به گزارش مشرق، «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه ایران در مصاحبه‌ای که روز پنج‌شنبه در هفته‌نامه «نیویورکر» منتشر شد، گفته است که تغییر رویکرد کشورهای غربی در قبال تهران، می‌تواند بر تمام ابعاد سیاست خارجی ایران اثرگذار باشد.
وی که با «رابین رایت» خبرنگار این نشریه صحبت می‌کرد، گفت: «اگر بتوانیم به مردممان ثابت کنیم و نشان دهیم که غرب برای تعامل با ایران بر اساس احترام متقابل و منافع دوجانبه و موضع برابر آمادگی دارد، این امر بر تقریبا تمام جنبه‌های سیاست خارجی ایران و برخی ابعاد سیاست داخلی ایران اثرگذار خواهد بود.»
ایران و گروه 1+5 هفته گذشته چهارمین دور از مذاکرات جامع هسته‌ای را در حالی به پایان بردند که طرفین از پیشرفت کند، و حتی عدم پیشرفت، گفت‌وگوها خبر دادند. بر اساس توافقی که روز سوم آذر بین تهران و پنج عضو دائم شورای امنیت به علاوه آلمان به دست آمد، طرف‌ها تا 29 تیر وقت دارند تا به توافقی بلندمدت و جامع دست یابند.
آقای ظریف که نیویورکر از او تحت عنوان «واسطه محوری» مذاکرات یاد کرده، در مورد امکان دستیابی به توافق می‌گوید: «این کار هم سخت و سهل خواهد بود. سهل از آن جهت که ما به ظاهر دیدگاهی مشابه نسبت به اهداف مذاکرات داریم. ما تسلیحات هسته‌ای نمی‌خواهیم و آن‌ها هم می‌گویند که هدف اطمینان از عدم دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای است. خوب، اگر واقعا هدف این است، به عقیده من، این هدف همین الان هم محقق شده است. فقط باید ساز و کاری را بیابیم که بتوانیم در مورد این روند به توافق برسیم.»
با این حال، آقای ظریف می‌گوید که جزئیات توافق «ممکن است طاقت‌فرسا باشد، بیش از هر چیز به واسطه اینکه کسانی که نمی‌خواهند توافقی حاصل شود، کسانی که منافعشان را تقابل و عدم اعتماد بیشتر جست‌وجو می‌کنند، بسیار سخت‌کوش هستند و تمام تلاششان را برای جلوگیری از توافق انجام می‌دهند.»
رایت در تفسیر این اظهارات، تندروهای داخل آمریکا، همچنین اسرائیل و گروه‌هایی در ایران را طرف صحبت وزیر امور خارجه ایران دانسته و به نقل از وی نوشته است که این گروه‌ها در حال تجدید قوا هستند تا تمام توان خود را صرف جلوگیری از دستیابی به توافق، کنند. آقای ظریف در این رابطه گفته است: «آن‌ها فرصت داشته‌اند که خود را جمع و جور کنند و احتمالا این بار با تاکتیک‌های جدیدی وارد شوند. هنوز هم معتقدم که آن‌ها نهایتا بازنده خواهند شد. اما خوب آن‌ها کار را کمی برای کسانی که می‌خواهند اقدامی مثبت انجام دهند، دشوار می‌کنند.»
نیویورکر با اشاره به اینکه آقای ظریف بر «احترام به حق ایران» تأکید دارد و این حق همان غنی‌سازی است، نوشته است که تهران معتقد است که غنی‌سازی برای ایجاد یک منبع انرژی جایگزین ضروری است. افزایش مصرف داخلی نفت، طی نسل بعدی موجب خواهد شد تا این کشور صادرات نفت، یعنی اصلی‌ترین منبع درآمد خود را از دست بدهند. نیویورکر همچنین اشاره کرده است که ایران می‌خواهد بار دیگر نظیر امپراطوری پارس، بر قله‌های دانش بایستد و انرژی هسته‌ای را امری مهم در این راستا تلقی می‌کند. ایران احساس می‌کند که غرب می‌خواهد مسیر این پیشرفت را مسدود کند.
وزیر امور خارجه در این رابطه می‌گوید: «مذاکرات هسته‌ای تنها در مورد ظرفیت هسته‌ای نیست. بلکه در رابطه با کمال و شأن ایرانی است. اگر طرف مقابل اهمیت شأن و کمال مردم ایران را درک کرده و این مسئله را دریابد که اقشار مختلف مردم ایران (که ممکن است حتی هرگز نطنز، اراک و فردو را ندیده باشند) معتقدند که شأن آن‌ها فروشی نیست، که فناوری و پیشرفت آن‌ها فروشی نیست... آن زمان است که می‌توانند با ما به تفاهم برسند.»
