به گزارش مشرق، چندی پیش اسامی رشته‌های اعزامی به بازی‌های آسیایی اینچئون اعلام شد، اما نامی از رشته شیرجه در آن بین به چشم نخورد؛ مسئولان شیرجه ایران که برنامه‌ریزی‌‌های دقیقی تا زمان بازی‌های آسیایی انجام داده بودند با شنیدن این خبر شوکه شدند. شیرجه‌روهای ایران برای کسب آمادگی لازم حتی به اتریش هم اعزام شدند، اما مسئولان ورزش ایران صلاح ندیدند که این رشته به بازی‌های آسیایی اعزام شود.
امید حدیقی، رئیس کمیته فنی شیرجه در این رابطه مصاحبه ای انجام داده که متن مصاحبه وی را در زیر می‌خوانید:
* تیم شیرجه برای اعزام به بازی‌های آسیایی انتخاب نشد؛ فکر می‌کنم خیلی ناراحت هستید، اما به واقع چه اتفاقی افتاد که نام شیرجه بین رشته‌های اعزامی قرار نگرفت؟
بسیار زحمت کشیدیم و برنامه‌ریزی کردیم، اما اینکه نگاه مسئولان به برخی از رشته‌ها اینگونه باشد منطقی نیست. اگر بحث مالی مطرح است باید بگویم چرا تنها دو باشگاه فوتبالی در لیگ ایران روی هم 200 میلیارد بدهی دارند، اما وزارت ورزش برای آنها هیأت مدیره تعیین کرد و خادم را آوردند تا کارشان را پیگیری کند؟ از طرفی برای آنها اسپانسر پیدا می‌کنند تا بتوانند بدهی‌های خود را صاف کنند. یک کاروان 500 نفره از 52 فدراسیون که کل هزینه اعزام آنها بیش از 4 میلیارد نمی‌شود با مشکلات متفاوتی روبروست و این مبلغ در مقابل 200 میلیارد اصلاً هزینه‌ای نیست. خیلی از فدراسیون‌ها در بازی‌های آسیایی جایگاهی ندارند و خودشان هم اعتراضی نمی‌کنند، اما اگر بحث هزینه است قطعاً یک اسپانسر پیدا می‌شود که با 4 میلیارد 52 فدراسیون را پوشش بدهد.
* با تمام این توصیفات شیرجه به اینچئون نخواهد رفت؛ مقصر این موضوع کیست و مهمترین علتش چه چیزی اعلام شده است؟
آقایان به این فکر می‌کنند که بعد از بازی‌های آسیایی باید پاسخگوی مجلس باشند. ما هم زیر آسمان همین کشور زندگی می‌کنیم؛ مگر می‌شود نماینده‌های مجلس ندانند که ورزش ایران در 4 سال گذشته دچار بحران بوده است؟ شاید شیرجه نتواند عنوان قبلی را تکرار کند، اما این دلیل نمی‌شود زحمات را نادیده بگیرند. اگر قرار بود شیرجه به بازی‌های آسیایی اعزام نشود، چرا ما را به اتریش فرستادند تا اردوی تدارکاتی برگزار کنیم؟ می‌شد همان هزینه را در جاهای دیگر خرج کرد و استخرها را تجهیز کرد.
* مسئولان خیلی راحت در رسانه‌ها اعلام می‌کنند که عدم اعزام برخی رشته‌ها به بازی‌های آسیایی "آخر دنیا" نیست...
بله درست می‌گویند؛ آخر دنیا نیست، اما آخر یک قهرمان است. ورزشکار من 25 - 26 سالش بوده و اوج زمان بهره‌برداری از وی است و تا بازی‌های بعدی حدود 30 سالش می‌شود؛ کدام ورزشکار 30 ساله را می‌شناسید که نتایج فوق‌العاده‌ای کسب کرده باشد؟ مسئولان به چه قیمتی یک نسل را از بین می‌برند؟ کشور هند بالای 600 نفر را به بازی‌های آسیایی اعزام می‌کند و شاید به زحمت 5 مدال کسب کند. آیا تا به حال فکر کرده‌ایم که فلسفه حضور تیم‌هایی که در مسابقات آخر می‌شوند چیست؟ چرا هم باید درگیر مسائل مالی باشیم و هم مسائل مدیریتی؟ آیا فکر کرده‌ایم که در این بین تنها ورزشکار ضربه می‌خورد؟
* مهمترین ضربه را هم در این بین ورزشکار می‌خورد.
