به گزارش مشرق، نهمين جشنواره سينما حقيقت در حالي آغاز به كار كرد كه هيئت انتخاب و مسئولان آن يكي از پرمخاطب‌ترين مستندهاي اخير كشور را كه يك حقيقت دردآور را روايت مي‌كند، به جشنواره راه ندادند!
جشنواره سينما حقيقت يك جشنواره كاملاً دولتي است كه هر ساله توسط مركز گسترش سينماي مستند و تجربي برگزار مي‌گردد. در طول چند سال اخير اقدامات و تحركات مسئولان و مديران ارشد اين مركز و جشنواره‌اي كه هر ساله برگزار مي‌كنند كمترين تناسبي با عنوان جشنواره يعني «سينما حقيقت» كه وام گرفته شده و منبعث از روح مستند‌سازي و حقيقت گويي است نداشته است. طرح اين مدعا با شاهد مثال‌هاي زيادي قابل تأييد و تصديق است و فقط يك نقد احساسي يا برآمده از جنبه زاويه داشتن اين قلم با تفكرات حاكم در مركز گسترش و مديران چند ساله آن نيست.
چه اينكه در اين جشنواره صد در صد دولتي كه توسط مركز گسترش سينماي مستند و تجربي برپا مي‌شود بايستي بخش قابل‌توجهي از آثار شركت‌كننده در آن به نوعي خروجي و نتيجه تلاش «حقيقت‌آموزي» و «حقيقت‌نگاري» مربيان و مسئولان اين مركز به متربيان، هنرجويان و فيلمسازان تربيت شده در اين مركز و البته در خدمت اهداف نظام و انقلاب و انعكاس موضوعات تلخ و شيرين به صورت توأمان و صد‌البته به شرط «امانت‌داري» و «حقيقت‌گويي» باشد. اما در عين ناباوري و حيرت هرساله تعدادي فيلم و اثر مستند و غير‌مستند از سوي برخي هنرجويان تربيت شده توسط اين مركز ساخته مي‌شوند كه نه تنها ارتباطي با اهداف و ارزش‌هاي نظام و انقلاب ندارند بلكه گاه تا حدود زيادي شبيه به تفكرات، نوع نگاه و گاه منويات شبكه‌هاي مختلف ضد‌نظام هستند.
وقتي هم با مديران و مسئولان ارشد اين مركز درباره چرايي چنين خروجي از يك مركز دولتي كه بايد مدافع انقلاب و نظام باشد پرسشي طرح مي‌شود معمولاً اين دوستان كه سال‌هاي سال است خودشان را با شرايط دولت‌هاي مختلف از طيف اصولگرا، اصلاح‌طلب و مدعي اعتدال به شكل خارق‌العاده‌اي وفق داده و به رغم رفت و آمد دولت‌هايي با رويكردهاي سياسي و فرهنگي متفاوت همچنان به مديريت و فعاليت هايشان ادامه مي‌دهند؛ شروع به خطبه خواني‌هاي گاه بي‌ربط و با ربط مي‌نمايند. در بين استدلال اين آقايان مدعاي دفاع غير ملموس و زير‌پوستي‌شان از انقلاب و نظام كه گاهي به شكل پچ‌پچ‌گونه آرام و يواشكي براي نشنيدن حرف‌هايشان از جانب گوش‌هاي نامحرم همراه است تا ابراز معتقدات آزادي گرايانه و آوانگارد و شبه روشنفكريشان با بالا بردن صداي‌شان به طوري كه اطرافيان جملگي متوجه آزادي منشي و بي‌پروايي‌شان در گفتن حرف‌هاي آنچناني، مخاطب را دچار حيرت مي‌كند. مدعي هستند كه در دفاع از نظام و انقلاب هزينه‌هاي زيادي داده‌اند اما هرگز حاضر به فرياد زدن آنها نيستند و طريق مظلوميت و كم نام نشاني را با روحيه‌اي عارفانه برگزيده‌اند!
