به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، در سال های دفاع مقدس، وظیفه ی پشتیبانی لجستیکِ رزمندگان اسلام، عمدتا بر دوش «جهاد سازندگی» قرار داشت. نیروهای این نهاد، در قالب «گردان های مهندسی-رزمی» در تمامی محورهای عملیاتی حضور داشته و ایجاد سنگر، خاکریز و... را بر عهده داشتند.

در این میان، خطرناک ترین ماموریت، ایجاد خاکریز بود. لودرچیان و راننده بلدوزرهای «جهاد سازندگی» درست زیر دید مستقیم دشمن، باید برای رزمندگان جان پناهی برپا می کردند. بی پناهی کامل در زیر آتش بی امان دشمن و اصابت گلوله های کالیبر بزرگ به بدنه ی «لودر»(که صدای مهیبی به وجود می آورد) شرایطی را ایجاد می کرد که نشستن پشت سکانِ این غول آهنین، شجاعت و ازجان گذشتگی بسیاری را طلب می کرد.

خصوصا این که دوست و هم سنگرت، چند لحظه ی قبل، روی همین «لودر» باآتش مستقیم دشمن تکه تکه شده و باید جایش به سرعت پر شود. به همین دلیل بود که گردان های مهندسی رزمی به «سنگر سازان بی سنگر» ملقب شده بودند و نیروهایش محبوب ترین و قابل احترام ترین رزمنده‌گان حاضر در میدان نبرد به شمار می رفتند.

نمایی که پیش رو دارید، سه «سنگرساز بی سنگر» را در یک قاب به ثبت رسانده است. سه راننده ی لودر، از بچه های جهاد سازنده‌گی دامغان که هر سه در حین انجام ماموریت خطیرشان، خلعت شهادت پوشیدند:
از سمت راست، به ترتیب، شهیدان:

* «قدرت الله یوز باشی نژاد» متولد 3 آبان 1345 شمسی در روستای «زردوان» که به تاریخ 25 تیر 1365 شمسی در «مهران» بال در بال ملائک گشود.
*«عبدالرضا غریب نژاد» متولد 3 آبان 1346 شمسی در شهر «دیباج» که به تاریخ 24 بهمن 1365 شمسی در «شلمچه» پنجه بر ایوان عرش گرفت.
 و «رحمت الله ایثاری» متولد 7 شهریور 1347 شمسی در روستای «زردوان» که به تاریخ 30 تیر 1364 شمسی در «مهران» پنجه بر ایوان عرش گرفت.