دقیقا همین‌طور است؛ وقتی این خبر را به شیرجه‌روها اعلام کردم نمی‌دانید چه اتفاقی افتاد. یکی از شناگران رفت گوشه استخر و حوله‌اش را روی صورتش گرفت و گریه کرد. دیگری به دیوار استخر تکیه داد و گریه کرد. آن دیگری هم در چشمان من نگاه کرد و اشک در چشمانش جمع شد و برای اینکه من گریه‌اش را نبینم از دایو به داخل استخر پرید و به زیر آب رفت. آیا این انصاف است؟اگر یک پدر و ما در بخواهند فرزند خود را به رشته شیرجه بیاورند من به عنوان یک مسئول چه آینده‌ای را باید برای وی متصور شوم و چه برنامه‌ای به پدر و مادر وی بدهم؟ من به چه انگیزه‌‌ای خانواده‌ها را مجاب کنم که به سمت شیرجه بیایند؟
* کلاً سه ورزشکار برای حضور در بازی‌های آسیایی داشتید و مسئولان با اعزام آنها مخالفت کردند؟
بله؛ متاسفانه لطمه بزرگی خوردیم. برای ایجاد انگیزه مجدد واقعا نمی‌دانیم چه کاری باید بکنیم. ابتدا باید خودمان انگیزه کافی را پیدا کنیم و سپس آن را به ورزشکار منتقل کنیم. دوستان می‌گویند دنیا به آخر نمی‌رسد، اما واقعاً برای رشته‌ای مانند شیرجه کار برای یک قهرمان تمام می‌شود. رشته شیرجه را به سختی زنده نگه داشتیم؛ اما به سمتی رفتیم که استارت نابودی این رشته زده شد. آیا هزینه‌ای که برای شام و ناهار ورزشکاران خرج شده بیت‌المال نبوده که حالا آقایان دم از بیت‌المال می‌زنند؟ آقایان از ترس پاسخگویی به مجلس ورزشکارم را اعزام نمی‌کنند و یک نسل را نابود می‌کنند. دوستان بروند فکر کنند و جوابگو باشند. ورزشکار من در 4 سال گذشته 5 رئیس فدراسیون دیده است و این تقصیر ورزشکار نیست، بلکه مشکل ورزش مملکت من است. بخاطر یک صندلی که 4 سال دیگر یک نفر دیگر روی آن خواهد نشست دست به کارهای عجیب می‌زنند. آقایان یک ضربدر روی گذشته ما بزنند و ما هم راحت برویم دنبال زندگی‌مان.
* اگر اعزام می‌شدید، مدال می‌گرفتید؟
شیرجه‌روهای ایران قطعاً به جمع 12 ورزشکار برتر می‌رسد و با شرایطی که داریم می‌توانستیم مدال هم بگیریم. همانطور که در گذشته مدال‌های زیادی در بازی‌های آسیایی کسب کرده‌ایم. متاسفانه شیرجه مانند بچه سر راهی است؛ واقعاً دیگر خسته‌شده‌ام. کارم را تعطیل کرده‌ام و بدون توجه به بحث مالی در فدراسیون تلاش می‌کنم، اما دلم می‌شکند وقتی این تصمیم‌ها را می‌بینم.
