به گزارش مشرق، محمد رضا زائری طی یادداشتی در روزنامه خراسان به موضوع بالا رفتن سن ازدواج در جوانان پرداخت و نوشت: یکي از مهمترين مسائلي که جرأت و جسارت مي خواهد وبراي حل آن بايد آبرو گذاشت و به ميدان آمد مشکل جدي ازدواج جوانان است. موضوع ازدواج و رابطه زناشويي و تأمين اين نياز طبيعي بشري يکي از مهمترين مسائلي است که هم پايه خيلي از رشدهاي ديني و معنوي است و هم ريشه بسياري از مشکلات اجتماعي. متأسفانه توجه به اين موضوع به خاطر حساسيت و خصوصيت طبيعي اش با حيا و شرم عرفي ما محدود شده و معمولا ترجيح مي دهيم به آن نپردازيم.
 همه مي دانيم که حساس ترين و جدي ترين مسئله اجتماعي نسل جوان است ، همه مي دانيم نياز طبيعي و عادي است که آن را خدا مثل نياز فيزيولوژيک بدن به آب و غذا در وجود هر انساني قرار داده است ، همه مي دانيم بيشترين سوء استفاده دشمن براي انحراف جوانان از همين ويژگي است ، همه مي دانيم که موضوع براي شخص و خانواده و جامعه از نان شب واجب تر است اما با اين همه ترجيح مي دهيم با سکوت و تجاهل از کنارش عبور کنيم و به آن نپردازيم.

چرا؟ چون هر کس به موضوع مسائل جنسي جوانان بپردازد بدنام مي شود و پشت سرش حرف مي زنند و خواهند گفت خودش مشکل دارد و دنبال چيزي است! لذا ترجيح مي دهيم به آبروي خودمان بچسبيم و کلاه يا عمامه خودمان را نگهداريم و از اين موضوع حرفي نزنيم. بايد صادقانه درک و اعتراف کنيم که اين موضوع امروز واقعا به يک «بحران جنسي» در جامعه تبديل شده و تهديد کننده امنيت رواني همه ما و فرزندان ماست. مسئله ازدواج و بحران جنسي تعارف ندارد و به همين خاطر خدا که از ما بهتر مي فهميده در تعاليم ديني و آموزش هاي مذهبي اين قدر به آن پرداخته و بر ضرورت توجه به آن تأکيد کرده است.

اين که گفته اند در هنگام نماز به عنوان اوج رابطه عبادي انسان با خدا ابتدا به دستشويي برويم و سپس وضو بگيريم و مکروه است حابس البول نماز بخواند به همين خاطر است چون آرامش طبيعي و لازم براي يک مناجات و ارتباط معنوي را ندارد. به همين ترتيب جواني که به سن ازدواج رسيده و از جهت جسمي و رواني نياز طبيعي به ازدواج دارد معمولا بدون تامين اين نياز نمي تواند دينداري طبيعي داشته باشد. اين يعني با فشار جنسي آرامش دينداري ممکن نيست و همان خدايي که اين فشار را روي جسم و روان اين جوان گذاشته خودش راه هاي مشروع براي تخليه اين فشار را تشريع کرده است.
واقعيت اين است که در بسياري از موارد جوان اين فشار را تحمل مي کند ولي راهي براي آسايش ندارد پس چه بسا احساس کند خدا او را درک نمي کند که از يک طرف چنين فشاري بر او تحميل کرده و از طرف ديگر به او مي گويد تکان نخور ، نامحرم را نبين ، دست از پا خطا نکن و... آن وقت چگونه توقع داريم اين جوان نسبت به خداي خود حسن ظن و رضا و تعلق معنوي داشته باشد و او را عاشقانه اطاعت کند و بپرستد؟

براين اساس شايد بتوان گفت همين مبنا که "من تزوج فقد احرز نصف دينه " يعني اگر در سياست گذاري فرهنگي و اجتماعي مسئله ازدواج درست شد ميزان دينداري اجتماع هم تا ٥٠درصد اصلاح مي شود. اما متأسفانه ما بدون توجه به اين راهبرد کلان اجتماعي و فرهنگي چشم خودرا به روي اين واقعيت مهم بسته ايم و به جاي حل اساسي اين مشکل تلاش مي کنيم با سخنراني و کتاب و مجله و مسجد دين داري را ترويج کنيم ، غافل از اينکه همان تعاليم ديني به ما گفته اند اگر اين مشکل حل شود نصف راه را طي کرده ايم.
بدين ترتيب ما از ترس آبرويمان و به خاطر برخي حجب و حياهاي خودساخته و خجالت ها و شرم هاي عرفي بي رابطه با دين در اين موضوع سکوت مي کنيم و مي ترسيم از راه هاي توسعه امکان ازدواج دائم و تسهيل ازدواج موقت حرف بزنيم و در همان حال ابعاد اين مشکل دارد طوري توسعه پيدا مي کند که معلوم نيست تا چند سال ديگر اساسا بتوان براي آن کاري کرد يا نه؟