دعاي روز شانزدهم ماه مبارک رمضان
بسم الله الرحمن الرحيم
اللهمّ وَفّقْني فيهِ لِموافَقَةِ الأبْرارِ
وجَنّبْني فيهِ مُرافَقَةِ الأشْرارِ
وأوِني فيهِ بِرَحْمَتِک الى دارِ القَرارِ
بالهِيّتَک يا إلَهَ العالَمين .
به نام خداوند بخشنده مهربان
خداوندا مرا در اين روز در همراهي و همگامي نيکان توفيق ده
و از همنشيني و همراه بدان دورم ساز
و به مهر و رحمتت به سراي آرامش در آورم
بحق خداونديت اي معبود جهانيان
در شانزدهمين روز از ماه مبارک رمضان همراهي و همگامي نيکان، دوري از همنشيني با بدان و دستيابي به آرامش جاودانه و رسيدن به بهشت را از خداوند متعال خواستاريم .
دوري از بدکاران
سوره مصطففين، آيه 7: کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ؛ نه چنين است [که مىپندارند] که کارنامه بدکاران در سجين است.
سوره احقاف، آيه 25: تُدَمِّرُ کُلَّ شَيْءٍ بِأَمْرِ رَبِّهَا فَأَصْبَحُوا لَا يُرَى إِلَّا مَسَاکِنُهُمْ کَذَلِکَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ؛ همه چيز را به دستور پروردگارش بنيانکن مىکند پس چنان شدند که جز سراهايشان ديده نمىشد اين چنين گروه بدکاران را سزا مىدهيم .
سوره انفطار، آيه 14: وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ؛ و بىشک بدکاران در دوزخند.
دستيابي به بهشت
سوره اعراف، آيه 40: إِنَّ الَّذِينَ کَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا وَاسْتَکْبَرُواْ عَنْهَا لاَ تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاء وَلاَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ فِي سَمِّ الْخِيَاطِ وَکَذَلِکَ نَجْزِي الْمُجْرِمِينَ؛ در حقيقت کسانى که آيات ما را دروغ شمردند و از [پذيرفتن] آنها تکبر ورزيدند درهاى آسمان را برايشان نمىگشايند و در بهشت درنمىآيند مگر آنکه شتر در سوراخ سوزن داخل شود و بدينسان بزهکاران را کيفر مىدهيم .
سوره انفطار، آيه 13: إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ؛ قطعا نيکان به بهشت اندرند.
سوره فرقان، آيه 15: قُلْ أَذَلِکَ خَيْرٌ أَمْ جَنَّةُ الْخُلْدِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ کَانَتْ لَهُمْ جَزَاء وَمَصِيرًا؛ بگو آيا اين [عقوبت] بهتر استيا بهشت جاويدان که به پرهيزگاران وعده داده شده است که پاداش و سرانجام آنان است .
سوره هود، آيه 108: وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُواْ فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاء رَبُّکَ عَطَاء غَيْرَ مَجْذُوذٍ؛ و اما کسانى که نيکبختشدهاند تا آسمانها و زمين برجاست در بهشت جاودانند مگر آنچه پروردگارت بخواهد [که اين] بخششى است که بريدنى نيست.
* شرح فرازهاي دعا
آيت‌الله مجتهدي تهراني در شرح «اَللّهُمَّ وَفِّقْنى فيهِ لِمُوافَقَةِ الاْبْرارِ» مي‌گويد: خدايا کاري کن که من با افراد خوب موافقت کنم. مثلاً اگر در جايي رأي‌گيري است. اگر شخصي خوب است با او موافقت کنم و اگر بد است، به او رأي ندهم و در انتخابات رياست جمهوري و مجلس به افراد خوب رأي بدهم. در رأي‌گيري نگاه کنيم ببينيم چه کسي آدم خوبي است و خدمت خدا مي‌کند به او رأي دهم، نه به آنهايي که به ما قول پست و مقام داده‌اند.
وي در ادامه به فراز بعدي دعا اشاره مي‌کند و مي‌گويد: «وَجَنِّبْنى فيهِ مُرافَقَةَ الاْشْرارِ» خدايا کاري کن من با بدها رفيق نشوم. جوان با الوات ـ حتي اگر پسر عمويش باشد ـ رفاقت نکند. حال چون «رحم» است، سلام و احوالپرسي کند؛ اما رفاقت نکند. نمي‌شود قطع «رحم» کرد اما از متدينين رفيق انتخاب کنيد.
اين عالم رباني در ادامه با اشاره به يک حديث اظهار مي‌کند: حواريون به حضرت مسيح گفتند که ما به چه کساني رفاقت کنيم و حضرت مسيح فرمود: با 3 نفر. اول کسي که نگاه به او تو را به ياد خدا بيندازد. دوم کسي که حرف مي‌زند علم شما را زياد مي‌کند. سوم کسي که با عملش رغبت شما به آخرت را زياد کنيد.
وي ادامه داد: هر کسي انسان را ياد خدا نمي‌اندازد و حتي هر عالمي هم ياد خدا را زنده نمي‌کند. از امام صادق (ع) سؤال کردند که آيا اينکه نگاه کردن به عالم عبادت است، صحت دارد؟ و امام در پاسخ فرمودند که کليت ندارد. نگاه کردن به صورت عالمي عبادت است که تو را به ياد خدا بيندازد.
آيت‌الله مجتهدي تهراني تصريح مي‌کند: حديث داريم که پيش هر عالمي ننشينيد مگر اينکه شما را از چند چيز به چند چيز دعوت کند؛ از شک به يقين، از رياکاري به اخلاص، از رغبت به دنيا به زهد در دنيا.
وي تأکيد مي‌کند: با کسي نشست و برخاست کنيد که داراي علم باشد و در مباحثه‌ها چيزي به شما بياموزد و با کسي مجالست و مباحثت کنيد که داراي علم باشد و در مباحثه‌ها چيزي به شما بياموزد و مجالست و مباحثت با کسي که سواد ندارد بي‌فايده است. با کسي که علم مي‌داند ولو اگر عمامه ندارد گفت‌وگو و رفاقت کنيد.
اين استاد بزرگ اخلاق ادامه مي‌دهد: رفاقت با کسي که اهل عبادت و مستجاب است را سفارش مي‌کنم. کسي که اهل نماز شب، زيارت، دعا و انجام مستحبات است.
آيت‌الله مجتهدي تهراني در ادامه در شرح «وَآوِنى فيهِ بِرَحْمَتِکَ اِلى دارِ الْقَرارِ بِاِلهِيَّتِکَ» بيان مي‌کند: خدايا به رحمت خودت من را در بهشت جاي بده. به خدايي خودت. از خدا مي‌خواهيم که به حق خدايي خودش، ما را در بهشت جاي بده.