* چه صحبتی با شیرجه‌روهای ایران دارید؟
خیلی حیف شد که اعزام نمی‌شویم. ابراز شرمندگی می‌کنم که تلاش‌مان موثر نبود و نتوانستیم تیم را اعزام کنیم. اگر مسئولان فدراسیون این نیت را داشت قطعاً تیم را به اتریش هم اعزام نمی‌کرد؛ پس فدراسیون کم کاری نکرد. با توجه به اینکه تعدادمان هم کم بود انتظار داشتیم اعزام شویم که نشد.
امید حدیقی، رئیس کمیته فنی شیرجه در این رابطه مصاحبه ای انجام داده که متن مصاحبه وی را در زیر می‌خوانید:
* تیم شیرجه برای اعزام به بازی‌های آسیایی انتخاب نشد؛ فکر می‌کنم خیلی ناراحت هستید، اما به واقع چه اتفاقی افتاد که نام شیرجه بین رشته‌های اعزامی قرار نگرفت؟
بسیار زحمت کشیدیم و برنامه‌ریزی کردیم، اما اینکه نگاه مسئولان به برخی از رشته‌ها اینگونه باشد منطقی نیست. اگر بحث مالی مطرح است باید بگویم چرا تنها دو باشگاه فوتبالی در لیگ ایران روی هم 200 میلیارد بدهی دارند، اما وزارت ورزش برای آنها هیأت مدیره تعیین کرد و خادم را آوردند تا کارشان را پیگیری کند؟ از طرفی برای آنها اسپانسر پیدا می‌کنند تا بتوانند بدهی‌های خود را صاف کنند. یک کاروان 500 نفره از 52 فدراسیون که کل هزینه اعزام آنها بیش از 4 میلیارد نمی‌شود با مشکلات متفاوتی روبروست و این مبلغ در مقابل 200 میلیارد اصلاً هزینه‌ای نیست. خیلی از فدراسیون‌ها در بازی‌های آسیایی جایگاهی ندارند و خودشان هم اعتراضی نمی‌کنند، اما اگر بحث هزینه است قطعاً یک اسپانسر پیدا می‌شود که با 4 میلیارد 52 فدراسیون را پوشش بدهد.
* با تمام این توصیفات شیرجه به اینچئون نخواهد رفت؛ مقصر این موضوع کیست و مهمترین علتش چه چیزی اعلام شده است؟
آقایان به این فکر می‌کنند که بعد از بازی‌های آسیایی باید پاسخگوی مجلس باشند. ما هم زیر آسمان همین کشور زندگی می‌کنیم؛ مگر می‌شود نماینده‌های مجلس ندانند که ورزش ایران در 4 سال گذشته دچار بحران بوده است؟ شاید شیرجه نتواند عنوان قبلی را تکرار کند، اما این دلیل نمی‌شود زحمات را نادیده بگیرند. اگر قرار بود شیرجه به بازی‌های آسیایی اعزام نشود، چرا ما را به اتریش فرستادند تا اردوی تدارکاتی برگزار کنیم؟ می‌شد همان هزینه را در جاهای دیگر خرج کرد و استخرها را تجهیز کرد.
* مسئولان خیلی راحت در رسانه‌ها اعلام می‌کنند که عدم اعزام برخی رشته‌ها به بازی‌های آسیایی "آخر دنیا" نیست...
بله درست می‌گویند؛ آخر دنیا نیست، اما آخر یک قهرمان است. ورزشکار من 25 - 26 سالش بوده و اوج زمان بهره‌برداری از وی است و تا بازی‌های بعدی حدود 30 سالش می‌شود؛ کدام ورزشکار 30 ساله را می‌شناسید که نتایج فوق‌العاده‌ای کسب کرده باشد؟ مسئولان به چه قیمتی یک نسل را از بین می‌برند؟ کشور هند بالای 600 نفر را به بازی‌های آسیایی اعزام می‌کند و شاید به زحمت 5 مدال کسب کند. آیا تا به حال فکر کرده‌ایم که فلسفه حضور تیم‌هایی که در مسابقات آخر می‌شوند چیست؟ چرا هم باید درگیر مسائل مالی باشیم و هم مسائل مدیریتی؟ آیا فکر کرده‌ایم که در این بین تنها ورزشکار ضربه می‌خورد؟
* مهمترین ضربه را هم در این بین ورزشکار می‌خورد.
