گروه ورزشی مشرق، کیفیت شهرآورد برگزار شده در جمعه قبل آنقدر پایین بود که کسی ابا نداشته باشد که آن را "محلی" بنامد. نه نکته تاکتیکی و نه حتی صحنه ای که ناشی از سطح فنی آن باشد. از سمت دیگر، بازیکنان به قدری عصبی و خشن بودند که در این میدان نیز راه به جایی نبردند و همه از خود می پرسند که چرا باید این شهرآورد را تحمل کنند؟

همه چیز دست در دست هم داده تا این روزها این پرسش در ذهن بسیاری باشد که چرا باید میلیاردها تومان صرف دو تیمی شود که حتی نمی توانند استانداردهای یک تیم معمولی را به نمایش بگذارند. این را در نظر بگیرید که مردم به راحتی می توانند شاهد شهرآوردهایی باشند که هر کدام نمودی از جنگ تاکتیک و تکتیک است. این روزها سطح فنی مخاطبان عام فوتبال به قدری بالا رفته که فرق فوتبال با لگد زدن به توپ را درک کنند.

* یک فوتبال محلاتی!
کیفیت دیدار پرسپولیس و استقلال به حدی پایین بود که کسی ابایی از به کار بردن لفظ محلی برای آن نداشت. ابراهیم آشتیانی، بازیکن سابق تیم ملی و پرسپولیس می گوید: "حیف از آن همه تماشاگری که برای دیدن بازی به ورزشگاه می‌آیند. بازیکنانی که در این تیم‌ها بازی می‌کنند اگر در زمان ما بودند؛ حتی هزار تومان هم نمی‌ارزیدند و هیچ پولی به آنها داده نمی‌شد." اینها کنایه به پرداخت های میلیاردی است که این روزها به بحرانی در فوتبال کشور تبدیل شده است.


البته وی درباره خود بازی نیز می گوید: "بازی‌ای که شاهد بودیم و شوت‌هایی که زده می‌شد، در حد لیگ‌های محلی هم نبود. تا وقتی که این وضعیت در فوتبال ما حکمفرما باشد، باید این‌چنین بازی‌های ضعیفی را شاهد باشیم. به عبارت بهتر پرداخت این پول‌های کلان بلای جان لیگ برتر ما شده است." این حرفی است که این روزها زیاد شنیده می شود. فوتبال ما با وجود پولی که در ان در گردش است، حتی ناتوان از اجرای یک فوتبال زیبا و مردم پسند است.

* بازی فقط برای نباختن
می توان عنوان داشت که دو تیم در شرایطی به زمین وارد می شوند که فقط نبازند. روز جمعه قبل، تماشاگران حاضر در ورزشگاه آزادی تهران بار دیگر این را تجربه کردند. دو تیم به گونه ای توپ زدند که بتوانند نبازند. همین نیز موجب شد تا نود دقیقه سرد و بی روح را شاهد باشیم.

"دو تیم با مهاجمان کمی وارد میدان شده بودند و اول به دنبال این بودند که گلی دریافت نکنند. بلافاصله پس از اینکه توپ را از دست می‌دادند، در زمین خود جمع می‌شدند. البته کسب این نتیجه پیش از بازی هم قابل پیش‌بینی بود. تیم‌ها برای نباختن وارد میدان شده بودند. هافبک‌ها به مهاجمان اضافه نمی‌شدند. این شهرآورد دیگر اوج شهرآوردهای کسل‌کننده بود. 90 دقیقه بازی برگزار شد و تنها یک صحنه خطرناک آن هم روی ضربه ایستگاهی به دست آمد." اینها را افشین پیروانی بر زبان می اورد که شهراورد تهران را هم به عنوان بازیکن و هم مربی تجربه کرده است.


اگر به همین شکل پیش برود، شهرآورد به معضلی جدی برای فوتبال ایران تبدیل می شود. دیداری که می تواند نمایی از ظرفیت های فوتبال ما باشد، به دشمن روح و روان مردم تغییر شکل داده است. آیا این روند ادامه خواهد یافت یا شهرآورد بار دیگر در صدر محبوبیت مردم قرار خواهد گرفت؟

* یک شهرآورد و یک معجزه؟
نظر حمید درخشان درباره شهرآورد نیز جالب توجه است. "مگر این بازی چه دارد که به خاطر آن ترس وجود داشته باشد؟ مگر دو تیم اصولی و با برنامه بازی می‌کنند که بخواهند ترس هم داشته باشند؟ این بازی تنها یک ضربه ایستگاهی داشت که هر کسی هم می‌تواند چنین ضربه‌ای را بزند. همه در شهرآورد منتظرند که معجزه‌ای رخ دهد یا تیم مقابل اشتباهی کند و به گل برسند تا پس از آن برای هم کری بخوانند." اشاره مربی و بازیکن سابق سرخ ها نیز به این سمت است که همه چیز براساس بخت و اقبال است.

اما برخی اشاره دارند که شهرآورد با تمام مشکلاتش نمودی از وضعیت حاکم بر فوتبال ایران است. "مشکلات فوتبال ما بسیار ریشه‌ای‌تر از اینهاست. بازی پرسپولیس و استقلال نشان‌دهنده کیفیت بسیار پایین لیگ برتر فوتبال ماست. فقط در این میان پول‌های کلانی به بازیکنان داده می‌شود؛ در صورتی که بازی خوبی از آنها نمی‌بینیم. لیگ ما سال به سال در حال ضعیف شدن است و با این وضعیت هیچ امیدی به آینده‌ی فوتبال ایران نمی‌توان داشت. در این لیگ ضعیف بازی پرسپولیس استقلال ضعیف‌ترین بازی لیگ است." این جملات را آشتیانی می گوید و به نظر، تحلیلی واقع بینانه است. شهرآورد نشانی از فوتبالی است که هر روز کم فروغ تر و ناتوان تر از قبل به زیستش ادامه می دهد.