گروه بین‌الملل مشرق - دیدارهای حاشیه‌دار کاترین اشتون در ایران و پس از آن ادعاهای واهی دبیرکل سازمان ملل درمورد نقض حقوق بشر در ایران، همچنین گزارش اخیر وزارت خارجه انگلیس ما را بر آن داشت گزارشی از نقض حقوق بشر و سکوت محض سازمان ملل در برابر این جنایات را منتشر کنیم.

وزارت خارجه انگلیس در گزارشی که به تازگی منتشر شده است از وضعیت حقوق بشر و دموکراسی در ایران ابراز نگرانی کرد.
 
گزارش مداخله‌جویانه وزارت خارجه بریتانیا ضمن اشاره به آنچه افزایش امیدها به بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران با روی کار آمدن حسن روحانی خوانده می‌شود، مدعی شده است که اقدامات اولیه ایران در زمینه بهبود حقوق بشر منجر به اقدامات اساسی نشده است.
 
این گزارش همچنین با حمایت از اصحاب فتنه 88، اشاره می‌کند که در ماه نوامبر گذشته، حصر خانگی میرحسین موسوی و مهدی کروبی به هزارمین روز خود رسید.

همچنین دبیرکل سازمان ملل در گزارشی واهی ضمن ادعای نقض حقوق بشر در ایران، خواستار اقدام فوری برای آزادی برخی زندانیان شد و رئیس جمهور ایران را متهم کرد که به وعده‌های انتخاباتی خود عمل نکرده است. اگرچه  اینگونه گزارشات مغرضانه شورای حقوق بشر سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی موضوع جدیدی نیست اما در شرایطی که مذاکرات هسته ای میان ایران و غرب در مرحله حساس خود قرار گرفته است، این اظهارات و گزارشات، معنای سیاسی خاص خود را می یابد.

اظهارت بان کی مون به عنوان دبیرکل سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران در شرایطی است که در سایر نقاط جهان، از جمله در بحرین ، سوریه ، میانمار ، غزه ، زندان گوانتانامو موارد بسیاری از نقض گسترده حقوق بشر به فجیع ترین شکل ممکن...وجود دارد درحالیکه شورای حقوق بشر سازمان ملل و همچنین دبیر کل این سازمان، سکوتی تامل برانگیز در این فجایع اتخاذ کرده اند. در این گزارش رویکردهای دوگانه و ضد و نقیض سازمان ملل در مورد حقوق بشر در جهان، مورد بررسی قرار می گیرد.   


1-سکوت سازمان ملل در مورد جنایات تکفیری ها و حامیان آنها در سوریه

مواضع حقوق بشری سازمان ملل در سوریه نمونه آشکار رویکرد سیاسی این سازمان در موضوع حقوق بشر است . سازمان ملل تا کنون بارها دولت بشر اسد را به نقض حقوق بشر در بحران سوریه محکوم کرده است. این درحالی است که گروههای تکفیری تروریستی که توسط دولت‌های عربستان و قطر تجهیز می‌شوند از هیچ جنایتی علیه مردان، زنان و کوکان غیرنظامی فروگذار نکرده اند و میلیونها سوری را قتل عام، آواره و بیخانمان کرده اند.

اقدامات وحشیانه تکفیری ها علیه زنان و کودکان مانند سربریدن و قتل و شکنجه از جمله اخبار و تصاویری بود که طی بحران سوریه دل هر بیننده و شنونده ای در تمام جهان را به درد می‌آورد. بااین حال سازمان ملل همچنان دولت سوریه را تنها مسبب این اقدامات معرفی می‌کند و با پیروی از منفعت طلبی های عربستان، قطعنامه نقض حقوق بشر از سوی دولت بشار اسد در سوریه را تصویب کرد. این در حالی است که  حمایتهای آشکار عربستان سعودی و قطر در آموزش گروههای تروریست و تجهیز و ارسال سلاحهای مورد نیاز به همراه حمایتهای مالی سنگین از این گروهها در برابر دیدگان مجامع حقوق بشری و بدون کوچکترین واکنشی از جانب این سازمانها، همچنان ادامه دارد.


