گروه جهاد و مقاومت مشرق - زمانی که بیابان‌های تفتیده جنوب و دره‌های عمیق غرب ایران در گیر و دار خلق کم نظیرترین حماسه‌های دلاورمردان عاشق دین و میهن اسلامی، پیکر پاک این عزیزان را در خود پنهان می‌کرد شاید به فکر کمتر انسانی می‌رسید که خداوند دانا در این کار، حکمت بزرگی را قرار داده است. حکمتی که نیاز به گذشت زمان داشت تا اسرار نهفته آن با گذشت دو سه دهه از شروع و پایان یکی از حساس‌ترین و کم نظیرترین برهه تاریخ پر فرود و فراز این سرزمین کهن برای مردم مومن و دلاور آن و نیز سایر انسان‌های ساکن در نقاط دور و نزدیک کره زمین آشکار گردد.

چه سری داشت که پیکر جمع کثیری از شهیدان گرانقدر در عملیات‌های مختلف دوران دفاع مقدس و در جریان دفاع از دین مبین اسلام و تمامیت ارضی کشورمان مفقود و حتی پلاک‌های شناسایی این عزیزان نیز گم شوند و چشمان گریان مادران و خواهرانشان را در طول سالیان دراز در انتظار بازگشت دلبندانشان بگذارد؟

اکنون که سالها از پیروزی غرورآفرین ملت قهرمان و انقلابی ایران و سپاهیان اسلام در جنگی نابرابر که به سرکردگی نظام سلطه، زیاده‌خواه و ستمکار و با حمله مستقیم و همه جانبه نظامی ایادی آنان بر کشورمان تحمیل گردید می‌گذرد به درستی پاسخ این سوال را که چه حکمتی در مفقود شدن پیکر شهدای عزیزمان وجود داشت می‌یابیم.

تقدیر این بوده است که این شهدا به محض نوشیدن شربت شیرین شهادت جسم مطهرشان به شکل گمنام بماند و با پایان دوران دفاع مقدس برای حداقل چند سال هر از گاهی پیکر گرانقدر تعدادی از این عزیزان در مناطق عملیاتی بیابان‌ها و هورهای تفتیده جنوب و یا در دره‌ها و کوهستان‌های سخت گذر غرب کشورمان بر اثر جست‌وجوهای انجام شده کشف شوند و با انجام مراسم باشکوه تشییع و به خاکسپاری، عطر معنویشان در فضای شهرها و روستاهای مختلف کشورمان بپیچد.

هرچند خاطره‌ها و نام ارزشمند دوران دفاع مقدس هرگز از یادها فراموش نخواهد شد و چون برگ زرینی در تاریخ کشورمان و در تاریخ جهان ماندگار خواهد ماند ولی با توجه به گذشت زمان و عوض شدن نسل‌ها، خداوند متعال چنین مصلحت دانسته که نسل فعلی نیز از فیوضات معنوی شهدای گرانقدر بی‌بهره نمانند.

حال هر چه زمان می‌گذرد، غربت این شهیدان نازنین نیز بیشتر و بیشتر می‌شود. اگر زمان دفن این عزیزان و اتفاقات مربوط به محل دفن سه شهید دفاع مقدس را مرور کنیم، خواهیم دید که تعصب و غیرت ما نیز نسبت به این مسئله روز به روز کمتر و کمتر شده است چرا که با وجود گذشت حدود دو ماه از دفن این گل‌های فاطمی، هیچ اتفاق خاصی برای ساماندهی مزارهایشان نیفتاده است.

شهدایی که عموم مردم شهرستان نیر علی‌الخصوص نسل جوان منطقه برای حضور آنها در این وادی لحظه شماری می‌کردند.

اگر چه جسته و گریخته مراسم‌هایی به واسطه نهادهای دولتی و یا به صورت خودجوش و مردمی توسط بعضی از هیئت‌های مذهبی و مجموعه‌های فرهنگی در زمان‌های مختلف در آن مکان مقدس ترتیب داده می‌شوند؛ با این حال خواسته بسیاری از شرکت کنندگان این برنامه‌ها از مسئولان ساخت بنای یادمان و مقبره‌ای در خور شأن این شهیدان عزیز است ولی متاسفانه هنوز این اتفاق نیفتاده است!

زیارتگاه شهدای گمنام امروزه به محلی برای حضور ارادتمندان به شهدا تبدیل شده است، آیا درست این مردم به سختی خود را به زیارتگاه برسانند؟

یادمان شهدای گمنام نیر امروزه پناهگاه مادران و پدران شهیدی است که هنوز از فرزند خود خبری ندارند، آیا رواست که این پدران و مادران شهدا با سخت‌ترین وضع موجود خود را به تپه شهدا برسانند؟

یادمان شهدای گمنام که می‌تواند به عنوان یک فضای معنوی و فرهنگی در "نیر" مطرح شود چرا بعد از گذشت دو ماه همچنان مورد غفلت قرار گرفته و کسی به فکر آنها نیست؟ انگار شهدا باید همچنان گمنام بمانند و کسی به فکر آنها نباشد.

انتظار می‌رود در سالی که از سوی مقام معظم رهبری به نام «اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی» شده است، مسئولان محترم امر با اختصاص بودجه مناسب برای احداث و تکمیل یادمان در خور شأن این شهدا اهتمام جدی کنند. چون اگر قرار بود با آمدن این شهدا به شهر اینگونه با آنها برخورد و فراموش‌شان کنیم بهتر بود در همان بیابان‌های مناطق عملیاتی و جبهه‌ها می‌ماندند.


مگر فراموش کرده‌ایم این فرموده امام راحل را در وصف شهدای گمنام که فرمودند: «سلام من بر مفقودین عزیز که مونسی جز نسیم صحرا و پناهگاهی بجز مادرشان حضرت زهرا(س) ندارند.»؟!

ای کاش فراموش نکنیم که آرامش و آسایش امروزمان را مدیون چه کسانی هستیم.

رفتن به جهاد نفس کاری است بزرگ

از جبهه گریختن گناهی است بزرگ

ما برسر پست انقلابیم هنوز

خفتن سرپست اشتباهی است بزرگ

شهرستان نیر با تقدیم 93 شهید، بیش از 100جانباز، 14 آزاده و بیش از 10 هزار رزمنده، سابقه درخشانی در دفاع از حریم اسلام ناب محمدی(ص) و انقلاب اسلامی دارد.