دقیقا همین‌طور است؛ وقتی این خبر را به شیرجه‌روها اعلام کردم نمی‌دانید چه اتفاقی افتاد. یکی از شناگران رفت گوشه استخر و حوله‌اش را روی صورتش گرفت و گریه کرد. دیگری به دیوار استخر تکیه داد و گریه کرد. آن دیگری هم در چشمان من نگاه کرد و اشک در چشمانش جمع شد و برای اینکه من گریه‌اش را نبینم از دایو به داخل استخر پرید و به زیر آب رفت. آیا این انصاف است؟اگر یک پدر و ما در بخواهند فرزند خود را به رشته شیرجه بیاورند من به عنوان یک مسئول چه آینده‌ای را باید برای وی متصور شوم و چه برنامه‌ای به پدر و مادر وی بدهم؟ من به چه انگیزه‌‌ای خانواده‌ها را مجاب کنم که به سمت شیرجه بیایند؟
* کلاً سه ورزشکار برای حضور در بازی‌های آسیایی داشتید و مسئولان با اعزام آنها مخالفت کردند؟
بله؛ متاسفانه لطمه بزرگی خوردیم. برای ایجاد انگیزه مجدد واقعا نمی‌دانیم چه کاری باید بکنیم. ابتدا باید خودمان انگیزه کافی را پیدا کنیم و سپس آن را به ورزشکار منتقل کنیم. دوستان می‌گویند دنیا به آخر نمی‌رسد، اما واقعاً برای رشته‌ای مانند شیرجه کار برای یک قهرمان تمام می‌شود. رشته شیرجه را به سختی زنده نگه داشتیم؛ اما به سمتی رفتیم که استارت نابودی این رشته زده شد. آیا هزینه‌ای که برای شام و ناهار ورزشکاران خرج شده بیت‌المال نبوده که حالا آقایان دم از بیت‌المال می‌زنند؟ آقایان از ترس پاسخگویی به مجلس ورزشکارم را اعزام نمی‌کنند و یک نسل را نابود می‌کنند. دوستان بروند فکر کنند و جوابگو باشند. ورزشکار من در 4 سال گذشته 5 رئیس فدراسیون دیده است و این تقصیر ورزشکار نیست، بلکه مشکل ورزش مملکت من است. بخاطر یک صندلی که 4 سال دیگر یک نفر دیگر روی آن خواهد نشست دست به کارهای عجیب می‌زنند. آقایان یک ضربدر روی گذشته ما بزنند و ما هم راحت برویم دنبال زندگی‌مان.
* اگر اعزام می‌شدید، مدال می‌گرفتید؟
شیرجه‌روهای ایران قطعاً به جمع 12 ورزشکار برتر می‌رسد و با شرایطی که داریم می‌توانستیم مدال هم بگیریم. همانطور که در گذشته مدال‌های زیادی در بازی‌های آسیایی کسب کرده‌ایم. متاسفانه شیرجه مانند بچه سر راهی است؛ واقعاً دیگر خسته‌شده‌ام. کارم را تعطیل کرده‌ام و بدون توجه به بحث مالی در فدراسیون تلاش می‌کنم، اما دلم می‌شکند وقتی این تصمیم‌ها را می‌بینم.
* چه صحبتی با شیرجه‌روهای ایران دارید؟
خیلی حیف شد که اعزام نمی‌شویم. ابراز شرمندگی می‌کنم که تلاش‌مان موثر نبود و نتوانستیم تیم را اعزام کنیم. اگر مسئولان فدراسیون این نیت را داشت قطعاً تیم را به اتریش هم اعزام نمی‌کرد؛ پس فدراسیون کم کاری نکرد. با توجه به اینکه تعدادمان هم کم بود انتظار داشتیم اعزام شویم که نشد.