2-سکوت سازمان ملل در مورد جنایات رژیم صهیونیستی در نوار غزه

ارتش رژیم صهیونیستی هر روز به بهانه های مختلف و در سایه سکوت جامعه جهانی، جنایت های بی شماری را در قبال مردم مظلوم فلسطین مرتکب می شود. در حملات 22 روزه رژیم صهیونیستی به نوار غزه که 27 دسامبر سال 2008 آغاز شد، بیش از 1400 فلسطینی شهید و بیش از 5000 تن مجروح شدند. رژیم صهیونیستی در حمله به غزه از انواع سلاحهای ممنوعه از جمله بمبهای فسفری ضد فلسطینیان استفاده کرد.

وزارت دادگستری تشکیلات خودگردان فلسطین در سال 2009 از " لوییس مورینو اوکامبو "دادستان دادگاه بین المللی کیفری از وی خواست به جنایات جنگی ارتش اسرائیل در جریان حمله 22 روزه به غزه رسیدگی کند. امتناع دادگاه بین المللی کیفری لاهه از رسیدگی به جنایات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان بویژه در جریان جنگ 22روزه علیه غزه که مصداق بارز جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت است بیش از پیش انفعال مجامع حقوقی بین المللی در برابر جنایات رژیم ضدبشری صهیونیستی را نمایان می کند.


طبق گزارش نقض حقوق بشر که از سوی ریچارد فالک در 10 ژوئن 2013 منتشر شد، تا پایان ماه می در حدود 4 هزار و 800 فلسطینی در زندانهای رژیم صهیونیستی به سر می بردند که از این میان 236 تن کودک هستند. با این وجود ادامه انفعال و سکوت مجامع حقوقی بین المللی در برابر جنایات رژیم صهیونیستی به منزله چراغ سبز به رژیم صهیونیستی جهت تداوم جنایاتش محسوب می شود و تداوم این روند موجب شده رژیم اسراییل بدون ترس از مجازات به جنایاتش علیه فلسطینی ها ادامه دهد. شایان ذکر است رژیم صهیونیستی در حملات موشکی اخیر خود به ساکنان بی دفاع نوار غزه چندین تن را به شهادت رساند.


3- سکوت وقیحانه سازمان ملل در کشتار مسلمانان میانمار

مسلمانان ميانمار که عمدتا در منطقه آراکان (راخين) زندگي مي‌کنند و جمعيتي نزديک هشتصد هزار نفر در اين استان دارند، به نام مسلمانان روهينگيا معروفند که در حال حاضر گروه‌هاي تندرو بودايي (مانند گروه ماگ) در سایه سکوت دولت ميانمار و نهادهاي بين المللی در حال پاکسازي آنها، به وحشيانه‌ترين شکل ممکن هستند. کشتار مسلمانان در میانمار در حالی صورت می‌گیرد که مدعیان دموکراسی و حقوق بشر سکوت اختیار کرده و سازمان ملل متحد نیز اقدامی در زمینه توقف این خشونتها انجام نداده است.


تندروهای بودایی با چراغ سبز دولت این کشور و در فضای ناشی از سکوت مجامع جهانی، سیاست زمین سوخته را اتخاذ کرده اند و با آتش زدن منازل مسکونی مسلمانان روهینگیا قصد دارند، آنها را برای همیشه از خانه و کاشانه خود، اخراج و آواره سازند تا از این طریق راه بازگشت آنها را برای همیشه سد کنند. اتخاذ این رویکرد ضد انسانی تا کنون موجب آوارگی هزاران نفر از مسلمانان ساکن ایالت راخین شده است و این همه در حالی است که سازمان ملل هیچگونه اقدامی در جهت خاتمه این جنایات از خود نشان نداده است.


