به گزارش مشرق به نقل از مركز خبر حوزه، ایشان در پاسخ به این سئوال كه به نظر شما، موسیقی‏های متداول چه تأثیری بر روان آدمی می‏گذارد؟ مرقوم داشته‌‌اند:

ابن سینا(رحمه‌الله) در نمط نهم اشارات و تنبیهات می‏نویسد: گاهی عارف به «نغمه رخم»، یعنی آهنگ ملایم نیاز دارد تا او را متّعظ كند.[1][1] در درس مرحوم الهی قمشه‏ای(قدس‌سرّه)، وقتی به این قسمت از شرح اشارات رسیدیم (سه نفر در آن درس حاضر بودیم)، پس از درس، از استاد اجازه گرفتیم تا جناب آقای ربّانی خراسانی كه از علمای بزرگ تهران بود (یكی از آن سه نفر)، هر شب پس از درس، یكی از غزلهای استاد را برای ما بخوانند كه ایشان هم اجازه دادند.

گاه مناجات، یك جوان را اداره می‏كند. گاه نیز یك غزل یا قصیده، كمبودهای درونی او را ترمیم می‏كند؛ امّا لذت غزل هرگز در ترانه یافت نمی‏شود. ترانه لذتی كاذب ایجاد می‏كند؛ اما غزل شهدی است كه لذت صادق را به همراه دارد و تا پایان عمر با انسان همراه است. غزلهای حافظ و سعدی چنین است.

به هر حال، اگر كسی خود را با ترانه سرگرم كند، در سنین بالاتر، خود متوجه می‏شود كه با ذائقه او هماهنگ نیست، در حالی كه انسان با مناجات و غزل انس دیگری دارد. غزل حافظ همیشه می‏ماند و هرچه سن بالاتر برود، انسان با آن بیشتر مأنوس می‏شود.

همه می‏دانیم كه آهنگهای طرب‏‌انگیز، خوی حیوانی را در ما زنده می‏كند. آهنگهایی كه فرشته‏‌مَنِشی را در آدم احیا می‏كند، به انسان سبكباری می‏دهد و بشر را از شهوت و غضب دور می‏كند نیز می‏شناسیم. به آهنگهای مشكوك گوش نمی‏دهیم.

* موسیقی بر سه قسم است:

1. موسیقی‏هایی كه حالتی روحانی در انسان ایجاد می‏كند كه اشكال ندارد.

2. موسیقی‏هایی كه به مجالس لهو و لعب اختصاص دارد و شهوت را تحریك می‏كند كه این دسته نامشروع است.

3. دسته‏ ای از موسیقی‏ها هم مشكوك است، پس با داشتن راه صحیح، دیگر به دنبال مشكوك نمی‏رویم. خواندن غزلها و مناجاتها با صدای خوب، خصیصه ما ایرانیان است. ما ایرانیان به آواز بیش از نواختن علاقه داریم كه بسیار خوب است و بیش از آن هم نیاز نیست.

در فرهنگ شیعی ما، مستحب است كسی كه اذان می‏گوید، «صیّت»، یعنی خوش صوت باشد تا نیاز قوه سامعه تأمین شود. اشعار خوبی وجود دارد كه اگر با صدای خوش خوانده شود، این نیاز انسان را تأمین می‏كند.

از طرفی، اشعاری كه در اثر پیمودن این راه فرا گرفته، همه عمر برای او می‏ماند و هرچه سن بالاتر می‏رود، بهره او از این اشعار بیشتر می‏شود.