به گزارش مشرق، هنرنيوز نوشت: در طول سال‌هاي گذشته سينماي ايران با کمک بودجه‌هاي دولتي سرپا بوده و عده خاصي از اين بودجه‌ها بهره لازم را برده‌اند؛ با توجه به اينکه يکي از شعارهاي آقاي احمدي نژاد عدالت طلبي بوده، احساس کردم که ما بايد بخشي از عدالت را عملي کنيم؛ بنابر اين افرادي که تا کنون از اين امکانات بهره‌مند بوده‌اند احساس نگراني کردند و منافع خود را در خطر ديدند، اين شد که مخالفت خود را با هر اقدام معاونت سينمايي شروع کردند. اين گونه افراد احساس کردند که يک نفر قصد دارد براي اولين بار قدم‌هايي در راستاي عدالت بردارد.
وي ادامه داد: چون بخش خصوصي در سينما سرمايه‌گذاري مي‌کند پس بديهي است که که ساز و کارها را به سمتي ببرد که بتواند سرمايه خود را برگشت دهد. بنابر اين مشخص است که منظور من از صاحبان زر و زور اين بخش نبوده . روي صحبت من با کساني است که از اين امکانات استفاده کرده‌اند.

هماهنگي کامل در تيم فعلي معاونت
معاونت سينمايي در پاسخ به اين پرسش که نامه اخيرش به اداره ارزشيابي (آقاي سجادپور) با ادبياتي متفاوت بوده و خبر از نوعي دلخوري داشته گفت: يکي از اشکالات معاونت‌هاي سينمايي اين است که معمولا با هم هماهنگ نبودند؛ اما خوشبختانه در اين معاونت هماهنگي کامل وجود دارد و هيچ‌گونه اختلاف نظري بين من و آقاي سجادپور وجود ندارد.

مرجع تصميم‌گيري در سينماي کشور
معاونت سينمايي در پاسخ به سوالي مبني بر اينکه نظر شمقدري و تيم همراه مرجع تصميم‌گيري در سينماي کشور از نظر دولت و وزير ارشاد هستند با بيان مقدمه‌اي گفت: در دولت‌هاي پيشين سينما، مسئله درجه 2، 3 و يا حتي درجه 4 تلقي مي‌شده است. ما تلاش‌هاي زيادي انجام داديم که سينما در درجه اول اهميت قرار گيرد البته نه فقط براي دولت بلکه در تمام آحاد اجتماعي؛ اما بايد در نظر داشت که براي خروج سينما از مشکلات، مشارکت همه جانبه نياز است که در اين رابطه بايد به يک تعريف ملي از سينما برسيم. از جمله مشکلات من در اين راستا حضور در مجامع مختلف دولتي بوده که مباحث، چالش‌ها و انتظار‌هايي که در سينما بايد وجود داشته باشد را تشريح کنم. خوشبختانه مجموعه دولت اين تلاش من را پاسخ مثبت داده است.
وي ادامه داد: بايد ذکر کنم که يک نگاه حرفه‌اي در سينما بايد وجود داشته باشد چون يک حوزه تخصصي است، اينکه افراد نظر دهند يا نقد کنند خيلي خوب است؛ اما به هر حال نبايد انتظار داشته باشند که نظرشان به‌طور حتم اجرا شود و من بارها اعلام کرده‌ام که تصميم‌گيري در حوزه سينما بايد بر عهده يک نفر باشد که آن يک نفر هم بايد با بقيه ارکان نظام هماهنگ باشد. مسئوليت اتفاقاتي که در سينما مي افتد با من است البته من با آقاي حسيني وزير ارشاد اتفاق نظر داريم و ايشان بسياري از مباحثي که ما به دنبال آن هستيم در هيئت دولت مطرح مي کنند.