شایان ذکر است که دولت میانمار در سرشماری اخیر خود مسلمانان این کشور را از شمار جمعیت خود حذف و برای شمارش آنها خواسته تا خود را به عنوان مهاجران بنگالی ثبت کنند و نکته جالب آنکه تمامی این ظلم های فاحش با تایید مستقیم کشورهای مدعی حقوق بشر انجام می شود.


4- سکوت سازمان ملل در قبال جنایات آل خلیفه

جنایات آل خلیفه نسبت به مردم بحرین یکی دیگر از موارد نقض بی تردید حقوق بشر در بحرین است. توسل به خشونت و استفاده نامتعارف از زور برای سرکوب تظاهرات مسالمت آمیز مردم، تیراندازی عامدانه از فواصل بسیار نزدیک به معترضان، استفاده از گازهای سمی و تسلیحات نامتعارف علیه آنها، ممانعت از اعزام کادر پزشکی و پرستاری برای امدادرسانی به مجروحان، دخالت گسترده نیروهای امنیتی و نظامی در بخش بیمارستانی که حتی در برخی موارد با یورش به این مراکز درمانی اقدام به کشتار مجروحین شده است، ربایش مجروحین از بیمارستانها و انجام عملیات ترور هدفمند، بازداشت بی رویه و تصاعدی مردم به ویژه جوانان و انتقال آنان به اماکن نامعلوم، تعرض به زنان بحرینی از سوی نیروهای امنیتی،یورش ناگهانی و بدون اعلام قبلی به منازل مسکونی و بازرسی این اماکن همراه با بازداشت برخی از ساکنین منازل، یورش به مساجد و حسینیه ها و تخریب عامدانه اماکن مقدس اسلامی و...


از جمله موارد بلاشک نقض حقوق بشر در بحرین است که سازمانهای بین‌ المللی حقوق بشری و در صدر آنها سازمان ملل در مقابل آن سکوت کردند و آن را به فراموشی سپردند.


5-نقض حقوق بشر در زندان های گوانتانامو

وضعیت شکنجه گاه گوانتانامو مورد دیگری از تبعیض آشکار سازمان های بین المللی حقوق بشر در جهان است. در پی حملات انتحاری ١١ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در آمریکا و اعلام دکترین «مبارزه جهانی با تروریسم» دولت آمریکا بازداشتگاهی را در خلیج گوانتانامو ایجاد کرد تا کسانی را که در ارتباط با اقدامات تروریستی در نقاط مختلف جهان بازداشت می شوند، در این محل زندانی کند. این افراد که دارای تابعیت آمریکایی نیستند در مناطق مختلف جهان دستگیر و تحت عناوینی مانند «اشخاص متخاصم غیرارتشی» به گوانتانامو فرستاده می شدند.

از آنجا که آمریکا این افراد را «نظامی دشمن» نمی‌داند، آنان از حقوق اسیران جنگی برخوردار نبوده و از آنجا که نه تابعیت آمریکایی دارند و نه در خاک آمریکا دستگیر یا زندانی شده‌اند، در حوزه قضایی ایالات متحده قرار ندارند و مشمول حقوق بازداشت شدگان در قوانین آن کشور، مانند ایراد رسمی اتهام، دسترسی به وکیل مدافع در مراحل بازجویی و حق محاکمه سریع و عادلانه نمی شدند. آمریکا، در دوران ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش، زندانیان بازداشتگاه گوانتانامو را «جنگجوی دشمن» و همچنین «دشمنان متخاصم» می‌نامید.

این اصطلاح اصولاً در سیستم حقوقی ایالات متحده آمریکا، به افرادی اطلاق می‌شد که بدون اینکه کشورشان با آمریکا رسماً در حال جنگ باشد، به اقدام مسلحانه علیه منافع این کشور مبادرت کرده و از این رو طبق تفسیر قانونی دفتر حقوقی ریاست جمهوری آمریکا، منشور حقوق در ایالات متحده آمریکا شامل حال آن افراد نمی شد. یافتند.