اما در مقام عمل اثري از آنچه را كه دفاع بي‌نام و نشان از انقلاب جهت ريا نشدن پچ‌پچ گونه مي‌گفتند، ديده نمي‌شود و در عوض فريادهاي آوانگار و آزاديخواهانه شان را با تربيت و حمايت از برخي مستندسازاني كه انگار مسئوليت و وظيفه‌اي غير از ساختن آثار ضد‌نظام و انقلاب ندارند و البته تخطئه و ناديده انگاشتن فيلمسازان جناح جوانان مؤمن و انقلابي كه در جبهه نظام فعاليت و فيلمسازي مي‌كنند؛ به اثبات مي‌رسانند!
بهترين و تازه‌ترين شاهد مثال در سفيد گفتن و سياه انگاشتن اين آقايان در هجمه، تخطئه و ميدان ندادن به فيلمسازان دغدغه مند جناح مؤمن و انقلابي راه ندادن مستند «33 سال سكوت» است كه توسط موسسه فرهنگي آرمان مديا ساخته شده و داستان جانبازي از مجروحان جنگ تحميلي را روايت مي‌كند كه براي درمان، به آلمان فرستاده مي‌شود اما در ميانه راه، تصميم به پناهندگي به آن كشور مي‌گيرد.
در عين ناباوري اين مستند، به رغم آنكه مي‌توانست يكي از فيلم‌هاي پراميد بخش مسابقه ملي جشنواره باشد، حتي اين اثر براي شركت در بخش جايزه «شهيد آويني» كه ويژه نمايش فيلم‌هاي مستند حوزه انقلاب اسلامي و دفاع مقدس است نيز از جانب هيئت انتخاب جشنواره حائز شرايط و صلاحيت حضور در اين جشنواره تشخيص داده نشد! «33 سال سكوت» پس از رونمايي‌اش در ارديبهشت 1394، تاكنون توانسته است رقم فروش قابل توجهي را از طريق فروش اينترنتي و اكران‌هاي عمومي نظير دانشگاهي و... كسب كرده و با فروش 20 ميليون نسخه در اشكال مختلف، براي يك اثر مستند اگر نگوييم بي‌سابقه، يك اتفاق كم‌سابقه بوده است كه نشان‌دهنده اقبال عجيب عموم مخاطبان نسبت به آن بوده است.
منبع : روزنامه جوان
جشنواره سينما حقيقت يك جشنواره كاملاً دولتي است كه هر ساله توسط مركز گسترش سينماي مستند و تجربي برگزار مي‌گردد. در طول چند سال اخير اقدامات و تحركات مسئولان و مديران ارشد اين مركز و جشنواره‌اي كه هر ساله برگزار مي‌كنند كمترين تناسبي با عنوان جشنواره يعني «سينما حقيقت» كه وام گرفته شده و منبعث از روح مستند‌سازي و حقيقت گويي است نداشته است. طرح اين مدعا با شاهد مثال‌هاي زيادي قابل تأييد و تصديق است و فقط يك نقد احساسي يا برآمده از جنبه زاويه داشتن اين قلم با تفكرات حاكم در مركز گسترش و مديران چند ساله آن نيست.
چه اينكه در اين جشنواره صد در صد دولتي كه توسط مركز گسترش سينماي مستند و تجربي برپا مي‌شود بايستي بخش قابل‌توجهي از آثار شركت‌كننده در آن به نوعي خروجي و نتيجه تلاش «حقيقت‌آموزي» و «حقيقت‌نگاري» مربيان و مسئولان اين مركز به متربيان، هنرجويان و فيلمسازان تربيت شده در اين مركز و البته در خدمت اهداف نظام و انقلاب و انعكاس موضوعات تلخ و شيرين به صورت توأمان و صد‌البته به شرط «امانت‌داري» و «حقيقت‌گويي» باشد. اما در عين ناباوري و حيرت هرساله تعدادي فيلم و اثر مستند و غير‌مستند از سوي برخي هنرجويان تربيت شده توسط اين مركز ساخته مي‌شوند كه نه تنها ارتباطي با اهداف و ارزش‌هاي نظام و انقلاب ندارند بلكه گاه تا حدود زيادي شبيه به تفكرات، نوع نگاه و گاه منويات شبكه‌هاي مختلف ضد‌نظام هستند.
