به گزارش مشرق به نقل از ابنا، تعدادي از نيروهاي وابسته به طالبان به کمک تروريستهاي محلي منطقه صده و مناطق جنوب شرقي پاراچنار، جادهاي را که بعد از سالها، روز جمعه گذشته بازگشايي شده بود، مجددا روز شنبه بستند.
يکشنبه نيز تعداد کثيري از اين افراد ـ که از وزيرستان شمالي، "اورکزئي ايجنسي" و "خيبرايجنسي" به منطقه "کرم ايجنسي" آمده بودند ـ بار ديگر به روستاي بالشخيل واقع در نزديکي شهرک صده حمله کردند. اين حمله با مقاومت شديد جوانان شيعه روبهرو شد و طالبان با برجاي گذاشتن اجساد 20 نفر از همقطاران خود، مجبور به عقبنشيني شدند. در اين حمله مجموعاً شش نفر از شيعيان مجروح شدند که حال دوتن از آنها ـ به دليل کمبود شديد دارو و ابزارهاي پزشکي و جراحي، که نتيجه 4 سال محاصره متوالي اين منطقه است ـ وخيم گزارش شده است.
روز جمعه گذشته رهبران شيعه و سني منطقه با وساطت مقامات دولتي محلي اعلام کردند که جاده مسدود شده پاراچنار به پيشاور 24 ساعت بعد بازگشايي خواهد شد و مسافران بدون هيچ مشکلي ميتوانند از اين جاده رفتوآمد کنند؛ اما روز شنبه طالبان جاده را بسته و اعلام کردند که آنها با بازگشايي جاده مخالفند!
قابل ذکر است که آمريکا و نيروهاي ناتو مستقر در افغانستان، با برقراري آرامش در منطقه پاراچنار مخالفند و هرگاه که طرفين درگير به آتشبس و بازگشايي راهها رضايت ميدهند، طالبان مورد حمايت غربيها با شرارت و حمله و احياناً کشتار مسافران شيعه، توافقات ميان دو طرف را نقض ميکنند. همين مسأله سبب شده تا محاصره طولاني منطقه همچنان ادامه پيدا کند.
گفتني است که دولت پاکستان با حمايت از حمله طالبان به مناطق شيعيان، برگزاري جلسات دوجانبه طالبان و شيعيان و ايجاد آشتي در بين طرفين و يا هر ترفند ممکن ديگر استفاده ميکند تا امکان عبور طالبان مورد حمايت خود از منطقه شيعي پاراچنار به افغانستان را فراهم سازد. غربيها نيز به خود اجازه ميدهند که برنامه ارتش پاکستان را ناکام بگذارند؛ در اين جنگ دوجانبه، اين شيعيان منطقه پاراچنار هستند که قرباني ميشوند و البته با مقاومت جانانه خود دشمن را از رسيدن به هدف خويش ـ که همان انفعال مطلق شيعيان در برابر تروريستهاست ـ بازميدارند. هرچند که با مشکلات عديدهاي مانند کمبود مواد خوراکي، دارويي، سوخت و ... روبهرو هستند. متأسفانه سازمانهاي بينالمللي چشم و گوش خود را بر فرياد کودکان و زنان و مردم بيدفاع اين منطقه بستهاند. مردمي که به هيچ وجه جزء طرفهاي درگير در اين جنگ سودجويانه و با عنوان دروغين مبارزه با تروريسم نبوده و نيستند. اما جرمشان اين است که در يک منطقه استراتژيک قرار گرفته و حاضر نيستند تا از عقيده و خانه و کاشانه خويش چشم بپوشند.
محاصره پاراچنار تا 22 روز ديگر چهار ساله ميشود. در اين مدت شيعيان بيش از 1260 نفر از عزيزان خود را در حين دفاع و يا در بين راه پاراچنار به پيشاور و شهر هاي ديگر بر اثر حملات تروريستي از دست داده و صدها تن از زنان و کودکان و سالخوردگان و بيماران نيز به دليل نبود مواد غذايي و دارويي و يا بر اثر سوء تغذيه جان باختهاند.
اين نکته به طور خاص قابل توجه است که شيعيان مستقر در پاراچنار و ساير مناطق قبايلي ايالت "خيبر پختونخوا" (سرحد سابق) از حاميان سرسخت يکپارچگي پاکستان هستند. در حالي که دشمنان آنان کساني هستند که با يکپارچگي اين کشور نيز سر جنگ دارند و کساني هم که به عنوان «طالبان خوب» مورد حمايت دولت پاکستان هستند ـ منطقه پاراچنار را نيز همين گروه از طالبان در محاصره خود دارند ـ عمدتاً افغانيهايي هستند که رهبري آنها را شخصي به نام "جلال الدين حقاني" برعهده دارد. از سوي ديگر تمامي مناطق قبايلي غيرشيعه و همچنين برخي مناطق غير قبايلي تحت امر ايالت "خيبرپختونخوا" با طالبان ارتباط تنگاتنگ دارند. طالبان در همه اين مناطق مستقرند و حاکميت ملي را علناً به چالش کشيدهاند.
طالبان تحت امر حقاني تا چند ماه پيش در منطقه وزيرستان شمالي مستقر بودند که به دنبال فشار شديد آمريکا بر دولت و ارتش پاکستان ـ که خواهان عمليات نظامي عليه اين گروه از طالبان هستند ـ بيشتر تروريستهاي عضو اين گروه به منطقه "کرم ايجنسي" ـ با مرکزيت پاراچنار ـ انتقال يافتهاند. اين گروه همان گروهي است که اخيراً منطقه شيعهنشين "شلوزان" را مورد هجوم خود قرار دادند؛ آنها هنگامي که مجبور به عقبنشيني شدند، بالگردهاي توپدار ارتش پاکستان به حمايت از آنها به شيعيان حمله کردند که اين حمله در اثر مقاومت شيعيان در هم شکسته شد. ارتش پاکستان نيز از آن زمان تا کنون به جاي شنيدن فرياد مظلوميت شيعيان، به ترفندهاي گوناگون ـ بعد از شکست در استفاده از گزينه زور و فشار ـ متوسل شده است. از جمله اينکه در حال حاضر با "مذاکره" از يک سو و درگيريهاي پراکنده و حمله از سوي ديگر و نيز اعلام پايان جنگ از سويي، ميکوشد به اهداف خود دست يابد. اگرچه اين اهداف غيراخلاقي به قيمت جان و مال و امنيت يک منطقه صلحجو و متمدن ـ که با وجود تحمل اين همه سختي دست از حمايت از وحدت ملي و يکپارچگي کشور برنداشته ـ تمام شده است.