اگرچه باراک اوباما در تاریخ ۲۲ ژانویه ۲۰۰۹ میلادی، در دومین روز ورودش به کاخ سفید فرمان تعطیل شدن بازداشتگاه گوانتانامو و همچنین زندان‌های مخفی سیا را صادر کرد اما عملی شدن این دستور بیش از آنکه یک سیاست جدید از سوی آمریکا باشد یک مانور انتخاباتی برای اوباما به شمار می رفت و به این دلیل  عملی شدن آن مخصوصا در مورد زندانهای مخفی سیا، دروغی بیش نیست. این در حالی است که  سازمان ملل هیچگاه به صورت جدی وضعیت زندانیان این شکنجه گاههای مخوف را پیگیری نکرده است. 


6- نقض حقوق بشر در آفریقای مرکزی

کشتار مسلمانان در آفریقای مرکزی به دست افراطیون مسیحی یکی دیگر از موارد دردناک نقض حقوق بشر است که سازمانهای بین المللی به ویژه سازمان ملل به روی آن چشم بسته اند. گروهک مسیحی تروریستی «آنتی بالاکا» تا کنون صدها مسلمان را در آفریقای مرکزی کشته و هزاران نفر را آواره کرده‌اند؛ آنها همچنین خانه‌ها و مساجد مسلمانان را ویران و اموال آنها را غارت می‌کنند.


خشونت‌های جمهوری آفریقای‌مرکزی از مارس 2013 و به دنبال برکناری «فرانسوا بوزیزه» رئیس‌جمهور سابق این کشور آغاز شد. شبه نظامیان سلکا (وابسته به القاعده) و شبه‌نظامیان آنتی بالاکا که مسیحیان تندرو هستند با یکدیگر درگیر شدند که در نتیجه بیش از 2000 نفر تاکنون قربانی شده‌اند که اکثرشان مسلمان هستند. شورای امنیت سازمان ملل در پنجم ماه دسامبر 2013 (14 آذر 1392) به نظامیان فرانسه اجازه داد برای مهار خشونت‌ها و مبارزه با تروریسم وارد جمهوری آفریقای مرکزی شوند اما ورود 1600 نظامی فرانسوی نه تنها از خشونت‌ها کم نکرد بلکه بر دامنه آن افزود.

در این بین نظامیان فرانسوی به خلع سلاح یکجانبه مسلمانان پرداختند و همین مسئله موجب حملات گروه تروریستی «آنتی بالاکا» که از مسیحیان تندرو هستند به منازل، مساجد، مغازه‌ها و اموال مسلمانان شد. مسلمانان از بانگی و دیگر شهرها گریخته و سعی کردند به کشورهای مجاور بروند اما با ممانعت نظامیان فرانسوی، نظامیان اتحادیه آفریقا و مسیحیان تندرو مواجه شدند. در حال حاضر مسلمانان در همه مناطق جمهوری آفریقای‌مرکزی، به دست مسیحیان تندرو و با حمایت نظامیان فرانسوی و سکوت سازمانهای مدافع حقوق بشری  قتل‌عام می‌شوند.


7- نقض حقوق بشر علیه شیعیان عربستان

تجاوز به حقوق زنان، قلع و قمع و سرکوب اقلیت‌های دینی و قومی، عدم توجه به آزادی‌های اجتماعی و آزادی بیان و...، همه از مورد نقض حقوق بشر در عربستان به شمار می‌رود. اما وضعیت شیعیان در این کشور به دلیل سیاست‌های نگران کننده سعودی ها علیه آنها، جای بحث بیشتری دارد. دستگیری های ظالمانه و سرکوب شیعیان در مراسم مذهبی، حملات نیروهای امنیتی به جوانان شیعه فیلتر شدن بسیاری از سایتهای مرتبط با آنها از سوی دولت ریاض، توهین و تحقیر شیعیان، عزل شیعیان با سابقه از موقعیت های اداری و نظامی، سختگیری ها و تبعیض های حکام محلی و منطقه ای در قبال حقوق اولیه این جمعیت و... مصادیق آشکار نقض حقوق بشر علیه شهروندان این کشور است.

