به گزارش مشرق، «آلی رودریگز آراکه» سفیر ونزوئلا در کوبا با انتشار یادداشتی در خبرگزاری «ای‌وی‌ان» به شرایط فعلی ونزوئلا و اقدامات مداخله‌جویانه آمریکا در این کشور پرداخته است.
متن کامل این یادداشت در زیر آمده است.
«باراک اوباما» رئیس جمهور بزرگترین قدرت نظامی تاریخ بشریت مرحله جدیدی از اقدامات دخالت‌آمیز در ونزوئلا را آغاز کرده و در مقابل این کشور را تهدیدی غیرمعمول برای امنیت، سیاست خارجی و مردم خود تلقی کرده است.
در این راستا سخنگویان امپریالیستی با جسارت تمام مهاجم را به عنوان قربانی تلقی می‌کنند، در واقع حقیقت این امر چیست؟
مردم ونزوئلا، مردمی صلح‌طلب هستند. تنها تجربه مردم و نیروهای مسلح این کشور برای خروج از کشور و مبارزه به قرن نوزدهم و همکاری‌شان با ملت کلمبیا، پرو، بولیوی و اکوادور برمی‌گردد که به رهبری «سیمون بولیوار» سعی در بیرون راندن اسپانیایی‌ها و یافتن استقلال داشتند، آن‌ها می‌خواستند از امپراطوری استعماری اسپانیایی خارج شوند.
از آن موقع تاکنون هرگز سربازهای ونزوئلایی از مرزهای کشور خارج نشدند مگر در صورتی که برای انجام رژه به مناسبت سالگرد برخی جنگ‌ها این اقدام را انجام داده‌اند.
پس اینجا این سؤالات به وجود می‌آید که این شکایت آقای «اوباما» از کجا و از چه داستانی برخواسته است؟ آیا این واقعیت دارد که کشوری مانند ونزوئلا برای یک ابرقدرت نظامی همانند آمریکا تهدید محسوب شود؟
دولت یانکی‌ها از زمان به قدرت رسیدن «هوگو چاوز» در سال 1998 با ایجاد کمپینی تبلیغاتی سعی می‌کرد چهره وی را برای مردم ونزوئلا تخریب کرده و اذهان عمومی را نسبت به او به عنوان مردی شورشی و وطن‌پرست بد کند.
با تصویب شدن «چاوز» به عنوان رئیس جمهور، این کمپین فعالیت‌های خود را تشدید کرد نه فقط در حوزه تبلیغات بلکه تلاش می‌کرد تا دولت وی را سرنگون کند.
آن‌ها کودتا و اقدامات ضددولتی در ونزوئلا را سازمان داده و از آن‌ها حمایت مالی می‌کردند ولی تاکنون تمامی اقداماتشان به کمک نیروهای وطن‌پرست و بسیج مردمی با شکست روبه‌رو شده است.
با این وجود آن‌ها به حمایت‌های خود برای ایجاد توطئه و ناآرامی و آشوب در کشور و همچنین شکست دولت بولیواری چه در زمان «چاوز» و چه در دوران «نیکلاس مادورو» رئیس جمهور فعلی ونزوئلا ادامه داده و به اقدامات خود پایان نمی‌دهند.
آن‌ها تاکنون شکست خورده و از این پس نیز شکست می‌خورند ولی اصلاح نمی‌شوند.
امروز وقتی ما از منافع آمریکا صحبت می‌کنیم باید به بزرگترین ذخایر نفتی دنیا و موقعیت سیاسی و جغرافیایی ونزوئلا مراجعه کنیم.
یکی از مسائل نگران کننده برای آمریکایی‌ها مواجهه با دولتی وطن‌پرست و سوسیالیست مانند ونزوئلا است، «چاوز» و «مادورو» انرژی و نفت را به عنوان یک سیاست ملی تلقی می‌کنند و زمانی که عضو اوپک شده و وارد صحنه بین‌المللی شدند تمام تصورات سودجویان را نقش برآب کرده و نابود ساختند.
در ادامه این موضوع، افراد وطن‌پرستی چون «چاوز» و «مادورو» درآمد حاصل از این حوزه و کل کشور را با هدف بهتر شدن و رفاه بیشتر مردم ونزوئلا به مصرف رسانده و از هزینه کردن آن برای منافع شخصی و بخش‌های خصوصی خودداری کردند و با وجود شرایط مادی موجود و سیاست‌های به کار گرفته شده نه با پول بلکه به کمک یکپارچگی و اتحاد بولیواری موفق به ساختن کشور و تقویت آن شدند.
در این زمان پس از تقویت حوزه ملی «چاوز» شروع به آبیاری دانه‌های اتحاد در کل منطقه آمریکای لاتین که از زمان «سیمون بولیوار» به خواب رفته بودند، کرد و این‌گونه ارگان‌هایی همچون آلبا، پتروکاریبه، اوناسور و سلاک به وجود آمدند.
بدین ترتیب شیوه جدیدی از زندگی زیر سایه رهبری بولیوار پدید آمد و منطقه و ملتی جدید شکل گرفت نه فقط برای اینکه موجود باشد بلکه با مردمی آگاه و به کارگیری سعی و تلاش برای افزایش اتحاد و تبدیل شدن به قدرتی یکپارچه.
این مسئله آن چیزی است که «اوباما» آن را تهدید غیرمعمول برای امنیت کشورش خطاب می‌کند، به گفته آمریکا ما باید به قدری ضعیف و مطیع باشیم که تنها قادر به برطرف کردن مشکلات روزمره‌مان باشیم؟ آیا به عقیده آن‌ها ما باید انقلاب بولیواری را رها کرده و مردمی بی اصالت و شرافت باشیم و امپراطوری را به رسمیت بشناسیم؟
