گروه فضای مجازی مشرق - حمید رسایی نماینده مردم تهران در کانال تلگرامی خود نوشت:
دیشب که فرزندم در شبکه های مجازی، عکس ها و فیلم های اعتراضات مردمی و حمله مشهدی ها و تهرانی های خشمگین به سفارت آل ملعون سعود را که می دید، با خوشحالی و بهجت خطاب به من گفت: بابا بالاخره ما هم شدیم مثل کشورهای دیگر! من اما کمی در فکر فرو رفتم و بر خلاف او به خاطر این خوشحالی نسل امروز، اشک در چشمانم حلقه زد.
اشاره فرزندم به پرسشی بود که شاید کودکان شما هم بارها و بارها وقتی اعتراضات خشمگینانه مردمی در ترکیه، هند، پاکستان و ... نسبت به جنایات های بشری را دیده اند، پرسیده باشند که چرا در ایران، مردم ما هم اینطور به این جنایات اعتراض نمی کنند، با این که ما یک کشور انقلابی هستیم؟!
پاسخ متداول ما در این سال ها همواره یک نکته بود، نکته ای که ذهن پرسشگر فرزندان این مرز و بوم را قانع می کرد. پاسخی که اما حالا دیگر نمی توان به ذهن های پرسشگر نسل دلسوخته داد. پیش از این، وقتی از ما می پرسیدند چرا در ایران ما هم مانند مسلمانان دیگر کشورهای اسلامی نسبت به جنایات برخی از کشورها اعتراضاتی خشمگینانه نداریم، پاسخ این بود که در آن کشورها چون دولت هایشان دست روی دست می گذارند یا با آن جنایتکاران همراهی می کنند و یا مهر سکوت بر لب دارند، به صورت طبیعی، خشم مردم در رفتارهایی با خشم و اعتراضات فیزیکی همراه می شود اما در جمهوری اسلامی، وقتی دولت ما خود در صف اول اعتراض نسبت به این جنایت هاست، دلیلی برای لبریز شدن خشم مردم ایران وجود ندارد.
ظاهرا اما با انفعال دولتی که مهمترین اقدام دیپلماتیک در آن، لبخند در برابر نظام سلطه است و حتی در مواقعی رفتارهایش برای مردم ما سئوال برانگیز، این پاسخ دیگر وجهی ندارد. وقتی رئیس جمهور کشورمان چند ساعت بعد از جنایتی در پاریس، لباس سیاه می پوشد، پیام می دهد، تلفن می زند، محکوم می کند و اظهار همدردی ، اما یادش می رود که برای جنایتی بدتر و بزرگتر از آن در لبنان، در نیجریه و در برابر قتل عام علمای شیعی لب باز کند، این مردم خشمگین نیستند که باید برای این رفتارهای غیر دیپلماتیک و احساسی ملامت شوند، بل تقصیر متوجه دولتی است که اسیر رفتارهای دیپلماتیک غیر انقلابی شده و نمی داند در دنیای امروز، جایگاهش به عنوان دولت ام القرای کشورهای اسلامی کجاست.
دیشب که فرزندم در شبکه های مجازی، عکس ها و فیلم های اعتراضات مردمی و حمله مشهدی ها و تهرانی های خشمگین به سفارت آل ملعون سعود را که می دید، با خوشحالی و بهجت خطاب به من گفت: بابا بالاخره ما هم شدیم مثل کشورهای دیگر! من اما کمی در فکر فرو رفتم و بر خلاف او به خاطر این خوشحالی نسل امروز، اشک در چشمانم حلقه زد.
اشاره فرزندم به پرسشی بود که شاید کودکان شما هم بارها و بارها وقتی اعتراضات خشمگینانه مردمی در ترکیه، هند، پاکستان و ... نسبت به جنایات های بشری را دیده اند، پرسیده باشند که چرا در ایران، مردم ما هم اینطور به این جنایات اعتراض نمی کنند، با این که ما یک کشور انقلابی هستیم؟!
پاسخ متداول ما در این سال ها همواره یک نکته بود، نکته ای که ذهن پرسشگر فرزندان این مرز و بوم را قانع می کرد. پاسخی که اما حالا دیگر نمی توان به ذهن های پرسشگر نسل دلسوخته داد. پیش از این، وقتی از ما می پرسیدند چرا در ایران ما هم مانند مسلمانان دیگر کشورهای اسلامی نسبت به جنایات برخی از کشورها اعتراضاتی خشمگینانه نداریم، پاسخ این بود که در آن کشورها چون دولت هایشان دست روی دست می گذارند یا با آن جنایتکاران همراهی می کنند و یا مهر سکوت بر لب دارند، به صورت طبیعی، خشم مردم در رفتارهایی با خشم و اعتراضات فیزیکی همراه می شود اما در جمهوری اسلامی، وقتی دولت ما خود در صف اول اعتراض نسبت به این جنایت هاست، دلیلی برای لبریز شدن خشم مردم ایران وجود ندارد.
ظاهرا اما با انفعال دولتی که مهمترین اقدام دیپلماتیک در آن، لبخند در برابر نظام سلطه است و حتی در مواقعی رفتارهایش برای مردم ما سئوال برانگیز، این پاسخ دیگر وجهی ندارد. وقتی رئیس جمهور کشورمان چند ساعت بعد از جنایتی در پاریس، لباس سیاه می پوشد، پیام می دهد، تلفن می زند، محکوم می کند و اظهار همدردی ، اما یادش می رود که برای جنایتی بدتر و بزرگتر از آن در لبنان، در نیجریه و در برابر قتل عام علمای شیعی لب باز کند، این مردم خشمگین نیستند که باید برای این رفتارهای غیر دیپلماتیک و احساسی ملامت شوند، بل تقصیر متوجه دولتی است که اسیر رفتارهای دیپلماتیک غیر انقلابی شده و نمی داند در دنیای امروز، جایگاهش به عنوان دولت ام القرای کشورهای اسلامی کجاست.
