سرویس ورزشی مشرق- روز شنبه و پس از گذشت نزدیک به 8 ماه از صعود تیم ملی به جام جهانی 2014 برزیل، وزیر ورزش و جوانان در دیدار با مسئولان فدراسیون فوتبال و کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی تاکید کرد: «اولویت همه ما حمایت از تیم ملی است و همه باشگاه ها موظفند که بازیکنانشان را در اختیار تیم ملی قرار دهند. حتی تیم هایی که زیر مجموعه ما هستند را اجبار می کنیم که بازیکنانشان را در اختیار تیم ملی قرار دهند.» این اظهار نظر دیرهنگام در شرایطی صورت پذیرفت که بسیاری از تیم های حاضر در جام جهانی تا به امروز نزدیک به 6، 7 بازی تدارکاتی را برگزار کرده اند اما تیم ملی ایران کماکان در حسرت یک بازی دوستانه می سوزد!

در به وجود آمدن این شرایط دشوار همه مقصر هستند، از وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال گرفته تا کارلوس کی روش و تیم های باشگاهی! گویی برای ما تنها صعود به جام جهانی مهم بود و دیگر کیفیت حضور درآن اهمیتی نداشت، آن هم در شرایطی که در برزیل باید به مصاف تیم هایی برویم که هر کدامشان در قاره های خود قدرتی به حساب می آیند. از آرژانتین و نیجریه گرفته تا بوسنی که این روزها برای خودش پدیده ای در فوتبال اروپاست.

وقتی در چنین وضعیتی گرفتار شده ایم، باید پرسش اول را از جناب آقای محمود گودرزی مطرح کرد که چگونه است در این چند ماهه که سکان هدایت ورزش را بر عهده گرفته هیچ زمانی به تیم ملی فوتبال فکر نکرده است. چطور وزارت ورزش و وزیر آن که با توجه به دانشگاهی بودنش متوجه اولویت های موجود در ورزش می شود، برای برگزاری انتخابات فدراسیون ها، کمیته المپیک و هزار و یک کار دیگر برنامه داشت؛ اما کاملا از تیم ملی فوتبال غافل می شود؟ مگر غیر از این است که فوتبال با تمام انتقاداتی که به آن می شود، اهمیت ویژه ای در جامعه دارد و برای یک بازی پرسپولیس و استقلال 90 هزار نفر به ورزشگاه می روند و میلیون ها نفر دیگر پای تلویزیون میخکوب می شوند؟

 موضوع دیگر در همین باب اینکه وزیر ورزش در جهت تنویر افکار عمومی توضیح دهد، چرا آن زمان هایی که استقلال و پرسپولیس مشکل مالی دارند، از قبول مسئولیت در خصوص این دو تیم شانه خالی می کند؛ ولی در جلسه با کی روش وزارت ورزش را مالک این دو باشگاه می داند و از آنها می خواهد کمال همکاری را با تیم ملی داشته باشند؟ آیا این سیاست یک بام و دو هوا نشان دهنده آن نیست که شاید همین حمایت لفظی نیز در جهت کنترل شرایط بوده؛ وگرنه در مقام عمل اتفاقی رخ نخواهد داد؟

در این چند ماهه نقش فدراسیون چه بود. آیا کفاشیان و همکارانش نمی توانستند برنامه منظمی را برای تیم ملی تدوین کنند تا بر اساس آن جلو برویم؟ چرا باید پول های رسیده به فدراسیون فوتبال خرج قرارداد برخی بازیکنان باشگاهی شود؛ موضوعی که کی روش به تازگی به آن اشاره کرده است ولی در عوض حتی یک اردو برای تیم ملی فوتبال برگزار نشود؟ چرا در این مجموعه عریض و طویل یک نفر پیدا نشد که به سرمربی تیم ملی هشدار دهد از مسافرت های گاه و بی گاه خودش دست بردارد و به فکر تیم ملی باشد؟ آقای کفاشیان اطلاع دارید که سه ملی پوش ما به لیگ های ضعیف کشورهای عربی کوچ کرده و آندرانیک تیموریان و سید جلال حسینی نیز مترصد پیوستن به آنها هستند؟

از سوی دیگر کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی فوتبال که این روزها حالتی حق به جانب گرفته، حتی در خلوت خودش هم به این موضوع فکر نکرده که پس از جام جهانی کاملا کار در تیم ملی ایران را رها کرده و سفر به کشورهای خارجی و مصاحبه با شبکه های بی بی سی و یورو اسپرت را در اولویت قرار داده است. آقای کی روش که این روزها یک تنه به تمام مربیان لیگ برتری حمله ور می شوید، پس از صعود به جام جهانی چه کاری برای تیم ملی انجام داده اید؟ چرا با لغو اردوی تیم ملی در کشورهای مختلف حتی برای 48 ساعت بازیکنان را دور هم جمع نکردید تا حداقل آنها پس از مدتها دور هم جمع شوند؟

البته در میان انتقاداتی که متوجه کی روش می شود باید به این موضوع مهم توجه داشت که با شرایط موجود اگر در جام جهانی 2014 شکست های سنگینی را برابر حریفان خود متحمل شویم، قطعا پاسخگو نخواهد بود. به عبارت دیگر همان سناریویی تکرار می شود که پس از جام جهانی 2006 آلمان اتفاق افتاد!

و اما در خصوص تیم باشگاه های باید این نکته را یادآور شد که در تمام دنیا اولویت با تیم ملی است و همه جا مرسوم است که ابتدا برنامه های تیم ملی عملی شود، سپس تیم های باشگاهی. حالا بماند که در اینجا به برکت وجود مدیران کاربلدی چون کفاشیان! استراتژی خاصی وجود ندارد و اهالی فوتبال نمی دانند نتایج تیم ملی در جام جهانی مهم تر است یا استقلال، سپاهان و تراکتورسازی در جام باشگاه های آسیا. اگر از کی روش به واسطه بی توجهی به تیم ملی انتقاد می کنیم، باید انتقاداتی را نیز متوجه تیم های باشگاهی خودمان کنیم. آخر این چه لیگی است که در جریان 8 مسابقه هفته بیست و پنجم تنها 6 گل رد و بدل می شود؟ خب با این شرایط نه تنها باید اردوهای طولانی مدت تیم ملی تشکیل شود، بلکه باید زمان این اردوها حتی از یک ماه نیز فراتر رود تا بازیکنان در اختیار مربیان تیم ملی باشند و ابتدایی ترین موارد تاکتیکی با آنها کار شود.

خلاصه اینکه فوتبال ملی ما روزهای خوبی را پشت سر نمی گذارد و اهالی فوتبال اطلاع داشته باشند که در صورت هر گونه ناکامی احتمالی در جام جهانی 2014، از وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال گرفته تا کی روش و برخی تیم های باشگاهی، همه و همه مقصر هستند.

محمود محمدی (تحلیلگر روزنامه کیهان)