با اینکه سازمان دیده بان حقوق بشر در گزارشهای خود بر این امر صحه گذارده و اذعان داشته است که  شیعیان عربستان سعودی با تبعیض های جهت دار در مذهب ، آموزش ، عدالت و اشتغال مواجه هستند اما نه تنها هیچ اقدامی برای توقف آن انجام ندادند بلکه به عناوین مختلف به سعودی ها امتیاز داده و در مقابل اقدامات ضدانسانی آنها سکوت می کنند.


جمع بندی

در مورد اینکه سازمانهای مدافع حقوق بشری باید بر امور مربوط به حقوق لاینفک شهروندان در کشورهای مختلف نظارت کرده و وضعیت زندگی مردم جهان را گزارش کرده و در صورت لزوم در مقابل نقض حقوق بشر هشدار دهند، جای هیچ گونه بحثی نیست. اما مشکل اصلی آن است که سازمانهای حامی حقوق بشری و در صدر آنها سازمان ملل این روند را نه با هدف حمایت از قربانیان حقوق بشر بلکه با اهداف سیاسی به پیش می برد.

تبعیض ها و سکوت هدفمند مجامع و سازمانهای جهانی در برخی موارد آشکار نقض حقوق بشر نتیجه پیروی از منافع و اهداف سیاسی به جای اهداف حقوقی بی طرفانه در این سازمانها است. بنابراین در چارچوب اهداف سیاسی و منافع برخی کشورها است که سازمان ملل و شاخه های مربوطه آن در مقابل کشوری مانند ایران جبهه گیری می کنند در حالیکه به روی بسیاری از فجایع انسانی در جاهای دیگر منفعلانه سکوت کرده و به روی آنها چشم می بندند.

* حضرت آیت الله خامنه ای در دیدار مدیران، متخصصان و کارشناسان سازمان انرژی اتمی (۱۳۹۳/۰۱/۲۰) تأکید کردند: اینکه گفته شود، تحریم ها و فشارها هزینه دستاوردهای هسته ای است، موضوع صحیحی نیست زیرا اگر موضوع هسته ای هم نبود، آنها بهانه دیگری می گرفتند، همانطور که اکنون و در حین مذاکرات، امریکاییها بهانه حقوق بشر را مطرح می کنند.

ایشان گفتند: اگر موضوع حقوق بشر هم حل شود آنها دنبال بهانه دیگری خواهند رفت، بنابراین تنها راه این است که به مسیر پیشرفت خود، با قدرت ادامه دهیم و زیربار حرف زور نرویم.

* رهبر انقلاب در ديدار مردم آذربایجان (۱۳۹۲/۱۱/۲۸) فرمودند: مكرّر گفتيم كه مسئله‌ى هسته‌اى بهانه است براى دشمنى؛ مسئله‌ى هسته‌اى هم اگر يك روزى - حتّى به فرض محال - بر طبق نظر آمريكا حل بشود، باز يك مسئله‌ى ديگرى دنبال آن مى‌آيد؛ الان ملاحظه كنيد سخنگويان دولت آمريكا بحث حقوق بشر، بحث موشكى، بحث سلاح و مانند اينها را به ميان آوردند. من تعجّب ميكنم، آمريكايى‌ها خجالت نميكشند اسم حقوق بشر را مى‌آورند. هركس ديگرى در دنيا ادّعا بكند طرفدارى از حقوق بشر را، دولتمردان آمريكا ديگر نبايد اين ادّعا را بكنند، با اين همه فضاحتى كه در كارنامه‌ى آنها نسبت به حقوق‌بشر هست.