وی که با «رابین رایت» خبرنگار این نشریه صحبت می‌کرد، گفت: «اگر بتوانیم به مردممان ثابت کنیم و نشان دهیم که غرب برای تعامل با ایران بر اساس احترام متقابل و منافع دوجانبه و موضع برابر آمادگی دارد، این امر بر تقریبا تمام جنبه‌های سیاست خارجی ایران و برخی ابعاد سیاست داخلی ایران اثرگذار خواهد بود.»
ایران و گروه 1+5 هفته گذشته چهارمین دور از مذاکرات جامع هسته‌ای را در حالی به پایان بردند که طرفین از پیشرفت کند، و حتی عدم پیشرفت، گفت‌وگوها خبر دادند. بر اساس توافقی که روز سوم آذر بین تهران و پنج عضو دائم شورای امنیت به علاوه آلمان به دست آمد، طرف‌ها تا 29 تیر وقت دارند تا به توافقی بلندمدت و جامع دست یابند.
آقای ظریف که نیویورکر از او تحت عنوان «واسطه محوری» مذاکرات یاد کرده، در مورد امکان دستیابی به توافق می‌گوید: «این کار هم سخت و سهل خواهد بود. سهل از آن جهت که ما به ظاهر دیدگاهی مشابه نسبت به اهداف مذاکرات داریم. ما تسلیحات هسته‌ای نمی‌خواهیم و آن‌ها هم می‌گویند که هدف اطمینان از عدم دستیابی ایران به تسلیحات هسته‌ای است. خوب، اگر واقعا هدف این است، به عقیده من، این هدف همین الان هم محقق شده است. فقط باید ساز و کاری را بیابیم که بتوانیم در مورد این روند به توافق برسیم.»
با این حال، آقای ظریف می‌گوید که جزئیات توافق «ممکن است طاقت‌فرسا باشد، بیش از هر چیز به واسطه اینکه کسانی که نمی‌خواهند توافقی حاصل شود، کسانی که منافعشان را تقابل و عدم اعتماد بیشتر جست‌وجو می‌کنند، بسیار سخت‌کوش هستند و تمام تلاششان را برای جلوگیری از توافق انجام می‌دهند.»
رایت در تفسیر این اظهارات، تندروهای داخل آمریکا، همچنین اسرائیل و گروه‌هایی در ایران را طرف صحبت وزیر امور خارجه ایران دانسته و به نقل از وی نوشته است که این گروه‌ها در حال تجدید قوا هستند تا تمام توان خود را صرف جلوگیری از دستیابی به توافق، کنند. آقای ظریف در این رابطه گفته است: «آن‌ها فرصت داشته‌اند که خود را جمع و جور کنند و احتمالا این بار با تاکتیک‌های جدیدی وارد شوند. هنوز هم معتقدم که آن‌ها نهایتا بازنده خواهند شد. اما خوب آن‌ها کار را کمی برای کسانی که می‌خواهند اقدامی مثبت انجام دهند، دشوار می‌کنند.»
نیویورکر با اشاره به اینکه آقای ظریف بر «احترام به حق ایران» تأکید دارد و این حق همان غنی‌سازی است، نوشته است که تهران معتقد است که غنی‌سازی برای ایجاد یک منبع انرژی جایگزین ضروری است. افزایش مصرف داخلی نفت، طی نسل بعدی موجب خواهد شد تا این کشور صادرات نفت، یعنی اصلی‌ترین منبع درآمد خود را از دست بدهند. نیویورکر همچنین اشاره کرده است که ایران می‌خواهد بار دیگر نظیر امپراطوری پارس، بر قله‌های دانش بایستد و انرژی هسته‌ای را امری مهم در این راستا تلقی می‌کند. ایران احساس می‌کند که غرب می‌خواهد مسیر این پیشرفت را مسدود کند.
وزیر امور خارجه در این رابطه می‌گوید: «مذاکرات هسته‌ای تنها در مورد ظرفیت هسته‌ای نیست. بلکه در رابطه با کمال و شأن ایرانی است. اگر طرف مقابل اهمیت شأن و کمال مردم ایران را درک کرده و این مسئله را دریابد که اقشار مختلف مردم ایران (که ممکن است حتی هرگز نطنز، اراک و فردو را ندیده باشند) معتقدند که شأن آن‌ها فروشی نیست، که فناوری و پیشرفت آن‌ها فروشی نیست... آن زمان است که می‌توانند با ما به تفاهم برسند.»
