حاضرند برای این امر هزینه کنند؟ چرا هر باشگاهی نباید ملزم به راه اندازی آکادمی فوتبال آن هم با نظارت افراد با صلاحیتی از فدراسیون فوتبال باشد تا فوتبال بدون پشتوانه نماند؟

آنقدر باید گفت و آنقدر باید نوشت تا فوتبال علمی را جایگزین فوتبال «من درآوردی» حال حاضر کشورمان کنیم.

فدراسیون اگر تلاشی برای این امر نمی کند دست کم از نهادهای خودجوشی مثل «آکادمی کیا» حمایت کند.