به گزارش مشرق، آزیتا حاجیان در گفت وگو با مجله زندگی ایرانی مسائلی را درباره سینمای ایران،دو فرزند و همسركنونی اش مطرح كرده است. بخشهایی از سخنان آزیتا حاجیان را كه سایت پارسینه آن راتلخیص كرده است بخوانید:

*متاسفانه الان در سینما دچار جمال گرایی مطلق شده ایم.این كار سینما را كم كم به ورطه نابودی می كشاند .

* شروع جمال گرایی در فیلم عروس بود كه با توفیقی چشمگیر روبرو شد.فكرش را بكنید آن زمان یك نفر بود كه فقط و فقط به خاطر زیبایی خانم كریمی 15 بار این فیلم را در سینما به تماشا نشسته بود.من منكر زیبایی ستاره های سینما نیستم اما این دلیل نمی شود آن بازیگری كه زیبا نیست به سینما راه پیدا نكند.

*عاطفه نوری بازیگر بسیار خوبی است و بازی اش در سریال آقای تبریزی خیره كننده بود،یا خانم بادران كه بازی قوی او را در فیلم آژانس شیشه ای در ذهن داریم.خوب اینها مگر بازیگران بدی بودند؟ نه! اما به خاطر موج جمال گرایی سینما مجبور شدند دست به عمل های زیبایی بزنند تا در سینما بمانند.البته وقتی فیلم هایی مثل جدایی نادر از سیمین ساخته می شود مشخص است كه سینما كم كم به سمت جمال گرایی عمقی پیش می رود و این بسیار خوب است.

* واقعا دیگر انرژی كار كردن ندارم. در ممالك دیگر برای كار فرهنگی مثل تئاتر ارزش زیادی قائل اند و با كسانی كه در این حوزه فعالیت می كنند بسیار با احترام برخورد می شود اما متاسفانه در كشور ما این طور نیست و برای به صحنه بردن هر نمایش باید از صد نفر اجازه بگیری و ناز صد نفر را بخری تا بتوانی كار كنی!

*دخترم مهراوه در دوران كودكی خیلی بچه آرامی بود و كارهایش را خودش انجام می داد و به اصطلاح از كودكی به نوعی روی پای خودش بود. آنقدر خوب درس می خواند كه من از كلاس سوم نمی فهمیدم چه زمانی امتحان دارد، همیشه نمره هایش در اكثر درس ها بیست بود و هر وقت هم به مدرسه مراجعه می كردم اولیای مدرسه مرتب از او تمجید می كردند.

*اما دختر دیگرم ملیكا بر عكس مهراوه، دوران كودكی پرجنب و جوشی داشت و به اصطلاح شیطون بود . در چهار چوب كلاس قرار نمی گرفت و در نتیجه بعضی اوقات با معلم ها بحث می كرد .یك بار رفتم مدرسه برای رسیدگی به امور تحصیلی ملیكا كه یكی از معلم ها داشت از دست او گریه می كرد و می گفت ملیكا سر كلاس از من ایراد می گیرد كه:خانم شما دارید شعر را اشتباه می خوانید ،چهار چوب های مو جود در مدرسه ملیكا را اذیت می كرد و مدام دوست داشت از این چهار چوب ها خارج شود،الان هم كه با هم صحبت می كنیم به من می گوید اگر بچه دار شوم خودم بهش درس می دهم .

*همسرم آقای هراتی در سال 1356 هم دانشگاهی من در دانشگده هنرهای دراماتیك بودند،ایشان طراح صحنه تئاتر هستند و در یكی از نمایش ها كه من نقش ژاندارك را بر عهده داشتم به عنوان طراح صحنه در كنار گروه حضور داشتند.ایشان با یكی از دوستان خوب من كه هم دانشگاهی ما بود ازدواج كردند و به خارج از كشور مهاجرت كردند،اما متاسفانه همسر ایشان بر اثر بیماری از دنیا رفتند و ایشان دوباره چند سال پیش به ایران بازگشتند.آقای هراتی علاوه بر اینكه رشته طراحی داخلی را در كانادا خوانده اند،فارغ التحصیل رشته معماری نیز هستند و به طور حرفه ای نقاشی می كنند.

* روحیات مهراوه و ملیكا با هم خیلی متفاوت است.بخشی از این تفاوت روحیات به تقسیم ژن برمی گردد، ملیكا یك سری از ژن ها را گرفته و مهراوه هم ژن های دیگری را، نمی توان گفت كه ملیكا یا مهراوه صد درصد به من یا كاملا به پدرشان شبیه هستند.فكر می كنم این دو هم از من و هم از پدرشان خصوصیاتی در خود دارند و در اصل مخلوطی از ما دو هستند.البته روحیات انسان اكتسابی هم هست، مهراوه در دوره دیگری بزرگ شد، از یك سالگی تا هفت سالگی اش را در شرایط سخت تری سپری كرد، اما ملیكا دوره یك سالگی تا هفت سالگی اش را در شرایط آسوده تری گذراند بنابر این شاید ملیكا نسبت به دنیای پیرامونش خیلی احساس امنیت می كند و مهراوه سختی های دنیا را از همان بچگی تجربه كرده است.