گروه ورزشی مشرق - تغییرات اساسی در کانادا نمی‌تواند تاثیری در زندگی چند سال آینده مردم این کشور نداشته باشد. از یک دهه گذشته تا کنون کانادا به عنوان یکی از کشورهای فعال در حوزه اقتصاد و مدیریت ورزشی موفق به کسب سودهای نجومی شده و مقامات آن به خوبی بر اهمیت و لزوم استفاده از این اهرم قدرتمند واقف هستند.
نتایج انتخابات کانادا و پیروزی حزب لیبرال، زمزمه‌ها درباره تغییر سیاست خارجی را افزایش داده است. سیاست خارجی البته به صورت مطلق توسط حکام بررسی و یا تغییر نخواهد کرد. کشوری که تصویر روی ۲۰ دلاری آن ملکه بریتانیاست، زمین‌هایش ملک شخصی و کرایه داده شده خاندان سلطنتی انگلیس است و سیستم حمل و نقل تمامی شهرهایش به عنوان یکی از صد مثال مستند و مشخص، تحت مدیریت مطلق یهودیان مرتبط با رژیم صهیونیستی است، به این راحتی توان تغییر سیاست خارجی خود را ندارد.
شاید برای آنکه نظر مردم را جلب و به آنها ثابت کند که رای‌شان بیهوده نبوده و شادی خیابانی آنها نیز دلیل داشته، به سراغ عرصه‌های دم دستی و کم دردسری مثل ورزش برود، هرچند در این خصوص هم باید مراقب باشد تا پا روی دم صاحبان صنایع وابسته نگذارد.
از اتفاقی که در کانادا رخ داده به نام «تغییر بزرگ در دولت» یاد می کنند. در این تغییر بزرگ، ورزش بی تاثیر نخواهد بود. بسیاری از جوانان آمریکایی به خصوص قشر مرفه و ثروتمند که نزدیک به یک درصد مشهور مقابل نود و نه درصد را تشکیل می دهند، بر این باورند که کانادا در چند شهر مرزی خلاصه می شود. این چند شهر نیز به خاطر نزدیک بودن به مرز آمریکا قادرند به حیاتشان ادامه دهند.
البته که ترودو، علاقه مند است عکس این موضوع را به جهان ثابت کند و برای اثبات این مهم یکی از سلاح های بسیار مهمی که در اختیار اوست، ورزش است. در میان ورزش ها، دو ورزش مهم می تواند بزرگ برنده ترودو باشد. اولی مسلما هاکی، ورزش ملی یا لااقل بخش شرقی این کشور است. دومی موضوعی است به نام «فوتبال» که در این کشور نه ریشه دارد و نه خیال ریشه دوانیدن اما می تواند عاملی برای نجات بخشی از اقتصاد ساده اما بحران زده این کشور باشد.
البته که او به سایر ورزش ها نیز توجه دارد. بیهوده نبوده که در شعارها و ژست های انتخاباتی خود نیز در ردای ورزشکار در رشته های مختلف ظاهر شده است. ورزش‌های پایه در سراسر جهان مورد استقبال قرار گرفته اند و برای یک منتخب سیاسی جوان و البته محبوب در میان مردم کشورش، یک برگ برنده بزرگ است که اهل پیاده روی، شنا، قایقرانی، بوکس، صخره نوردی، دوومیدانی، هاکی، کوهنوردی و البته فوتبال باشد.
«ترودو» پسر پیر ترودو، نخست‌وزیر اسبق کاناداست که در سال 2008 توانست از حوزه انتخاباتی پپینو در کبک به پارلمان راه یابد و در ادامه فعالیتهای سیاسی در سال 2013 به عنوان رهبر حزب لیبرال انتخاب شود. در جریان کمپین انتخاباتی ترودو 43 ساله، به شدت از مواضع سیاست خارجی دولت استفان هارپر و محافظه‌کاران انتقاد کرد. وی در یکی از اظهارات جنجالی خود که بعدها تیتر اول روزنامه فرانسوی زبان لودووار شد، گفت: "من یک سوال مهم دارم. نگویید که مهمتر از این هم داریم. معلوم است که این مهمترین موضوع نیست؛ اما هارپر جواب مرا بدهد و بگوید که چرا در 30 سال اخیر، مدیریت 4 باشگاه هاکی روی یخ در کبک یا تغییر نکرده یا اگر تحولی صورت گرفته، با اجازه انجمن یهودیان مونترال بوده است؟ مگر این باشگاه ها هوادار ندارند و انتخابات برگزار نمی کنند؟ رای این هواداران چه تاثیری در چه چیزی داشته یا خواهد داشت؟"
ترودو خیلی خوب می داند که کانادا در جریان میزبانی از جام جهانی زنان چه سود مالی نجومی داشته و به خوبی بر قدرت بالای فوتبال واقف است. گزارش اخیر فیفا به صراحت از سود 493 میلیون دلاری از میزبانی در جام جهانی زنان اشاره دارد. این در حالیست که فوتبال اصولا جایگاه پر رنگی در این کشور ندارد و خیلی از شهروندان خبری از این میزبانی نداشتند. روزنامه های ورزشی کانادا جلب نظر مردم برای خرید بلیت و تماشای این جام را به تلاش اعراب برای ورود هواداران به استادیوم های خود تشبیه می کردند.
در این میزبانی که البته انتقادات
تندی از سوی برخی نهادهای موجه و غیرموجه
مانند فمینیست های مونترال، مسیحیان تورنتو و اورتودوکس های کالگری داشت،
بیش از 45 حامی مالی رسمی فیفا دست به تبلیغ زده و برای حضور در بازار کانادا
رقابت کردند. نزدیک به 400 ساعت برنامه مخصوص کارشناسی فوتبال بانوان از طریق
تلویزیون دولتی پخش شد که شاید هدف فرعی آن جذب آگهی به میزان حداقل 40
میلیون دلار بود.
با چنین روندی، ترودو، نخست وزیر ورزش دوست چرا نباید عاشقانه برای تزریق خون فوتبال در رگ های این کشور سرد تلاش کند؟ فارغ از موفقیت یا عدم آن، باید پذیرفت که فوتبال اگر به دست اهلش اجرا شود، هر کشوری را به داشتن مرهمی دوست داشتنی روی زخم های اقتصادی امیدوار می کند.
جام جهانی زنان در کانادا بین 6 شهر این کشور برگزار شد و به گفته نماینده پارلمانی حزب لیبرال دموکرات، صنعت گردشگری نیز به مدد فوتبال آنهم فقط در بخش زنان، رشدی چشمگیر و غیر قابل باور داشته است. جهان بینی ورزشی ترودو، می تواند ایده های ناب و قابل اجرایی در اختیار حزب او بگذارد و راه های خوبی برای رشد در بخش بهداشت و سلامت، همچنین اقتصاد مبتنی بر علم ورزش و مدیریت ورزشی پیش پای این مرد جوان محسوب شود.
اکنون بسیاری از کارشناسان پیش بینی می کنند که شاهد تلاش ترودو برای فتح میزبانی المپیک و جام جهانی باشیم، مردی جوان با آرزوهای نه چندان عجیب و غریب اما باشکوه برای کشوری که البته به عدم استقلال تحت مالکیت تاریخی بریتانیا متهم می شود.