انتقادات باعث عقب نشيني من نمي‌شود
معاون سينمايي در پاسخ به پرسش‌هاي فريدون جيراني مبني بر تصميم‌گيري‌هاي معاونت سينمايي درباره اکران برخي فيلم‌ها و عدم اکران برخي و اينکه به فيلمي پروانه نمايش مي‌دهيد و بعد مي‌گوييد نداده‌ايم گفت: اولا بايد بگويم که فيلم «سنتوري» را قبلاً پروانه نمايش داده بودند اما جلوي اکرانش گرفته شده بود. به هر حال بايد در نظر داشت که ظرفيت اکران محدود است و اگر بعضي از فيلم‌ها به نمايش عمومي نمي‌رود، به همين دليل است. به طور مثال فيلم «سنتوري» در دوره ما به اين دليل نمايش داده نشد که از قبل ديده شده بود؛ در حالي که فيلم‌هاي تازه‌تري براي اکران آماده است و اولويت با فيلم‌هاي جديدتر است. بايد در نظر داشت، هميشه حرف‌هايي که توسط عوامل يک فيلم در رسانه مطرح مي‌شود مطابق با نظر معاونت سينمايي نيست.
وي در مورد رفع توقيف فيلم‌ها تذکر داد: اين حرف که من بعضي فيلم‌هاي توقيفي را آزاد کردم چندان درست نيست، چون اين يک واکنش منفي ايجاد مي‌کند. بهتر است بگوييم در قبل گروهي تشخيص داده‌اند که فيلم خاصي نبايد نمايش داده شود حالا يک گروه ديگر مشکلي در پخش اين فيلم‌ها نديده‌اند. متأسفانه مديريت‌هاي فرهنگي دچار يک نوع احتياط کاري افراط گرايانه هستند و اين احتياط کاري مانع از شناسايي نياز واقعي فرهنگ مي شود.
وي ادامه داد: اجازه نقد به همه داده شده و به طور حتم در کار هر کسي خطا و اشتباه وجود دارد. باعث خوشحالي است که خطاها به ما گوشزد شود اما انتظار بر اين است که اين انتقادات را مستقيم با خو‌مان در ميان بگذارند، در اين صورت اگر توضيحي بود مي شنوند و اگر انتقاد درستي بود در نظر گرفته خواهد شد؛ نه اينکه قبل از مطرح‌کردن بحث با ما آن را در رسانه‌هاي عمومي، آن هم به صورت اغراق آميز بيان کنند.

سياه نمايي در فيلم‌ها
متأسفانه بعضي از ما وقتي شروع به قلم زدن و نوشتن مي‌کنيم از انصاف دور مي‌شويم، از جمله مشکلات جامعه ما اين است که برخي از افراد فکر مي‌کنند مي‌تواند هر برداشتي را در فضاي عام مطرح کنند. در سال اخير 63 پروانه صادر شده که ثلث آنها در ژانر اجتماعي بوده است. بحث سياه‌نمايي در فيلم‌ها را هم که مطرح شد براي خارج از کشور بوده است. در داخل کشور هر کسي از اوضاع داخل با خبر است؛ اگر در فيلمي اغراق وجود داشته باشد مخاطب خود مي‌تواند در اين باره تصميم‌گيري کند چون در ايران زندگي مي‌کند؛ اما در رابطه با مخاطب خارجي لازم است تصويري واقعي نشان داده شود زيرا تمام رسانه‌هاي تبليغاتي عليه ايران هستند و تصميم دارند از ايران يک چهره خشن، ضد انساني و سياه به نمايش بگذارند. مخاطبان خارج از کشور هم با ايران آشنايي ندارند و وقتي فيلم ايراني با بياني اغراق‌آميز از نابسامانيهاي داخلي در خارج از کشور نمايش داده مي‌شود مهر تأييدي بر تبليغات سوء عليه ايران خواهد بود. اما همين کشورها حاضر نيستند حتي يک فيلم که پيشرفت و ترقي ايران را به نمايش گذاشته باشد نشان دهند، بنابر اين محدوديتي براي نگاه فيلم سازاني که براي داخل کشور فيلم اجتماعي مي‌سازند وجود ندارند مگر خطوط قرمزي که قبلاً تعريف شده که يکي از اين خطوط امنيت و منافع ملي است و تعريف آن اين است که وقتي دشمن قصد دارد ايران را به عنوان يک رژيم ضد انساني و يک جامعه عقب مانده بيان کند ديگر نبايد فيلمي ساخت که مهر تأييدي بر اين تعابير باشد. پس اين نوع فيلم ضد منافع ملي است. البته سينماي اجتماعي يک سينماي انتقادي است اما بايد جهت گيري فيلم به گونه‌اي باشد که اين انتقاد را به کل جامعه تعميم ندهد. از جمله راهکارهايي که مي توان براي بيان اينگونه انتقادات پيشنهاد کرد ايجاد قهرمان در فيلم است که در سينماي ايران قهرمان وجود ندارد چون به سينماگران ما القا کرده‌اند که عدم وجود قهرمان در فيلم، هنر است و بهتر است همه چيز به صورت عادي وجود داشته باشد در حالي که در زندگي عادي ما قهرمانان زيادي وجود دارد که يک نمونه آن شهدا هستند.