اى حسين، اي كه ز داغت در و ديوار گريست
هر دل زنده و هر ديده بيدار گريست
انبياء را همه دل سوخت به مظلومى تو
اولياء را همگى ديده و دل زار گريست
در دل نوح غم تشنگيت طوفان كرد
كه به طوفان زد و چون موج گرانبار گريست
گفت چون واقعه كرببلا را جبريل
فاطمه ناله زد و احمد مختار گريست
ديد در خواب ترا چون بدل لُجّه خون
با دلى غرقه بخون حيدر كرار گريست
بود ذكر عطشت پيشتر از خلقت آب
اي كه ابر از غم تو بر سر كُهسار گريست
پيش دريا چو نظر كرد به حالت عباس
خون دل در عوض اشك علمدار گريست
گرچه از تاب تب و سوز عطش اشك نداشت
از غم بي‌كسيت نرگس بيمار گريست
بر زمين ماند تنت ثابت و سيار سرت
هم به سر هم به تنت ثابت و سيار گريست
از همه بيش «مؤيّد!» دل زينب مى سوخت
كه چو شمعى كه بگريد به شب تار گريست
