به گزارش مشرق، در حالی‌که روابط دیپلماتیک میان دمشق و واشنگتن نه بر اساس صرف بحران سوریه، بلکه به دلایل سیاسی که مرتبط با سیاست‌های دو کشور مزبور می‌باشد، شاهد تنش‌ها و قطعی روابط است، واشنگتن به سمت یافتن شریک سوری صوری با تکیه بر ائتلاف معارضان سوریه گرایش یافت.

این درحالی است که در ابتدا واشنگتن وجود تعامل با ائتلاف را رد می‌کرد و همواره از تعامل و ارتباط آینده خویش با دولت و نظام سوریه جدید که پس از سرنگونی نظام کنونی قرار بود، در سوریه شکل بگیرد، سخن می‌گفت، اما از آنجا که تحقق چنین خواسته‌ای برای آمریکایی‌ها به رویای غیر قابل تحقیق تبدیل شد، راه ارتباط با ائتلاف معارضان و به رسمیت شناختن آن به عنوان نماینده معارضان سوری را پیش گرفت.

زمان چنین اعترافی بالطبع ارتباطی مستقیم با موعد برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سوریه یعنی در 3 ژوئن آینده دارد که به نظر می‌رسد، دمشق تمام تلاش خود را برای برگزاری هرچه بهتر آن انجام می‌دهد.

به همین دلیل اکنون یکی از مهمترین اهداف واشنگتن در سوریه را باید مانع تراشی برسر برگزاری این انتخابات ملاحظه کرد و در این راه هرچیز که بتواند آمریکا را به سر منزل مقصود برساند، مباح و روا شمرده می‌شود.

برکسی پوشیده نیست که ائتلاف معارضان سوری دارای نفوذها و ایادی و مزدورانی در میان گروه‌های تروریستی مسلح فعال در سوریه است و نماینده کشورهای حامی این گروه‌های تروریستی مسلح به شمار می‌آید و گشایش دفتر نمایندگی آن در واشنگتن کمک بسیاری به اعتبار یافتن بیش از پیش آن نزد گروه‌های مسلح تروریستی در سوریه می‌کند، به ویژه آنکه در این اواخر به دلایلی چند از جمله ناتوانی در ایجاد صیغه‌ای مشترک و مورد توافق میان گروه‌های مسلح به شدت تضعیف و مورد خشم و غضب طرف‌های مورد حمایتش به دلیل ناتوانی در اجرای سیاست‌های موفق در عرصه‌های میدانی واقع شده بود.

ائتلاف معارضان سوری همچنین بعدی تلقی می‌شود که آمریکا و کشورهای غربی از طریق آن در کنفرانس‌های برگزار شده ژنو با نظام سوریه به واسطه آن به گفت‌وگو نشسته‌اند و به همین دلیل همچون گذشته باید ائتلاف را عامل اصلی ایجاد مانع برسر برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در سوریه به شمار آورد و در واقع آن را باید ابزار غرب در این راه شمرد.

به همین دلیل واشنگتن اتخاذ تدابیر لازم در این خصوص را آغاز کرد که مهمترین آنها در ایجاد تسهیلات مالی و بانکی برای ائتلاف معارضان ملاحظه کرد، تسهیلاتی که تاکنون آن را برای هیچ طرف سوری هر قدر هم که روابطش با دمشق سرد و متشنج باشد، در نظر نگرفته بود.

اتخاذ سیاست‌های خاص اقتصادی، ‌یکی از مهمترین ابزارها واشنگتن در مقابله با مخالفان سیاست‌هایش به شمار می‌آید و این سیاست را در سال 2005 میلادی در قبال سوریه و همچنین ایران در اوایل انقلاب و دوره کنونی و همچنین کشورهایی مانند روسیه و کوبا و کره شمالی و غیره اتخاذ کرده بود.

بنابراین وقتی آمریکا چنین امتیازهایی را برای طرفی در نظر می‌گیرد و آنها را به آن طرف می‌بخشد، به معنای به رسمیت شناختن دیپلماتیک آن است، بدون اینکه جایگزین نظام سوری باشد، همچنین دادن این امتیازات به معنای به صفر رساندن مشکلات نیست، بلکه مشخص و محدود کردن دقیق مشکل آمریکا با دمشق از یک سو و سیاست‌های آن خاورمیانه است.

اما پیام دیگری که از این اقدام آمریکا می‌توان برداشت کرد، آن است که طرف اعلام کننده اعطای این امتیازات مالی به ائتلاف معارضان سوری وزارت خارجه آمریکاست، بنابراین این اقدامات تنها به سیاست‌های خارجی آمریکا مربوط می‌شود و ارتباطی به منافع داخلی آمریکا ندارد، چون اگر غیر از این بود، بدون تردید اظهار نظر کنگره آمریکا در اتخاذ این تصمیم را نیز داشتیم.