فصل 88-90 لیگ برتر بسیار پرکش و قوس بود. این مسابقات به دو مرحله زمانی تقسیم می‌شود. مرحله اول با مدیریت مسعود عنایت و مرحله دوم با مدیریت حسین عسگری و مهدی تاج. در مرحله اول تنش رسانه‌ای موج می‌زد. عنایت که تسلط کمی به مسائل رسانه‌ای داشت، به مصاحبه‌‌های تند علیه مربیان و حتی هیأت رئیسه فدراسیون دست می‌زد. تندترین رفتار کلامی او بر علیه مهدی تاج بود. بعد از آن که از او خواسته شد استعفا کند، سیاستمداری به نام حسین عسگری به جای وی گماردند که در مرحله اول سرپرست بود و در مرحله دوم نایب‌رئیس این کمیته معرفی شد. عسگری در قدم اول، داوران را ممنوع‌المصاحبه کرد. کاری که در اروپا هم وجود دارد و داوران را این موضوع به این دلیل نجات می‌دهد که واقعاً مهارت‌های مصاحبه‌ای را ندارند و هر بار که صحبت کرده‌اند، تنش را به اردوی داوران آورده‌اند. آنها دیگر به تلفن هر خبرنگاری جواب نمی‌دادند و آرامش خاطر دارند. هرگاه روی گوشی آنها تلفن‌هائی با پیش شماره 88 از تهران که محل روزنامه‌هاست و پیش شماره 226 که از صدا و سیماست، مشاهده می‌کنند، نباید به سؤالات آنها پاسخ بدهند. عنایت فرد صادقی بود که از روی فقدان مهارت‌های سرپرستی به راحتی صندلی را از دست داد، اما حسینی عسگری قدری سیاستمدارتر است و با کسی درگیر نمی‌شود. منتقدان را به کمیته انضباطی حواله می‌دهد و ادبیات بهتری دارد و می‌تواند یخچال هم به اسکیموها بفروشد چون گاهی از بدترین داوری به بهترین نحو دفاع می‌کند. طوری که کسی متوجه نمی‌شود که بالاخره داوری خوب بود یا بد!

 

در اول فصل برخی منتقد بودند داوری‌ها که در سال 88-89 به نفع سپاهان بود، در سال 89-90 به نفع استقلال رقم خورده است؛ در حالی که در بسیاری از صحنه‌ها استقلالی‌ها بودند که منتقد بودند. آنها عنوان می کردند داور دیدار برابر تراکتور سر آنها را بریده و علیه وی مصاحبه کردند. امسال کسی به داوری‌های سپاهان کاری نداشت، اما برخی صحنه‌ها به ضرر پرسپولیس هم تمام می‌شد ولی همین پرسپولیس با نگرفتن پنالتی در بازی با فولاد توانست به فینال جام حذفی برسد و قهرمان شود. حملات استقلال در اول فصل و پرسپولیس در آخر فصل به کارشناسان داوری نیز در مقام عصبانیت از اینکه چرا علیه آنها صحبت شده، جزء سریال لیگ دهم بود.

 

داورانی چون بخشی‌زاده به دلیل ندانستن نوع شروع مجدد مسابقه در بازی مس و ذوب آهن باعث شدند ایران به فیفا نامه بزند که حالا چطور بازی را حل و فصل کند. این نامه فیفا هرگز منتشر نشد و تنها چند خط آن گزینشی در رسانه‌ها درج گردید. شواهد حاکی از آن بود متن پاسخ فیفا به گونه‌ای بود که به ایران گفته بود، این کار را نکنید و حتی در مورد تکرار مسابقه شبهاتی وارد کرده بود ولی چون فدراسیون متهم به لهجه اصفهانی بود، بازی را تکرار کرد. باز هم ذوب آهن بدون پنالتی بازی را برد. دیدار بعدی که جنجال رسانه‌ای ایجاد کرد، بین پاس و راه‌آهن بود که کمک داور صحنه را ندید و طور دیگری برای داور بازی ماجرا را تعریف کرد و باعث گردید یک پنالتی باد آورده به میزبانی برسد که هرگز هم در لیگ برتر نماند و سقوط کرد. بعدها تارتار سرمربی این تیم پاشنه در فدراسیون را از جا درآورده بود که چرا پی‌در‌پی علیه تمیش خطاهای غیرمتعارف می‌گیرند در حالیکه انصافاً تمام این صحنه‌ها اشتباهات داوری بوده و شکی وجود ندارد که آنها مردانی هستند که برای اهمیت اشتباهاتشان سیاه‌پوش می‌شوند و کسی هم به آنها تسلیت نمی‌گوید.

 

در بازی استقلال و پرسپولیس یک پنالتی یا بهتر بگوئیم شبه‌پنالتی یا کارشناسی‌تر بگوئیم یک صحنه مشکوک، درون محوطه استقلال ایجاد شد که برای محسن ترکی و حتی برای کارشناسان معتبر تشخیص آن مشکل بود. سرعت زیاد غلامرضا نوری و برخورد تند او به محمد محمدی از یک سو و پشت پا خوردن او بعد از برخورد به محمدی از سوی دیگر باعث شد هم خطای اولیه رضایی و هم پنالتی محمدی هر دو را به ذهن بیاورد و الحق که جریان مبهمی درون محوطه ایجاد شد. دست حسین عسگری به دلیل مسافرت‌های ترکی، مظفری‌زاده، فغانی، جهانبازی و بخشی‌زاده به خارج از کشور تا حدودی بسته بود ولی باز هم باید اذعان کرد داوری‌های آخر فصل با داوری‌های اول فصل متفاوت و بهتر بود. عسگری بهتر از عنایت کار کرد و حداقل موضوع را بهتر مدیریت کرد. هر چند عسگری نیز خود بیش از حد مصاحبه می‌کند و باعث می‌شود گاهی شبهه‌ ایجاد شود؛ اما به هر صورت لیگ دهم نیز مانند سایر لیگ‌ها اشتباهات داوری داشت ولی خدا را شکر بالا و پائین جدول با اشتباهات داوری چیده نشد و آنچه در جدول مشاهده می‌کنید، قابلیت خود تیم‌هاست نه اشتباهات داوری.