در حدود 40 هزار میلیون دلار برای این میزبانی به صورت رسمی هزینه شده است، این مبلغ را باید به هزینه های غیر قابل محاسبه‌ای چون افزایش اجباری حقوق کارکنان غیر بومی، پرداخت اجباری حق بیمه کارکنان فیفا، خرید بیش از 90 کانتینر بزرگ، آب معدنی از اروپا اضافه کنید.
در چنین شرایطی است که مردم برزیل از خود می پرسند: بهداشت، آموزش، حمل و نقل، خدمات شهری و ده‌ها مورد از این دست در فهرست اولویتهای دولت چه جایگاهی دارند؟
خیابانهای خاکی مناطق به غایت محروم و غیر بهداشتی بسیاری از شهرهای برزیل هیچ تغییری نکرده اما اتوبانهای غول‌پیکری که هرگز به کار اکثریت مردم برزیلنمی آید از تو ترمیم شده و بیش از 400 بیلبورد در سراسر آنها برای تبلیغ چام جهانی نصب شده است.
کمی قبل از بازی ایران و نیجریه، جمعیت قابل توجهی از معترضین وارد شهر کوریتیبا شدند، اعتراض از هر نوعی که فکرش را بکنید وجود داشت، عده ای به همان کمبودها و نداشته های مردم معترض بودند و عده ای برای کنجکاوی و مقاومت در برابر حمله احتمالی نیروهای پلیس. عده ای هم روی دست نوشته ها و پلاکاردهای خود شعارهایی در حمایت از حقوق بشر و حقوق حیوانات نوشته بودند.
مردم برزیل، جام جهانی 2014 را به سیرک مسخره تشبیه می کنند، سیرکی که در آن حیوانات بچاره ای مثل "حقوق بشر"، احترام متقابل، "مبارزه با نژادپرستی" و برابری و صلح جهانی با شلاق مالکشان مقابل مردم شیرینکاری می کنند و بقیه برایشان هلهله سر می‌دهند و شادی می کنند.
عده ای از مردم فقیر حومه شهر نیز به سمت استادیومها می آیند و از گردشگران اروپایی و آسیایی می خواهند تا در مسیر رسیدن به استادیوم برای آنها هم غذای گرم خریداری کنند، آنها هیچ فرصتی را برای گرفتن یک جایزه، یک محصول تبلیغاتی یا غذایی رایگان از دست نمی دهند که همین صحنه ها خشم مقامات امنیتی برزیل را به همراه دارد و مسلم است که دولت برزیل به عنوان یکی از کشورهای بزرگ دنیا دوست ندارد در جهان منتشر شود.
