به گزارش مشرق به نقل از خبر، تنها استفاده‌اي که اغلب ما از پوست موز سراغ داريم به فيلم‌هاي کمدي و زمين‌خوردن بازيگران مربوط مي‌شود؛ اما محققان نشان داده‌اند، پوست اين ميوه درون آب به تصفيه‌کننده‌اي تبديل مي‌شود که از تمامي تصفيه‌کننده‌هاي شيميايي شناخته شده، به مراتب مؤثرتر و کم‌خطرتر است.
فلزاتي مانند سرب و مس مي‌توانند از طريق زهکشي زمين‌هاي زراعي يا پساب‌هاي صنعتي به خاک و منابع آب شرب وارد شده و سلامتي انسان و ديگر جانداران را به خطر بيندازند. به عنوان مثال اثر مخرب سرب بر مغز و سيستم عصبي تأييد شده است.
در حال حاضر براي تصفيه آب و حذف فلزات سنگين از آن از موادي مانند اکسيدسيليسيوم، سلولز و يا اکسيدآلومينيوم استفاده مي‌شود. اين شيوه جذب فلزات سنگين از آب پرهزينه است و عوارض جانبي بالقوه‌اي دارد که از حضور اسيدهاي متعدد در گروه‌هايي مانند کربوکسيليک و فنليک که براي انجام اين فرايند لازم هستند، ناشي مي‌شود.
گوستاو کاسترو، محقق مؤسسه علوم زيستي Botucatu در برزيل و يکي از اعضاي اين تحقيق مي‌گويد: «به نظر مي‌رسد استفاده از پوست موز، راه حل مؤثر و بي‌خطري باشد».
به گزارش نشنال جئوگرافي، او و همکارانش براي انجام اين مطالعه پوست موز را خشک و خرد کرده‌اند و آنرا درون محفظه‌هايي از آب با تراکم بالاي فلزات سنگين ريخته‌اند. روش ديگري نيز به‌کارگرفته‌شده که تهيه فيلتر از اين پوست‌هاي خشک شده و عبور جريان آب از ميان آن بوده است.
جالبست بدانيد هر دو روش موفقيت‌آميز بوده‌اند و پوست موز توانسته بهتر از تصفيه‌کننده‌هاي شيميايي فلزات سنگين را از آب جدا کند و در خود نگهدارد.
پژوهش‌هاي پيشين نيز اثر مثبت استفاده از بقاياي گياهي را در تصفيه آب نشان مي‌دهند، در اين پژوهش‌ها ترکيبات گياهي ديگري مانند تفاله سيب و نيشکر، فيبر نارگيل و پوسته بادام‌زميني مورد استفاده قرار گرفته که هر يک به خوبي مي توانسته‌اند آب را از سموم متعددي پاکسازي کنند.
کاسترو استفاده از پوست موز در خانه‌ها براي تصفيه آب را توصيه نمي‌کند. او مي‌گويد، مقدار فلزات سنگين موجود در آب شرب اغلب ناچيز است و يک فرد عادي به ابزارهاي مورد نياز براي تخمين ميزان کاهش آن توسط پوست موز دسترسي ندارد. پيشنهاد او و همکارانش تهيه فيلترهاي صنعتي از اين ماده براي حذف مقادير بالاي فلزات سنگين موجود در پساب‌هاي صنعتي است.