وقتي هم با مديران و مسئولان ارشد اين مركز درباره چرايي چنين خروجي از يك مركز دولتي كه بايد مدافع انقلاب و نظام باشد پرسشي طرح مي‌شود معمولاً اين دوستان كه سال‌هاي سال است خودشان را با شرايط دولت‌هاي مختلف از طيف اصولگرا، اصلاح‌طلب و مدعي اعتدال به شكل خارق‌العاده‌اي وفق داده و به رغم رفت و آمد دولت‌هايي با رويكردهاي سياسي و فرهنگي متفاوت همچنان به مديريت و فعاليت هايشان ادامه مي‌دهند؛ شروع به خطبه خواني‌هاي گاه بي‌ربط و با ربط مي‌نمايند. در بين استدلال اين آقايان مدعاي دفاع غير ملموس و زير‌پوستي‌شان از انقلاب و نظام كه گاهي به شكل پچ‌پچ‌گونه آرام و يواشكي براي نشنيدن حرف‌هايشان از جانب گوش‌هاي نامحرم همراه است تا ابراز معتقدات آزادي گرايانه و آوانگارد و شبه روشنفكريشان با بالا بردن صداي‌شان به طوري كه اطرافيان جملگي متوجه آزادي منشي و بي‌پروايي‌شان در گفتن حرف‌هاي آنچناني، مخاطب را دچار حيرت مي‌كند. مدعي هستند كه در دفاع از نظام و انقلاب هزينه‌هاي زيادي داده‌اند اما هرگز حاضر به فرياد زدن آنها نيستند و طريق مظلوميت و كم نام نشاني را با روحيه‌اي عارفانه برگزيده‌اند!
اما در مقام عمل اثري از آنچه را كه دفاع بي‌نام و نشان از انقلاب جهت ريا نشدن پچ‌پچ گونه مي‌گفتند، ديده نمي‌شود و در عوض فريادهاي آوانگار و آزاديخواهانه شان را با تربيت و حمايت از برخي مستندسازاني كه انگار مسئوليت و وظيفه‌اي غير از ساختن آثار ضد‌نظام و انقلاب ندارند و البته تخطئه و ناديده انگاشتن فيلمسازان جناح جوانان مؤمن و انقلابي كه در جبهه نظام فعاليت و فيلمسازي مي‌كنند؛ به اثبات مي‌رسانند!
بهترين و تازه‌ترين شاهد مثال در سفيد گفتن و سياه انگاشتن اين آقايان در هجمه، تخطئه و ميدان ندادن به فيلمسازان دغدغه مند جناح مؤمن و انقلابي راه ندادن مستند «33 سال سكوت» است كه توسط موسسه فرهنگي آرمان مديا ساخته شده و داستان جانبازي از مجروحان جنگ تحميلي را روايت مي‌كند كه براي درمان، به آلمان فرستاده مي‌شود اما در ميانه راه، تصميم به پناهندگي به آن كشور مي‌گيرد.
در عين ناباوري اين مستند، به رغم آنكه مي‌توانست يكي از فيلم‌هاي پراميد بخش مسابقه ملي جشنواره باشد، حتي اين اثر براي شركت در بخش جايزه «شهيد آويني» كه ويژه نمايش فيلم‌هاي مستند حوزه انقلاب اسلامي و دفاع مقدس است نيز از جانب هيئت انتخاب جشنواره حائز شرايط و صلاحيت حضور در اين جشنواره تشخيص داده نشد! «33 سال سكوت» پس از رونمايي‌اش در ارديبهشت 1394، تاكنون توانسته است رقم فروش قابل توجهي را از طريق فروش اينترنتي و اكران‌هاي عمومي نظير دانشگاهي و... كسب كرده و با فروش 20 ميليون نسخه در اشكال مختلف، براي يك اثر مستند اگر نگوييم بي‌سابقه، يك اتفاق كم‌سابقه بوده است كه نشان‌دهنده اقبال عجيب عموم مخاطبان نسبت به آن بوده است.
منبع : روزنامه جوان
