برای نگارش دفتر خون و کتاب شهادت این شهدای علوی منش و حسینی خوی و کربلایی سیره و فاطمی شعار، باید قلم را در سرخی خون شهادت زد و تصویری از این ایمانهای مجسم کشید و تا در حافظه تاریخ بماند ودر یاد زمان جاودان شود.

اگر تو نیز می‌خواهی نقش آن روزهای جاودان تا ابد، بر اعماق جانت بنشیند، با یادها و یادگارهای همان روزها انس بگیر تا بدانی نام‌آوران عرصه‌های شهادت که بودند و چه کردند!

نماز در هیچ برهه‌ای از زندگی حتی در حساس‌ترین لحظات حیات نباید ترک گردد و مؤمن هرگز از اقامه‌ی آن غافل نمی‌ماند واین مسأله را مجاهدان واقعی راه خدا و حفظ دین اسلام در هشت سال دفاع مقدس در مقابل حزب بعث عراق روشن کرده ‌اند.

 آنان در حساس ترین زمان نبرد با عراقیها از نماز خود غافل نمی شدند که نمونه‌ی زیر یکی از هزاران است که می‌گویم تا شاید درسی برای ما قرار گیرد.

 شهید بابایی از چهره‌های شناخته شده شهدای جنگ تحمیلی است و کمتر کسی است که او را چون سایر شهدا و سرداران شهید به پاکی و عزت نفس و طهارت و قداست باطن و رشادت و شجاعت در جنگ نشناسد.

 یکی از نزدیکانش نقل می‌کند که عباس نمازش را بسیار با آرامش وخشوع می‌‌خواند در بعضی وقتها که فراقت بیشتری داشت آیه «ایاک نعبد و ایاک نستعین» را هفت بار با چشمانی اشکبار تکرار می‌کرد.

 نماز یکی از پایه‌های دین و در رأس همه‌ی عبادتها است، اسلام بدون نماز هرگز معنایی ندارد. نماز خودسازی است. مطالعه‌ی خاطرات و زندگینامه شهدای هشت سال دفاع مقدس، ما را به «مهمانی معنویت» فرا می‌خواند.

اینک ماییم و این فرهنگ مانده از نسل پاکیها و خلوصها، اگر آنان به لقاء الله پیوسته و چهره از ما پوشانده‌اند، راهشان باقی و پیامشان ماندگار و آثارشان خط دهنده و رهگشاست از کنار بوستان گلهای پرپر چگونه باید گذشت؟

اگر بهار نیست، عطر بهاران باقی است. اگر شهیدان در جمع ما نیستند، یادشان شب چراغ محفل ماست.  رحمت و رضوان الهی بر جانهای افلاکی آنان باد که رفتند، تا راه ماندگاری به ما بیاموزند.

سوختند تا عشق را به پروانگان همیشه تاریخ درس دهند. در راه اطاعت از فرمان رهبر، فدای اسلام و قرآن شدند تا رمز عزت وافتخار را در سایه «ولایت» نشان دهند.

یادشان نیز مفتاح و گشایش دلهاست و کلامشان «دعوت» از هر که اهل میثاق و وفات تا در هیاهوی روزمرگی و دنیاگرایی، صراط مستقیم بهشت و آخرت را از یاد نبرند ودر غفلت کوه رفاه، خوابشان نبرد. چرا که راه ایمان، مقاومت و پایه‌ای می طلبد.

ما باید خاطرات آنها را همیشه زنده نگه داریم و برای آیندگان‌مان از داستان‌های زندگی این جاودانه‌های تاریخ، خاطراتی به یادماندنی و آموزنده را بازگو کنیم تا نسل های آینده ما نیز ادامه دهنده راه نیاکان شهیدشان باشند.