به گزارش مشرق به نقل از ايسنا، وي در سنين نوجواني در کنار پدرش مالک اشتر نخعي در جنگ صفين، با دشمنان اميرمؤمنان علي بن ابي طالب(ع) نبرد مي‌کرد.
ابراهيم، در قيام مختار بن ابي عبيده ثقفي، موقعيت مهمي بر عهده داشت و نام‌آورترين مرد اين قيام، پس از مختار بود و از سوي مختار در شمال عراق، با سپاهيان شام به جنگ بزرگي پرداخت و پيروزي‌هاي فراواني به دست آورد و عبيدالله بن زياد را در آن نبرد به هلاکت رسانيد و انتقام خون شهداي کربلا را از سپاهيان شام گرفت.
وي پس از قتل مختار بن ابي عبيده ثقفي به دست سپاهيان عبدالله بن زبير، از دو جناح متخاصم باقيمانده، يعني سپاه شام به فرماندهي عبدالملک بن مروان و سپاه حجاز و عراق به فرماندهي عبدالله بن زبير، دعوت به همکاري شد.
ولي او ترجيح داد که به سپاه عبدالله بن زبير بپيوندد، تا هدف‌هاي خويش را در ريشه کن کردن شجره خبيثه بني اميه، جامه عمل بپوشاند.
پس از پيوستن ابراهيم بن مالک اشتر به مصعب، برادر عبدالله بن زبير در عراق، شاميان به وحشت افتاده و براي جنگ با آنان به سوي عراق هجوم آوردند.
سرانجام دو سپاه در غرب عراق و در ناحيه مِسکن، در کنار نهر دُجيل، در نزديکي سامرا، به هم رسيده و به نبرد خونين پرداختند.
در اين جنگ خونين، سپاهيان شام به فرماندهي عبدالملک بن مروان پيروز شده و سپاهيان عراق را به هزيمت و شکست بزرگ واداشتند و در نتيجه تعدادي از سپاهيان عراقي، از جمله ابراهيم بن مالک اشتر نخعي، مصعب بن زبير (فرمانده سپاه و عامل عبدالله بن زبير در عراق)، عيسي فرزند مصعب بن زبير و مسلم بن عمرو باهلي کشته شدند و عبدالملک بن مروان، خون ريزي بزرگي به راه انداخت و پس از آن، کوفه و ساير شهرهاي عراق را به تصرف خويش درآورد.
قتل ابراهيم بن مالک اشتر، مصعب بن زبير و ساير فرماندهان عراقي، در پانزدهم و به روايتي در سيزدهم جمادي الاولي، سال 72 و به روايتي سال 71 هجري قمري واقع گرديد.
